Η δυσκολία του να ακολουθείς την Arsenal

Η δυσκολία του να ακολουθείς την Arsenal

   Πρώτο κείμενο, λοιπόν, για το νεοσύστατο blog των Footballiacs.gr και όπως σας είχαμε προϊδεάσει πρώτο θέμα θα είναι η Arsenal. Η ομάδα που εδρεύει στο Βόρειο Λονδίνο είναι μία από τις διασημότερες στον κόσμο, αλλά και στη χώρα μας, με χιλιάδες άτομα να την υποστηρίζουν με επικρατέστερο λόγο γι' αυτή την υποστήριξη να είναι το ωραίο ποδόσφαιρο που παίζει την τελευταία 20ετία. Παρόλα αυτά, όπως τονίζει και ο παραπάνω τίτλος το να ακολουθείς τους κανονιέρηδες έχει τα προβλήματά του - όπως φυσικά ισχύει και για όλες τις ομάδες. Στη περίπτωση όμως της Arsenal τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά από τα περισσότερα club του κόσμου.

   Καταρχάς, η βάση της συζήτησης είναι ότι η Arsenal είναι top club, με ότι αυτό συνεπάγεται. Τα νούμερα σχετικά με τη βάση της συζήτησης είναι ξεκάθαρα. Τρίτη σε πρωταθλήματα στην Αγγλία(13), πρώτη σε κύπελλα Αγγλίας(11), ομάδα με το μεγαλύτερο σερί αγώνων χωρίς ήττα στο πρωτάθλημα Αγγλίας(49), μοναδική ομάδα που έχει κατακτήσει τη Premier League αήττητη(2003-2004), πέμπτη ομάδα σε χρηματιστηριακή αξία στο κόσμο($1,33 δις), ενώ διατηρεί (και δύσκολα θα απολέσει) ένα από τα πιο απίστευτα ρεκόρ στην ιστορία του Champions League-αυτό με τα περισσότερα λεπτά δίχως να δεχτεί γκολ(995'!).  Συνεπώς, οι φίλοι της ομάδας έχουν την απαίτηση να λειτουργεί όπως κάθε τέτοιο club που βρίσκεται σε αυτό το επίπεδο. Σίγουρα δε γίνεται κάθε σεζόν οι Gunners να κατακτούν κάθε τίτλο σε συνδυασμό πάντα με το ωραίο ποδόσφαιρο που παρουσιάζουν στον αγωνιστικό χώρο του Emirates, αλλά αυτό που ζητά ο κόσμος είναι η Arsenal σε πρώτο στάδιο να παραμείνει ανταγωνιστική, διεκδικώντας τρόπαια και σε δεύτερη φάση να εξελίσσεται ακόμα περισσότερο, όπως κάνουν και οι υπόλοιποι μεγάλοι σύλλογοι. Ωστόσο, όπως φαίνεται και παρακάτω κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν υφίσταται, αλλά στην περίπτωση της Arsenal ισχύει καιρό τώρα η φράση "κάθε πέρσι και καλύτερα".
   Είναι γεγονός ότι οι Λονδρέζοι βρίσκονται σε μία πτωτική περίοδο. Από τη μία, οι εγχώριοι τίτλοι έχουν σταματήσει εδώ και καιρό να έρχονται στην ομάδα (και ειδικότερα αυτός του πρωταθλήματος) τη στιγμή που είναι φανερό ότι το πρωτάθλημα στην Αγγλία έχει γίνει πιο βατό σε σχέση με το αντίπαλο δέος, αυτό της La Liga. Χαρακτηριστική είναι η παρακάτω εικόνα που μπορεί να βρει κανείς στη Wikipedia:

Σύμφωνα με αυτή την εικόνα, η Arsenal από την ημέρα που κατέκτησε αήττητη το πρωτάθλημα (πριν 10 χρόνια) δεν το κατέκτησε ποτέ ξανά, ενώ ακόμα χειρότερο είναι το γεγονός ότι έχουν περάσει 9 χρόνια από τότε που ήταν πραγματική διεκδικήτρια. Σήμερα, αναλώνεται στο να τερματίζει 3η-4η εναλλάξ, εξασφαλίζοντας μεν την συμμετοχή στους ομίλους του Champions League, αδυνατώντας δε να αποτελέσει τροχοπέδη στις προσπάθειες των ομάδων που διεκδικούν το πρωτάθλημα. Ταυτόχρονα, μόλις πριν από 5 μήνες κατάφερε να βάλει τέλος σε μία περίοδο απόλυτης ανομβρίας τίτλων διάρκειας σχεδόν 9 ετών, πράγμα που είχε αναγκάσει τους Βρετανούς να δημιουργήσουν και τη σχετική ιστοσελίδα http://www.sincearsenallastwonatrophy.co.uk/.
   Από την άλλη, τα πράγματα εξελίσσονται άσχημα και στην Ευρώπη. Η Arsenal είναι αδιαμφισβήτητα η ισχυρότερη ομάδα που δεν έχει σηκώσει ποτέ τη κούπα με τα μεγάλα αυτιά, αλλά η διαφορά σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν είναι ότι κάποτε τη διεκδικούσε. Ενδεικτικά, τη τελευταία πενταετία οι κόκκινοι του Λονδίνου έχουν αποκλειστεί και τις πέντε φορές στη φάση των 16 του Champions League, ενώ τις 3 από τις πέντε σεζόν έχουν τερματίσει στη δεύτερη θέση του γκρουπ τους, έχοντας τεθεί δε επικεφαλής ομίλου στις κληρώσεις του Αυγούστου. Το σερί αυτό, μάλιστα, δύσκολα θα σπάσει φέτος καθώς ήδη η Dortmund έχει αποσπαστεί 5 πόντους με δύο μόλις αγωνιστικές να μένουν. Αν δει κανείς δε και τις ομάδες που άφησαν πίσω τους την Arsenal θα καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος. Ο λόγος φυσικά για τις Dortmund, Schalke, Shakhtar σύλλογοι που θεωρητικά θα έπρεπε να μπορεί να προσπεράσει η Arsenal. Σαν συνέπεια όλων αυτών, οι μετέπειτα κληρώσεις ήταν τις περισσότερες φορές οι χειρότερες δυνατές, καθώς αντίπαλοι στα νοκ-αουτ υπήρξαν η Barcelona και η Bayern. Είναι ορατό λοιπόν ότι η Arsenal τα τελευταία χρόνια κινδυνεύει να χάσει το ειδικό της βάρος στα παιχνίδια της εκτός συνόρων πράγμα που οφείλεται και στον τελευταίο παράγοντα-πρόβλημα που θα θιγεί.

   Το τρίτο, λοιπόν, σημείο άξιο σχολιασμού είναι τα οικονομικά του συλλόγου και η πολιτική που ακολουθεί στο θέμα εσόδων-εξόδων. Ανέκαθεν οι κανονιέρηδες είχαν συνηθίσει το κοινό τους στην αγορά εξελίξιμων ποδοσφαιριστών, οι οποίοι στα χέρια του Arsene Wenger μετατρέπονταν σε παίχτες πρώτης γραμμής με μεγάλη μεταπωλητική αξία. Με αυτό το τρόπο η ομάδα διατηρούταν σε υψηλό επίπεδο, έχοντας κάτι παραπάνω από ισοσκελισμένα έσοδα-έξοδα, τη στιγμή που μπορούσε να προσελκύει και μεγάλο κοινό λόγω τόσο της παράδοσής της όσο και του όμορφου ποδοσφαίρου που έπαιζε σε συνδυασμό με την ανταγωνιστικότητα του συλλόγου. Σε κάποιο σημείο όμως τα πράγματα έπαψαν να εξελίσσονται ιδανικά. Από τη μία ο σύλλογος πούλησε ότι ισχυρότερο διέθετε σε άμεσους ανταγωνιστές(Henry, Song, Fabregas, Vermaalen στη Barca, Vieira στη Juve, V. Persie στη Man. United, Nasri, Clichy, Adebayor, Toure στη Man. City, A. Cole στη Chelsea). Την ίδια ώρα υπήρξε o συνδυασμός της ατυχίας στην εξέλιξη κάποιων παιχτών (Rosicky, Eduardo, Arshavin, Hleb) και η πολιτική ενίσχυσης της ομάδας, η οποία αναγκάστηκε από ένα σημείο και μετά να κάνει πολυδάπανα έξοδα για να μείνει ανταγωνιστική, ρίχνοντας όμως το βάρος στις μεσοεπιθετικές θέσεις (Ozil, Podolski, Cazorla, Giroud, Welbeck, Alexis) και μη ενισχύοντας την ανασταλτική της λειτουργία, προσπερνώντας μάλιστα και ευκαιρίες που θα άλλαζαν επίπεδο το σύλλογο (επιστροφή Cesc). Ακόμα ο σύλλογος σε καμία περίπτωση δε ξέχασε τη παράδοσή του, αλλά σίγουρα η μετάβαση από το αγαπημένο των Λονδρέζων "The home of Football" Highbury (γκρεμίστηκε μετά την κατασκευή του νέου γηπέδου) στο πολύ πιο εμπορικό Emirates Stadium ενόχλησε αρκετά, γι' αυτό και το Arsenalisation πρότζεκτ. Αυτό που ενόχλησε μάλιστα ακόμα περισσότερο είναι η τιμολογιακή πολιτική που ισχύει εδώ και μία επταετία στο νέο γήπεδο με τη διοίκηση της ομάδας να προσπαθεί να βγάλει κέρδος εφαρμόζοντας τακτικές A.E. ξεχνώντας ότι ναι μεν είναι μία Ανώνυμη Εταιρία, όμως η ευρωστία της εξαρτάται από τον έμψυχο παράγοντα, τον οπαδό, τον οποίο και πρέπει να σέβεται.
   Και φτάνουμε στον άνθρωπο κλειδί, τον Arsene Wenger. Για πολλοστή φορά από το 2008 και μετά, ο Αλσατός τεχνικός έγινε δέκτης έντονων αποδοκιμασιών στα βρετανικά forum, ενώ χρόνο με το χρόνο οι πολέμιοι του αυξάνονται. Ο Γάλλος προπονητής αποτελεί αυτή τη στιγμή τον μακροβιότερο εν ενεργεία coach μιας ομάδας σε αυτό το επίπεδο (μετά την απόσυρση του S.A.F.), ενώ παράλληλα είναι και ο μοναδικός μη-βρετανοθρεμμένος head coach στην ιστορία της Arsenal! Είναι δεδομένο ότι ο Wenger είναι ένας άνθρωπος που αγαπά το σύλλογο και το ποδόσφαιρο και αγωνίζεται καθημερινά για τη βελτίωση αμφότερων. Παρά ωστόσο το σύγχρονο ποδόσφαιρο και τις καινοτόμες ιδέες που παρουσιάζει, δείχνει να μην έχει αντιληφθεί ότι το άθλημα έχει αλλάξει σε τρομακτικό βαθμό. Αυτή τη στιγμή υφίστανται ομάδες όλων των κατηγοριών: παραδοσιακές δυνάμεις τύπου Real Madrid, Bayern, Barcelona, ομάδες με ιστορία η οποίες επανέρχονται χωρίς το έξτρα πρες του απαραίτητου τίτλου τύπου Atletico, Dortmund, ομάδες που με πολύ κόπο(και χρήμα) καθιερώθηκαν στην ελίτ τύπου Chelsea, ομάδες που διατίθενται να δαπανήσουν υπέρογκα ποσά τύπου Man. City, Paris Saint-Germain και ομάδες που βρίσκονται σε κάθετη πτώση η οποία οφείλεται σε μη καθαρά αγωνιστικούς παράγοντες τύπου Milan, Inter(πτώση του calcio), Manchester United(φινάλε για S.A.F.). Εκεί είναι και το μεγάλο πρόβλημα της Arsenal. Δε γνωρίζει που πραγματικά ανήκει. Σε καμία περίπτωση δε παρουσιάζει τη δυναμική των Real Madrid, Bayern, Barcelona, Chelsea. Από την άλλη το ρόστερ της είναι πιο γεμάτο από Atletico, Dortmund, αλλά η ίδια δεν είναι σε καμία περίπτωση ισχυρότερη από αυτές. Επιπλέον, δεν ξοδεύει τα πόσα των Man. City, Paris Saint-Germain, ενώ δεν βρίσκεται και στη χείριστη θέση των Milan, Inter, Manchester United. Την ίδια στιγμή ο Αλσατός διατείνεται ότι η ομάδα του είναι διεκδικήτρια του πρωταθλήματος παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ακόμα δεν έχει νικήσει τον προπονητή του μεγάλου φαβορί, Mourinho.

   Αυτή είναι η πραγματική δυσκολία του να υποστηρίζεις την Arsenal. Το ελκυστικό ποδόσφαιρο είναι (σχεδόν πάντα) εγγυημένο, αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι ρευστά. Η ομάδα δείχνει να έχει αρχίσει να χάνει από τα αποθέματα δυναμικής της, σε έναν ποδοσφαιρικό κόσμο όπου επιχειρείται η ανατροπή του status quo, χωρίς μάλιστα να καταφέρνει να θυσιάσει την παράδοση της με έναν τρόπο που τουλάχιστον θα έφερνε απτές επιτυχίες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το να ακολουθείς την Arsenal σου δίνει τη δυνατότητα να απολαμβάνεις πραγματικό ποδόσφαιρο, δίχως τα αποτελέσματα να είναι πάντα τα αναμενόμενα και δίχως να υφίσταται ο παράγοντας της βαρεμάρας, της απώλειας του ενδιαφέροντος.