Rafael Benitez: ευχή ή κατάρα για την Real Madrid;
Η αλλαγή coach που συζητήθηκε περισσότερο από κάθε άλλη στην περασμένη θερινή μεταγραφική περίοδο ήταν αυτή που έγινε στον πάγκο της Real Madrid. Ο Carlo Ancelotti αποχώρησε, μετά από μία διετία, από τη "Βασίλισσα", έχοντας κατακτήσει την πολυπόθητη decima, δίνοντας τη θέση του στον Rafael Benitez. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που αντιτάχθηκαν σε αυτή την επιλογή του Perez, τόσο λόγω της προσφοράς και της αδιαμφισβήτητης προπονητικής αξίας του Carlito, όσο και λόγω των αμφιβολιών που υπήρχαν για το αν θα μπορέσει να διαχειριστεί ο Rafa ένα κορυφαίο club, με κορυφαίο ρόστερ, που στοχεύει στην κορυφή της Ισπανίας και της Ευρώπης. Ήταν, λοιπόν, σωστή η επιλογή του ισχυρού άνδρα της Real ή στο τέλος της χρονιάς οι πολέμιοι του Ισπανού τεχνικού θα αποδειχθούν σοφοί για τις αναστολές τους;
Ξεκινάμε από τα βασικά. Ο Rafael Benitez είναι ένας καλός προπονητής. Για την ακρίβεια δεν είναι απλά καλός προπονητής. Είναι ένας εκ των κορυφαίων στον κόσμο. Ίσως όχι στο επίπεδο των Guardiola, Mourinho, Ancelotti, αλλά σίγουρα στο ακριβώς από κάτω σκαλί. Πέρασε ένα ένα από όλα τα στάδια του προπονητή. Πρώτα στη 2η ομάδα της Real Madrid. Στη συνέχεια, απέτυχε σε Valladolid και Osasuna, για να φτάσει στο πρώτο σημαντικό κατόρθωμα στην προπονητική του καριέρα με την Extremadura, την οποία και προβίβασε στην Primera Division. Έπειτα πάλι απέτυχε, αφού η Extremadura υποβιβάστηκε αμέσως. Έκτοτε, όμως, η καριέρα του πήρε ανοδική πορεία και μάλιστα σχετικά απότομα. Για αρχή, προβίβασε άλλη μία ομάδα στην La Liga, αυτή τη φορά την Tenerife. Τότε, η Valencia αποφάσισε να ρισκάρει, κάνοντάς τον αφεντικό μίας ομάδας που περιλάμβανε παίκτες όπως ο Canizares, o Ayala, o Pellegrino, o Carboni, o Baraja, o Aimar και o Angulo και προερχόταν από δύο σερί χαμένους τελικούς Champions League. Εκείνος, διαδεχόμενος τον Hector Raul Cuper (η πρώτη από τις πολλές φορές που κλήθηκε να συνεχίσει το έργο ενός επιτυχημένου προπονητή) συνέχισε να βελτιώνει τις "Νυχτερίδες", οι οποίες στην εποχή Benitez μπόρεσαν να συνδυάσουν το ελκυστικό ποδόσφαιρο που ήδη έπαιζαν, με την κατάκτηση τίτλων. Στα τρία χρόνια που παρέμεινε στο Mestalla σήκωσε 2 πρωταθλήματα Ισπανίας και ένα κύπελλο UEFA, γεγονός που τον ανέδειξε (και παραμένει μέχρι σήμερα) στον πιο επιτυχημένο προπονητή στην ιστορία της Valencia.
Ακολούθησε η Liverpool (διαδέχθηκε τον Houllier), στην οποία για μία εξαετία ο Benitez κατέκτησε τα πάντα (Champions League, Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, κύπελλο Αγγλίας και Community Shield) εκτός του ενός τροπαίου που έψαχναν (και ακόμα ψάχνουν) στο μεγάλο λιμάνι της Αγγλίας: το πρωτάθλημα. Σειρά πήρε η Inter (διαδέχθηκε τον Mourinho), στην οποία έμεινε μόλις για 6 μήνες, κατακτώντας το Σούπερ Καπ Ιταλίας και το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Το χειμώνα του 2012, όντας ουσιαστικά εκτός πάγκων για 2 χρόνια, ο Abramovich του εμπιστεύθηκε την ηλεκτρική καρέκλα της Chelsea και εκείνος, αν και δεν κατάφερε να γλιτώσει τους Λονδρέζους από το να γίνουν η πρώτη κάτοχος του Champions League που μένει εκτός από τη φάση των ομίλων, εντούτοις έφερε στο Stamford Bridge το Europa League. Τελευταία του δουλειά, πριν την Real, ήταν η Napoli με την οποία σε μία διετία κατέκτησε ένα κύπελλο Ιταλίας και ένα Σούπερ Καπ Ιταλίας.
Οι αριθμοί και τα τρόπαια, όμως, δεν λένε πάντα την αλήθεια. Το θέμα είναι ότι ο Rafa έχει να επιδείξει και σημαντικότατο έργο στις ομάδες που εργάστηκε. Αλλά πριν πάμε σε αυτό ας αναρωτηθούμε και κάτι άλλο. Πόσα πρωταθλήματα και κύπελλα Ευρώπης αριθμεί η Valencia με τον Benitez και πόσα χωρίς αυτόν; Πόσα τρόπαια έχει σηκώσει η Liverpool έπειτα από τις "χρυσές" δεκαετίες του '70 και του '80 δίχως τον Rafa στον πάγκο της; Πόσοι προπονητές εργάστηκαν στην Inter ένα εξάμηνο και παρέδωσαν δύο κούπες; Ή μήπως το Europa League περισσεύει από την τροπαιοθήκη της Chelsea και δεν θεωρείται μεγάλο κατόρθωμα; Για το Coppa Italia και το Σούπερ Καπ Ιταλίας που χάρισε στην Napoli, ασφαλώς ούτε λόγος για το πόσο σημαντικά είναι για τους Ναπολιτάνους. Ο Benitez, όμως, άφηνε και έργο στις ομάδες του, άφηνε παίκτες, άφηνε ένα πλάνο βάσει του οποίου δούλευε όλος ο οργανισμός.
Δεν είναι τυχαίο, ότι στη Valencia ακόμα μνημονεύουν την απόκτηση του Mista ως ελεύθερο, την προσφορά του στο σύλλογο και την μετέπειτα πώληση του στη Atletico για την επιβίωση του συλλόγου. Στην Liverpool του χρωστούν την μεταμόρφωση του Gerrard στο καλύτερο 8αρι της γενιάς του (μαζί με τον Lampard) και την δημιουργία διδύμων στη μεσαία γραμμή που τα ζήλευε όλη η Ευρώπη (Gerrard-Alonso, Gerrard-Mascherano). Σε Inter και Chelsea δεν πρόλαβε να κάνει τίποτα λόγω της μικρής παραμονής του, μα στην Napoli έφερε παίκτες όπως ο Callejon και o Albiol και της έδωσε ένα σημείο αναφοράς στην επίθεση, με την απόκτηση του Higuain. Συνεπώς, δεν είναι λίγα αυτά που έχει προσφέρει στις ομάδες του ο Μαδριλένος τεχνικός, ειδικά αν σκεφτούμε τι ομάδες παρέλαβε, τι ομάδες παρέδωσε και σε ποια κατάσταση βρέθηκαν αυτές οι ομάδες μετά τη φυγή του. Βέβαια, παρατηρεί κανείς ότι πάντοτε ο Rafa εμπιστευόταν Ισπανούς (κυρίως) και Αργεντίνους (δευτερευόντως) παίκτες, για να κάνει τη δουλειά του. Από τους Mascherano, Higuain (Αργεντινοί) στους Mista, Alonso, Callejon, Albiol και Luis Garcia (Ισπανοί) ο Benitez επιζητούσε ανέκαθεν παίκτες με πολύ υψηλή τεχνική κατάρτιση, ευκολία στο χειρισμό της μπάλας και καλή κοντινή και μακρινή μεταβίβαση. Ο λόγος απλός: είναι (και το γνωρίζει και ο ίδιος αυτό) ένας εκ των κορυφαίων στην τακτική προσέγγιση και στην ανάλυση του αντιπάλου, επομένως έχοντας άρτια καταρτισμένους παίκτες μπορεί να δουλέψει πάνω στο κομμάτι που ειδικεύεται.
Και εκεί μπαίνει στην κουβέντα η Real Madrid. Για πρώτη φορά στην καριέρα του ο Benitez έχει σε όλες τις γραμμές τουλάχιστον δύο παίκτες, οι οποίοι έχουν φοβερή άνεση με τη μπάλα στα πόδια. Από τη μέση και μπροστά δε, τι να πρωτοπεί κανείς για την τεχνική που διαθέτουν οι ποδοσφαιριστές των Merengues. Με Modric, με Isco, με Kroos, με James, με Ronaldo, με Bale, με Benzema, σίγουρα ο coach Rafael μόνο παράπονο δεν θα έχει επ' αυτού. Παράλληλα, μπορεί να θεωρηθεί και σχετικά τυχερός, αφού οι προκάτοχοί του δουλεύουν και αυτοί αρκετά το κομμάτι της τακτικής προσέγγισης του αγώνα και άρα οι παίκτες της Real δεν θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα ξένοι σε αυτή τη μέθοδο που αναμένεται να ακολουθηθεί. Ωστόσο, έχει ενδιαφέρον μία πιο αναλυτική θεώρηση των όσων αναμένεται να δούμε στους φετινούς Blancos και στον τρόπο δουλειάς του νεοφερμένου προπονητή. Παρακάτω ακολουθούν τέσσερα γραφήματα με το σύστημα και τα πρόσωπα που θα δούμε στη Real Madrid: α) τον γνωστό τρόπο παιχνιδιού που ίσχυε και πέρσι σε κάποιο βαθμό (ή θα ίσχυε αν δεν είχαν κοστίσει σημαντικά οι τραυματισμοί) β) το σχήμα που είδαμε στην πρεμιέρα κόντρα στη Gijon και μας ξένισε όλους και γ, δ) δύο διαφορετικές σκέψεις τις οποίες ίσως θέλει να υλοποιήσει ο Benitez.
Ξεκινάμε από τα βασικά. Ο Rafael Benitez είναι ένας καλός προπονητής. Για την ακρίβεια δεν είναι απλά καλός προπονητής. Είναι ένας εκ των κορυφαίων στον κόσμο. Ίσως όχι στο επίπεδο των Guardiola, Mourinho, Ancelotti, αλλά σίγουρα στο ακριβώς από κάτω σκαλί. Πέρασε ένα ένα από όλα τα στάδια του προπονητή. Πρώτα στη 2η ομάδα της Real Madrid. Στη συνέχεια, απέτυχε σε Valladolid και Osasuna, για να φτάσει στο πρώτο σημαντικό κατόρθωμα στην προπονητική του καριέρα με την Extremadura, την οποία και προβίβασε στην Primera Division. Έπειτα πάλι απέτυχε, αφού η Extremadura υποβιβάστηκε αμέσως. Έκτοτε, όμως, η καριέρα του πήρε ανοδική πορεία και μάλιστα σχετικά απότομα. Για αρχή, προβίβασε άλλη μία ομάδα στην La Liga, αυτή τη φορά την Tenerife. Τότε, η Valencia αποφάσισε να ρισκάρει, κάνοντάς τον αφεντικό μίας ομάδας που περιλάμβανε παίκτες όπως ο Canizares, o Ayala, o Pellegrino, o Carboni, o Baraja, o Aimar και o Angulo και προερχόταν από δύο σερί χαμένους τελικούς Champions League. Εκείνος, διαδεχόμενος τον Hector Raul Cuper (η πρώτη από τις πολλές φορές που κλήθηκε να συνεχίσει το έργο ενός επιτυχημένου προπονητή) συνέχισε να βελτιώνει τις "Νυχτερίδες", οι οποίες στην εποχή Benitez μπόρεσαν να συνδυάσουν το ελκυστικό ποδόσφαιρο που ήδη έπαιζαν, με την κατάκτηση τίτλων. Στα τρία χρόνια που παρέμεινε στο Mestalla σήκωσε 2 πρωταθλήματα Ισπανίας και ένα κύπελλο UEFA, γεγονός που τον ανέδειξε (και παραμένει μέχρι σήμερα) στον πιο επιτυχημένο προπονητή στην ιστορία της Valencia.
Ακολούθησε η Liverpool (διαδέχθηκε τον Houllier), στην οποία για μία εξαετία ο Benitez κατέκτησε τα πάντα (Champions League, Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, κύπελλο Αγγλίας και Community Shield) εκτός του ενός τροπαίου που έψαχναν (και ακόμα ψάχνουν) στο μεγάλο λιμάνι της Αγγλίας: το πρωτάθλημα. Σειρά πήρε η Inter (διαδέχθηκε τον Mourinho), στην οποία έμεινε μόλις για 6 μήνες, κατακτώντας το Σούπερ Καπ Ιταλίας και το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Το χειμώνα του 2012, όντας ουσιαστικά εκτός πάγκων για 2 χρόνια, ο Abramovich του εμπιστεύθηκε την ηλεκτρική καρέκλα της Chelsea και εκείνος, αν και δεν κατάφερε να γλιτώσει τους Λονδρέζους από το να γίνουν η πρώτη κάτοχος του Champions League που μένει εκτός από τη φάση των ομίλων, εντούτοις έφερε στο Stamford Bridge το Europa League. Τελευταία του δουλειά, πριν την Real, ήταν η Napoli με την οποία σε μία διετία κατέκτησε ένα κύπελλο Ιταλίας και ένα Σούπερ Καπ Ιταλίας.
Οι αριθμοί και τα τρόπαια, όμως, δεν λένε πάντα την αλήθεια. Το θέμα είναι ότι ο Rafa έχει να επιδείξει και σημαντικότατο έργο στις ομάδες που εργάστηκε. Αλλά πριν πάμε σε αυτό ας αναρωτηθούμε και κάτι άλλο. Πόσα πρωταθλήματα και κύπελλα Ευρώπης αριθμεί η Valencia με τον Benitez και πόσα χωρίς αυτόν; Πόσα τρόπαια έχει σηκώσει η Liverpool έπειτα από τις "χρυσές" δεκαετίες του '70 και του '80 δίχως τον Rafa στον πάγκο της; Πόσοι προπονητές εργάστηκαν στην Inter ένα εξάμηνο και παρέδωσαν δύο κούπες; Ή μήπως το Europa League περισσεύει από την τροπαιοθήκη της Chelsea και δεν θεωρείται μεγάλο κατόρθωμα; Για το Coppa Italia και το Σούπερ Καπ Ιταλίας που χάρισε στην Napoli, ασφαλώς ούτε λόγος για το πόσο σημαντικά είναι για τους Ναπολιτάνους. Ο Benitez, όμως, άφηνε και έργο στις ομάδες του, άφηνε παίκτες, άφηνε ένα πλάνο βάσει του οποίου δούλευε όλος ο οργανισμός.
Δεν είναι τυχαίο, ότι στη Valencia ακόμα μνημονεύουν την απόκτηση του Mista ως ελεύθερο, την προσφορά του στο σύλλογο και την μετέπειτα πώληση του στη Atletico για την επιβίωση του συλλόγου. Στην Liverpool του χρωστούν την μεταμόρφωση του Gerrard στο καλύτερο 8αρι της γενιάς του (μαζί με τον Lampard) και την δημιουργία διδύμων στη μεσαία γραμμή που τα ζήλευε όλη η Ευρώπη (Gerrard-Alonso, Gerrard-Mascherano). Σε Inter και Chelsea δεν πρόλαβε να κάνει τίποτα λόγω της μικρής παραμονής του, μα στην Napoli έφερε παίκτες όπως ο Callejon και o Albiol και της έδωσε ένα σημείο αναφοράς στην επίθεση, με την απόκτηση του Higuain. Συνεπώς, δεν είναι λίγα αυτά που έχει προσφέρει στις ομάδες του ο Μαδριλένος τεχνικός, ειδικά αν σκεφτούμε τι ομάδες παρέλαβε, τι ομάδες παρέδωσε και σε ποια κατάσταση βρέθηκαν αυτές οι ομάδες μετά τη φυγή του. Βέβαια, παρατηρεί κανείς ότι πάντοτε ο Rafa εμπιστευόταν Ισπανούς (κυρίως) και Αργεντίνους (δευτερευόντως) παίκτες, για να κάνει τη δουλειά του. Από τους Mascherano, Higuain (Αργεντινοί) στους Mista, Alonso, Callejon, Albiol και Luis Garcia (Ισπανοί) ο Benitez επιζητούσε ανέκαθεν παίκτες με πολύ υψηλή τεχνική κατάρτιση, ευκολία στο χειρισμό της μπάλας και καλή κοντινή και μακρινή μεταβίβαση. Ο λόγος απλός: είναι (και το γνωρίζει και ο ίδιος αυτό) ένας εκ των κορυφαίων στην τακτική προσέγγιση και στην ανάλυση του αντιπάλου, επομένως έχοντας άρτια καταρτισμένους παίκτες μπορεί να δουλέψει πάνω στο κομμάτι που ειδικεύεται.
Και εκεί μπαίνει στην κουβέντα η Real Madrid. Για πρώτη φορά στην καριέρα του ο Benitez έχει σε όλες τις γραμμές τουλάχιστον δύο παίκτες, οι οποίοι έχουν φοβερή άνεση με τη μπάλα στα πόδια. Από τη μέση και μπροστά δε, τι να πρωτοπεί κανείς για την τεχνική που διαθέτουν οι ποδοσφαιριστές των Merengues. Με Modric, με Isco, με Kroos, με James, με Ronaldo, με Bale, με Benzema, σίγουρα ο coach Rafael μόνο παράπονο δεν θα έχει επ' αυτού. Παράλληλα, μπορεί να θεωρηθεί και σχετικά τυχερός, αφού οι προκάτοχοί του δουλεύουν και αυτοί αρκετά το κομμάτι της τακτικής προσέγγισης του αγώνα και άρα οι παίκτες της Real δεν θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα ξένοι σε αυτή τη μέθοδο που αναμένεται να ακολουθηθεί. Ωστόσο, έχει ενδιαφέρον μία πιο αναλυτική θεώρηση των όσων αναμένεται να δούμε στους φετινούς Blancos και στον τρόπο δουλειάς του νεοφερμένου προπονητή. Παρακάτω ακολουθούν τέσσερα γραφήματα με το σύστημα και τα πρόσωπα που θα δούμε στη Real Madrid: α) τον γνωστό τρόπο παιχνιδιού που ίσχυε και πέρσι σε κάποιο βαθμό (ή θα ίσχυε αν δεν είχαν κοστίσει σημαντικά οι τραυματισμοί) β) το σχήμα που είδαμε στην πρεμιέρα κόντρα στη Gijon και μας ξένισε όλους και γ, δ) δύο διαφορετικές σκέψεις τις οποίες ίσως θέλει να υλοποιήσει ο Benitez.
Αρχίζοντας από τα εύκολα, ο Ισπανός τεχνικός δείχνει να προσανατολίζεται σε διάφορες παραλλαγές του 4-3-3 ή 4-2-1-3. Ο Navas είναι ο βασικός τερματοφύλακας με τον Casilla να αναμένεται να πάρει κάποια παιχνίδια. Από εκεί και πέρα οι βασικοί στην άμυνα από τα αριστερά προς τα δεξιά είναι οι Marcelo-Ramos-Varane-Carvajal. Ασφαλώς, ο Pepe δεν βγήκε εν μία νυκτί εκτός επιλογών και θα αγωνιστεί ουκ ολίγες φορές, ενώ ευκαιρίες θα δοθούν και στον Danilo. Kroos και Modric είναι αδιαμφισβήτητα οι δύο επιλογές στον άξονα, αν και ο Kovacic είναι ιδιαίτερα αξιόλογος, όπως και ο Casemiro. Από το σημείο αυτό και έπειτα αρχίζουν τα δύσκολα. Πέρσι η Real (όταν ήταν υγιής) επέλεγε τον James σε θέση 10αριου, τους Ronaldo, Bale αριστερά και δεξιά της επίθεσης αντίστοιχα και τον Benzema στην κορυφή. Στην πρεμιέρα, (λόγω και των απουσιών) αγωνίστηκε ο Bale πίσω από τον φορ, ο Isco δεξιά και ο Ronaldo με τον Jese έπαιζαν εναλλάξ στην κορυφή και στα αριστερά της επίθεσης. Εδώ, λοιπόν, υπάρχουν δύο δρόμοι αν ο Benitez σκοπεύει πέρα από τον τρόπο παιχνιδιού να επέμβει και στην τοποθέτηση των παικτών. Ο πρώτος είναι να αξιοποιήσει πλήρως τον παίκτη που ο Perez θέλει να χτίσει την επόμενη Real, τον Gareth Bale. Στο κάτω δεξιά σχήμα, ο Bale αγωνίζεται στα αριστερά, τη θέση που μεγαλούργησε στην Tottenham, με τον CR7 να περνάει στην επίθεση, τον James (ή τον Isco) να παραμένει στη θέση του και ουσιαστικά να την "πληρώνει" ο Benzema, ο οποίος θα αναγκαστεί να βγει εκτός της φυσικής τους θέσης και να παίξει έξω αριστερά. Η άλλη λύση (αν κριθεί επιτακτική ανάγκη η αλλαγή θέσης του Bale) είναι Ronaldo και Benzema να μείνουν στη θέση τους, έτσι ώστε να μην διαταραχθεί η (αποδεδειγμένη) εξαιρετική τους χημεία, αλλάζοντας ρόλο σε Bale-James (ή Isco). Εδώ το πρόβλημα είναι ότι τόσο ο James όσο και ο Isco είναι παίκτες που θέλουν να παίζουν στον άξονα και δεν έχουν τη δυνατότητα να ακολουθήσουν ένα αντίστροφο μονοπάτι από αυτό που έκανε ο Di Maria πριν δύο χρόνια (από την πτέρυγα στο κέντρο).
Πέρα, όμως, από τα πρόσωπα και τους σχηματισμούς σημασία έχει και ο τρόπος παιχνιδιού. Όπως προαναφέρθηκε ο Rafa Benitez δουλεύει πολύ στην τακτική προσέγγιση και την ανάλυση του αντιπάλου. Χάρης σε αυτό, η Real θα δέχεται πολύ δύσκολα γκολ φέτος, αφού ο coach των Blancos έχει σαν πρωταρχικό στόχο την μελέτη και εξουδετέρωση των επιθετικών πλάνων των αντιπάλων. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται μέχρι στιγμής, καθώς σε 7 επίσημα ματς η Real αριθμεί μόλις 1 γκολ κατά! Ωστόσο το πρόβλημα εντοπίζεται στη δημιουργία και το τελείωμα των φάσεων. Έχοντας στο ρόστερ αυτούς τους παίκτες κάτι τέτοιο δεν μοιάζει φυσιολογικό, αλλά εξηγείται εύκολα αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Benitez αρέσκεται στο να υποχρεώνει τις ομάδες του να παίζουν με ψηλά την μπάλα (ιδίως τώρα με τα κορμιά που έχει η Real), στο να σκέφτονται το ανασταλτικό κομμάτι του παιχνιδιού ακόμα και όταν έχουν την μπάλα στα πόδια τους, στο να είναι γενικότερα λίγο πιο αμυντικά προσανατολισμένοι και όχι τόσο επιθετικά. Αυτό ασφαλώς αναμένεται να δημιουργήσει προβλήματα σε μία ομάδα όπως η Real Madrid. Ο ίδιος ο Ronaldo έχει δηλώσει από την αρχή της χρονιάς ότι δεν αισθάνεται άνετα ούτε με τον τρόπο που δουλεύει ο νέος τεχνικός της ομάδας, ούτε με τον τρόπο που μοιράζονται οι αρμοδιότητες στους παίκτες, αλλά ούτε και με τον αγωνιστικό στυλ που προσπαθεί να υιοθετηθεί. Συνήγορός του υπήρξε προσφάτως και ο Hamsik, ο οποίος δήλωσε ότι "είμαστε πιο δυναμική και πιο συμπαγής σαν ομάδα φέτος, πλέον παίζουμε πιο πολύ με τη μπάλα στα πόδια και λιγότερο με αυτήν ψηλά".
Βέβαια, εδώ υπάρχουν και δύο ενστάσεις υπέρ του coach Rafa. Η πρώτη έχει να κάνει με το γεγονός ότι όταν είχε το υλικό και την απαραίτητη άνεση να δουλέψει τότε παρουσίαζε και ελκυστικό ποδόσφαιρο, μαζί ασφαλώς με τις επιτυχίες (π.χ. Valencia, Liverpool κατά καιρούς). Η δεύτερη έχει να κάνει με το να αποφασίσουν τι θέλουν οι φίλοι της Real. Γι' αυτούς έχει μεγαλύτερη σημασία το αποτέλεσμα ή ο τρόπος που θα επιτευχθεί; Και εξηγούμε. Αν μία ομάδα σε όλο τον κόσμο επιβάλλεται να κατακτά όλα τα τρόπαια και παράλληλα να παίζει και θεαματικό ποδόσφαιρο τότε αυτή είναι η Real. Το θέμα είναι ότι στις πρόσφατες μεγάλες επιτυχίες της ομάδας, το θέαμα ήταν κατώτερο από το αναμενόμενο, αλλά ερχόντουσαν τα επιθυμητά τρόπαια και οι νίκες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Champions League του 2013/14. H Real δίνοντας την κατοχή στους αντιπάλους και εκμεταλλευόμενη το εκπληκτικό επιθετικό της transition και την υπεροχή της στις στημένες μπάλες έφτασε στην κατάκτηση του τροπαίου και μάλιστα συντρίβοντας σχεδόν όλους τους αντιπάλους της (6 γκολ σε Galatasaray και Schalke, 4 σε Kobenhavn, Galatasaray, Bayern και Altetico και 3 σε Schalke και Dortmund)! Αντίθετα άλλες σεζόν που η Real Madrid έπαιζε ποδόσφαιρο που καθήλωνε το φιλοθεάμον κοινό τα αποτελέσματα που ήθελε δεν ερχόντουσαν (επί παραδείγματι το 2011/12 πέτυχε ρεκόρ τερμάτων στο πρωτάθλημα με 121 γκολ, στέφθηκε πρωταθλήτρια, αλλά ο μεγάλος στόχος του Champions League τής διέφυγε).
Εκεί πιθανότατα θα φανεί και εάν ο Perez έκανε τη σωστή επιλογή, πηγαίνοντας κόντρα στη λαϊκή απαίτηση. Ο Perez είναι άνθρωπος των αποτελεσμάτων. O Mourinho είχε 2/9 τρόπαια στα τρία χρόνια και έφυγε αποτυχημένος. Ο Ancelotti σήκωσε το Champions League την 1η χρονιά και κέρδισε μία θέση στις καρδιές των Μαδριλένων για πάντα, μα την 2η σεζόν δεν κατέκτησε τίποτα και ο Perez αποφάσισε ότι επιβαλλόταν μία αλλαγή. Συνεπώς, δουλειά του Benitez είναι να κατακτήσει τα τρόπαια. Αυτό θέλει ο Perez. Και ο Benitez μπορεί (ειδικά στην Ευρώπη) αποδεδειγμένα να το κάνει. Το πρόβλημα είναι ότι τόσο οι οπαδοί, όσο και (πρωτίστως) οι παίκτες της ομάδας είναι πιο απαιτητικοί από το προπονητικό staff. Και το να πάει κόντρα στο φίλο της ομάδας ο Perez (εάν χρειαστεί) είναι εύκολο. Το να πάει κόντρα στον Ronaldo όμως;
