Το εξουθενωτικό πρόγραμμα των Ευρωπαίων

Το εξουθενωτικό πρόγραμμα των Ευρωπαίων

Θέμα αυτού του άρθρου του Footballiacs.gr είναι το "βαρύ" πρόγραμμα των διεθνών ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται στην Ευρώπη και οι τρόποι που η επίσημη ομοσπονδία θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον υπέρογκο αριθμό αγώνων που γίνονται σε ένα ημερολογιακό έτος ή μία ποδοσφαιρική σεζόν.

Έχοντας νωπές ακόμα τις μνήμες από την ήττα-σοκ της εθνικής Ελλάδος από τα Νησιά Φερόε θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί τι συμβαίνει και πέραν της ντόπιας εθνικής ομάδας, προβλήματα αντιμετωπίζουν και οι υπόλοιπες εθνικές-φαβορί στον όμιλό τους. Ολλανδία, Βέλγιο, Βοσνία, Ισπανία, Ρωσία και Γερμανία θεωρήθηκαν αδιαφιλονίκητα φαβορί την ημέρα της κλήρωσης, ωστόσο σχεδόν στου δρόμου τα μισά, είτε καλούνται να αντιμετωπίσουν το φάντασμα του αποκλεισμού, είτε επιβάλλεται, βάσει της δυναμικότητάς τους, να ανατρέψουν τα ως τώρα δεδομένα του ομίλου τους και να κατακτήσουν τη πρώτη θέση. Την ίδια ώρα πλήθος ευρωπαϊκών συλλόγων αντιμετωπίζουν πληθώρα προβλημάτων -από μυϊκούς τραυματισμούς μέχρι αδυναμία εύρεσης χημείας εντός αγωνιστικού χώρου- και είναι φανερό ότι μία εκ των κοινών συνιστωσών όλων αυτών είναι και το υπάρχον καλεντάρι.

Αυτή τη στιγμή οι αγώνες που θα πάρει μέρος ένας διεθνής ποδοσφαιριστής που παίζει στην Ευρώπη (κατά μέσο όρο) είναι: 34 αγώνες πρωταθλήματος + 6 ματς κυπέλλου + 8 παιχνίδια στις διοργανώσεις της UEFA + 7 αγώνες με την εθνική ομάδα = σύνολο 55 παιχνίδια. Σε πολλές περιπτώσεις δε, αν πρόκειται για ομάδες που πρωταγωνιστούν σε όλες τις διοργανώσεις (π.χ. οι Ισπανοί και Πορτογάλοι της Real Madrid, οι Ισπανοί της Barca, οι Γερμανοί των Bayern και Dortmund κ.α.) τα παιχνίδια μπορούν να φτάσουν ακόμα και τα 63-65 ματς. Σε όλα αυτά προσθέτοντας κανείς και το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας που έχει παρέλθει, θα συνειδητοποιήσει ότι οι αριθμοί φτάνουν σε επίπεδα αγώνων της regular season του NBA. Είναι φυσικό, λοιπόν, όσο άρτια προπονημένος και να είναι ο παίχτης, όσο ανεπτυγμένη φυσική κατάσταση και ταχυδύναμη να διαθέτει, όσα εξειδικευμένα προγράμματα προπόνησης και να χρησιμοποιήσουν οι ομάδες (ενδιαφέρον παρουσιάζει το "googlάρισμα" των "Milan Lab", "Exos", "MiCoach", "Batak Challenge" κ.α.) αργά ή γρήγορα θα επέλθει φθορά, της οποίας το αποτέλεσμα θα είναι είτε βραχυπρόθεσμο (μικρομυϊκοί τραυματισμοί για τον αθλητή), είτε μακροπρόθεσμο (συσσωρευμένη κόπωση του οργανισμού και σταδιακή υποβάθμισή των φυσικών ικανοτήτων του αθλητή). Συνεπώς, είναι αναγκαίο η UEFA, σε συνεργασία με τις κατά τόπους ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες, να σκεφτούν και να υλοποιήσουν ένα τρόπο για να αντιμετωπιστεί το εξαντλητικό καλεντάρι αυτών των ποδοσφαιριστών.

Οι ιδέες για την αντιμετώπιση του υπάρχοντος φαινομένου είναι αρκετές. Μία πρώτη σκέψη θα ήταν να λειτουργήσουμε αναλογικά με το NBA. Αφού, οι αγωνιστικές τείνουν να κινούνται σε αυτά τα πρότυπα, ίσως να πρέπει να υιοθετηθούν και άλλα μέσα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Όπως, λοιπόν, εκεί εφαρμόζεται το salary cap, εδώ να εφαρμόζεται ένα match cap. Βάσει αυτού, ένας ποδοσφαιριστής θα έχει ένα συγκεκριμένο όριο αγώνων που θα μπορεί να αγωνιστεί σε ένα ημερολογιακό έτος, π.χ. 40 αγώνες και έτσι η καταπόνησή του δε θα φτάνει στα ανώτερα επίπεδα. Μία άλλη, απλούστερη, πιθανότατα ιδέα είναι ο επαναπρογραμματισμός των αγώνων μίας σεζόν. Για παράδειγμα το διάστημα αρχές Δεκέμβρη με μέσα Φλεβάρη δεν υπάρχουν καθόλου ευρωπαϊκοί αγώνες (τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο), ενώ από τα μέσα Φλεβάρη και μέχρι τα τέλη του Μάη διεξάγονται όλοι οι νοκ-αουτ αγώνες σε Champions και Europa League και παιχνίδια για τις προκριματικές φάσεις των εθνικών διοργανώσεων ή διεθνή φιλικά. Σίγουρα αυτοί οι δύο χειμερινοί μήνες αξιοποιούνται από τις περισσότερες ομοσπονδίες (οι Γερμανοί δίνουν τη δυνατότητα για ένα μίνι κύκλο προετοιμασίας, οι Βρετανοί έχουν τη παραδοσιακή boxing day, άλλες ομοσπονδίες τοποθετούν εμβόλιμες αγωνιστικές για να καλύψουν το χαμένο έδαφος, ενώ χώρες όπως η Ρωσία διακόπτουν λόγω καιρικών συνθηκών), αλλά καλό θα ήταν ίσως σε εκείνη τη περίοδο να εξεταστεί η τοποθέτηση αγώνων των εθνικών ομάδων ή η διεξαγωγή της πρώτης νοκ-άουτ φάσης των κυπέλλων Ευρώπης. Υπάρχει βέβαια και η τρίτη πλευρά που θα ήθελε τη δραματική μείωση των αγώνων των εθνικών ομάδων. Και σε αυτή τη σκέψη υπάρχουν αρκετές λογικές φωνές. Αυτή τη στιγμή πέραν των 10 ήδη αγώνων σε 1.5 σεζόν που καλούνται να δώσουν οι εθνικές ομάδες για τις επιμέρους προκριματικές φάσεις προστίθενται κατά καιρούς και φιλικοί αγώνες, οι οποίοι μάλιστα μετράνε κανονικότατα στο παγκόσμιο ranking. Ίσως, λοιπόν, θα έπρεπε οι εθνικές ομάδες να οδηγηθούν σε 12 ομίλους των 4 ομάδων και 1 όμιλο των 5 (από τους 8 ομίλους των 6 ομάδων και 1 των 5 που υφίστανται) και παράλληλα να σταματήσουν να διεξάγονται σε σταθερή βάση τα φιλικά παιχνίδια που υπάρχουν.

Καταλήγοντας, οι σκέψεις είναι αρκετές και θα μπορούσαν κάλλιστα να λειτουργήσουν και συνδυαστικά η μία με την άλλη, για να πάψουν οι αθλητές να δέχονται καταπόνηση τέτοιου επιπέδου. Το θέμα είναι αν ήρθε η ώρα να διερωτηθούν οι ομοσπονδίες για το αν όντως υπάρχει πρόβλημα επ' αυτού (και ποια είναι η λύση φυσικά) ή ακόμα και αν ήρθε η ώρα οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές να διεκδικήσουν μέσω των συνδικαλιστικών τους οργάνων να αγωνίζονται υπό πιο φυσιολογικές για τον ανθρώπινο οργανισμό συνθήκες.

Η ανωτερότητα της La Liga

Η ανωτερότητα της La Liga

   Σημερινό θέμα του Footballiacs.gr είναι το ισπανικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και οι λόγοι που αυτό υπερέχει έναντι των ανταγωνιστών του.

   Δε χωρά αμφιβολία ότι τα τελευταία χρόνια αν κάποιος ρωτούσε ένα τυχαίο ποδοσφαιρόφιλο ποιο θεωρεί το κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, τότε η πιθανότερη απάντηση θα ήταν η La Liga. Το πρωτάθλημα Ισπανίας εξελίχθηκε σε τέτοιο βαθμό τα τελευταία χρόνια τόσο σε επίσημο επίπεδο (βαθμολογία της UEFA) όσο και σε ανεπίσημο επίπεδο (προτίμηση του κοινού σε αυτό) που κατόρθωσε να ξεπεράσει τόσο τη παραδοσιακή Premier League όσο και τη ραγδαία αναπτυσσόμενη Bundesliga. Οι κύριοι λόγοι γι' αυτή την επικράτηση μπορούν να αναλυθούν σε δύο συνιστώσες: τους παίχτες-έμψυχο παράγοντα και τις ομάδες-οργανισμούς.

   Καταρχάς εν αρχή ην ο ποδοσφαιριστής. Είναι αδύνατο κάποιος να συνθέσει μία ανταγωνιστική ομάδα -και κατ' επέκταση μία ανταγωνιστική λίγκα- αν δε διαθέτει τα κατάλληλα υλικά-παίχτες. Οι Ισπανοί σε αυτό το θέμα υπήρξαν τόσο τυχεροί όσο και προνοητικοί. Έχοντας (κυρίως σε εθνικό επίπεδο) συσσωρευμένες αποτυχίες μέχρι το 2006 (σε βαθμό που η Furia Roja έφτασε να θεωρείται looser!) αποφάσισαν να επενδύσουν στο εγχώριο προϊόν τους, εξελίσσοντας το σε τέτοιο βαθμό που να είναι περιζήτητο σε όλη την Ευρώπη. Υιοθέτησαν στοιχεία από τα πάλαι ποτέ κραταιά πρωταθλήματα, όπως τη βρετανική ανταγωνιστικότητα και την ιταλική τακτική παιδεία και τα συμπεριέλαβαν στην δική τους υπάρχουσα τεχνική πληρότητα και επαφή με τη μπάλα, με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν μία ανεξάντλητη δεξαμενή παραγωγής ποδοσφαιριστών, τεχνικά άρτιων, με σωστή τοποθέτηση στο χώρο και με αγωνιστικό πνεύμα στο υψηλότερο επίπεδο. Παράλληλα, βέβαια υπήρξαν και τυχεροί, διότι όχι μόνο έβγαλαν Casillas, Puyol, Ramos, Capdevilla, Senna, Xavi, Iniesta, Alonso, Silva, Villa αλλά συνέχισαν με De Gea, Jordi Alba, Javi Martinez, Benat, Busquets, Isco, Navas, Negredo, Pedro, Paco Alcacer σε μία λίστα που πραγματικά δείχνει ατελείωτη. Με αυτό το τρόπο κατάφεραν όλες οι ομάδες τους που αγωνίζονται στην "ισπανική βιτρίνα" να είναι πλήρως εξοπλισμένες να αντιμετωπίσουν τον οποιοδήποτε και ταυτόχρονα τα δικά τους παιδιά να είναι ελκυστικά και για τον υπόλοιπο ποδοσφαιρικό κόσμο.

   Από την άλλη, η μεγάλη ευλογία της Liga BBVA είναι οι ίδιοι της οι σύλλογοι-οργανισμοί. Βασισμένες στην εξαιρετική ισπανική αθλητική παιδεία, οι ισπανικές ομάδες στην πλειοψηφία τους αγωνίζονται σε καθημερινή βάση για την βελτίωση τη δική τους αλλά και του πρωταθλήματος. Αγνοώντας κανείς τα δύο μεγαθήρια (που ευτυχώς για το θέμα της ανταγωνιστικότητας τείνουν να γίνουν 3) όλες οι ομάδες τις Ισπανίας λειτουργούν σε ποδοσφαιρικά πλαίσια, προσπαθώντας για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και διεκδικώντας τη νίκη σε κάθε αγώνα κόντρα σε κάθε αντίπαλο. Με αυτό το τρόπο τα τελευταία χρόνια, πέραν της καθολικής κυριαρχίας των Real και Barca σε πρωτάθλημα και Champions League, ο κόσμος είδε την Atletico να κατακτά 2 Europa League και να παίζει 1 τελικό Champions League, τη Sevilla να κατακτά 1 Europa League (που προστέθηκε στα 2 κύπελλα UEFA της περιόδου 2006-2007), την Athletic να παίζει 1 τελικό Europa League, τη Valencia να παίζει 2 ημιτελικούς Europa League και τη Villareal επίσης έναν ημιτελικό Europa League. Τη τελευταία δεκαετία δε, έχουν βρεθεί σε ημιτελικούς ή τελικούς ευρωπαϊκών διοργανώσεων ομάδες όπως οι Deportivo La Coruna, Espanyol, Osasuna, Villareal (ξανά!) και Valencia (ξανά!), ενώ αν ανατρέξει κανείς και λίγο πιο πίσω θα βρει και ομάδες όπως η Deportivo Alaves. Την ίδια ώρα αν κάποιος παρακολουθήσει παιχνίδι της Primera από το σπίτι του θα συνειδητοποιήσει ότι κάθε Κυριακή δύσκολο δεν είναι να περάσει μια ομάδα μόνο από το Nuevo San Mames και το Mestalla, αλλά και από το Sancez Pizjuan, το Vallecas, το Madrigal, το Anoeta και όλα τα γήπεδα των ομάδων. Γήπεδα με ιστορία και παράδοση, γήπεδα-στολίδια για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και γήπεδα που αποτελούν πραγματικές έδρες-δοκιμασίες για κάθε επίδοξο πρωταθλητή. Και φυσικά στη πρώτη γραμμή, δύο εκ των κορυφαίων ομάδων (αν όχι οι κορυφαίες) της τελευταίας 5ετίας, των οποίων κάθε αγώνας (γνωστός και ως El Clasico) συγκεντρώνει το ενδιαφέρον σχεδόν του 1/10 όλου του πλανήτη(!), όντας πραγματικές τιτανομαχίες που εξελίσσονται με κινηματογραφική ταχύτητα (χαρακτηριστικό παράδειγμα το "κολασμένο" πρώτο 20λεπτο του πρόσφατου μεταξύ τους αγώνα). Και δίπλα, η ομάδα-αλατοπίπερο των Ιβήρων, η ομάδα που κατάφερε να κάνει κάτι που δύο χρόνια πριν φάνταζε αδιανόητο -να κατακτήσει Copa del Rey μέσα στο κάστρο της Real κόντρα στη Real και La Liga μέσα στο φρούριο της Barca κόντρα στη Barca.

   Όλα τα παραπάνω, οι μικρές ιστορίες και οι μεγάλοι άθλοι, καθιστούν την Primera Division το κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Γιατί, μπορεί οι Ισπανοί να έχουν πολλά θέματα ακόμα να αντιμετωπίσουν στο πρωτάθλημά τους (αξίζει κανείς να αφιερώσει ένα ολόκληρο κείμενο γι' αυτά), αλλά αυτό που πραγματικά θέλησαν ήταν να δημιουργήσουν μία στέρεα βάση, μία ορθή δομή για αυτό που πραγματικά αγαπούν, το ποδόσφαιρο. Και τελικά το κατόρθωσαν, αφήνοντας στην άκρη της διαφορές τους (δεν είναι και λίγες αν αναλογιστεί κανείς ότι στην εξίσωση μπαίνουν Αστούριας, Βάσκοι, Καταλανοί κ.ο.κ.) και δουλεύοντας συλλογικά για το κοινό καλό, θέτοντας ως άξονα της δουλειάς τους την αθλητική εκπαίδευση.

Η δυσκολία του να ακολουθείς την Arsenal

Η δυσκολία του να ακολουθείς την Arsenal

   Πρώτο κείμενο, λοιπόν, για το νεοσύστατο blog των Footballiacs.gr και όπως σας είχαμε προϊδεάσει πρώτο θέμα θα είναι η Arsenal. Η ομάδα που εδρεύει στο Βόρειο Λονδίνο είναι μία από τις διασημότερες στον κόσμο, αλλά και στη χώρα μας, με χιλιάδες άτομα να την υποστηρίζουν με επικρατέστερο λόγο γι' αυτή την υποστήριξη να είναι το ωραίο ποδόσφαιρο που παίζει την τελευταία 20ετία. Παρόλα αυτά, όπως τονίζει και ο παραπάνω τίτλος το να ακολουθείς τους κανονιέρηδες έχει τα προβλήματά του - όπως φυσικά ισχύει και για όλες τις ομάδες. Στη περίπτωση όμως της Arsenal τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά από τα περισσότερα club του κόσμου.

   Καταρχάς, η βάση της συζήτησης είναι ότι η Arsenal είναι top club, με ότι αυτό συνεπάγεται. Τα νούμερα σχετικά με τη βάση της συζήτησης είναι ξεκάθαρα. Τρίτη σε πρωταθλήματα στην Αγγλία(13), πρώτη σε κύπελλα Αγγλίας(11), ομάδα με το μεγαλύτερο σερί αγώνων χωρίς ήττα στο πρωτάθλημα Αγγλίας(49), μοναδική ομάδα που έχει κατακτήσει τη Premier League αήττητη(2003-2004), πέμπτη ομάδα σε χρηματιστηριακή αξία στο κόσμο($1,33 δις), ενώ διατηρεί (και δύσκολα θα απολέσει) ένα από τα πιο απίστευτα ρεκόρ στην ιστορία του Champions League-αυτό με τα περισσότερα λεπτά δίχως να δεχτεί γκολ(995'!).  Συνεπώς, οι φίλοι της ομάδας έχουν την απαίτηση να λειτουργεί όπως κάθε τέτοιο club που βρίσκεται σε αυτό το επίπεδο. Σίγουρα δε γίνεται κάθε σεζόν οι Gunners να κατακτούν κάθε τίτλο σε συνδυασμό πάντα με το ωραίο ποδόσφαιρο που παρουσιάζουν στον αγωνιστικό χώρο του Emirates, αλλά αυτό που ζητά ο κόσμος είναι η Arsenal σε πρώτο στάδιο να παραμείνει ανταγωνιστική, διεκδικώντας τρόπαια και σε δεύτερη φάση να εξελίσσεται ακόμα περισσότερο, όπως κάνουν και οι υπόλοιποι μεγάλοι σύλλογοι. Ωστόσο, όπως φαίνεται και παρακάτω κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν υφίσταται, αλλά στην περίπτωση της Arsenal ισχύει καιρό τώρα η φράση "κάθε πέρσι και καλύτερα".
   Είναι γεγονός ότι οι Λονδρέζοι βρίσκονται σε μία πτωτική περίοδο. Από τη μία, οι εγχώριοι τίτλοι έχουν σταματήσει εδώ και καιρό να έρχονται στην ομάδα (και ειδικότερα αυτός του πρωταθλήματος) τη στιγμή που είναι φανερό ότι το πρωτάθλημα στην Αγγλία έχει γίνει πιο βατό σε σχέση με το αντίπαλο δέος, αυτό της La Liga. Χαρακτηριστική είναι η παρακάτω εικόνα που μπορεί να βρει κανείς στη Wikipedia:

Σύμφωνα με αυτή την εικόνα, η Arsenal από την ημέρα που κατέκτησε αήττητη το πρωτάθλημα (πριν 10 χρόνια) δεν το κατέκτησε ποτέ ξανά, ενώ ακόμα χειρότερο είναι το γεγονός ότι έχουν περάσει 9 χρόνια από τότε που ήταν πραγματική διεκδικήτρια. Σήμερα, αναλώνεται στο να τερματίζει 3η-4η εναλλάξ, εξασφαλίζοντας μεν την συμμετοχή στους ομίλους του Champions League, αδυνατώντας δε να αποτελέσει τροχοπέδη στις προσπάθειες των ομάδων που διεκδικούν το πρωτάθλημα. Ταυτόχρονα, μόλις πριν από 5 μήνες κατάφερε να βάλει τέλος σε μία περίοδο απόλυτης ανομβρίας τίτλων διάρκειας σχεδόν 9 ετών, πράγμα που είχε αναγκάσει τους Βρετανούς να δημιουργήσουν και τη σχετική ιστοσελίδα http://www.sincearsenallastwonatrophy.co.uk/.
   Από την άλλη, τα πράγματα εξελίσσονται άσχημα και στην Ευρώπη. Η Arsenal είναι αδιαμφισβήτητα η ισχυρότερη ομάδα που δεν έχει σηκώσει ποτέ τη κούπα με τα μεγάλα αυτιά, αλλά η διαφορά σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν είναι ότι κάποτε τη διεκδικούσε. Ενδεικτικά, τη τελευταία πενταετία οι κόκκινοι του Λονδίνου έχουν αποκλειστεί και τις πέντε φορές στη φάση των 16 του Champions League, ενώ τις 3 από τις πέντε σεζόν έχουν τερματίσει στη δεύτερη θέση του γκρουπ τους, έχοντας τεθεί δε επικεφαλής ομίλου στις κληρώσεις του Αυγούστου. Το σερί αυτό, μάλιστα, δύσκολα θα σπάσει φέτος καθώς ήδη η Dortmund έχει αποσπαστεί 5 πόντους με δύο μόλις αγωνιστικές να μένουν. Αν δει κανείς δε και τις ομάδες που άφησαν πίσω τους την Arsenal θα καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος. Ο λόγος φυσικά για τις Dortmund, Schalke, Shakhtar σύλλογοι που θεωρητικά θα έπρεπε να μπορεί να προσπεράσει η Arsenal. Σαν συνέπεια όλων αυτών, οι μετέπειτα κληρώσεις ήταν τις περισσότερες φορές οι χειρότερες δυνατές, καθώς αντίπαλοι στα νοκ-αουτ υπήρξαν η Barcelona και η Bayern. Είναι ορατό λοιπόν ότι η Arsenal τα τελευταία χρόνια κινδυνεύει να χάσει το ειδικό της βάρος στα παιχνίδια της εκτός συνόρων πράγμα που οφείλεται και στον τελευταίο παράγοντα-πρόβλημα που θα θιγεί.

   Το τρίτο, λοιπόν, σημείο άξιο σχολιασμού είναι τα οικονομικά του συλλόγου και η πολιτική που ακολουθεί στο θέμα εσόδων-εξόδων. Ανέκαθεν οι κανονιέρηδες είχαν συνηθίσει το κοινό τους στην αγορά εξελίξιμων ποδοσφαιριστών, οι οποίοι στα χέρια του Arsene Wenger μετατρέπονταν σε παίχτες πρώτης γραμμής με μεγάλη μεταπωλητική αξία. Με αυτό το τρόπο η ομάδα διατηρούταν σε υψηλό επίπεδο, έχοντας κάτι παραπάνω από ισοσκελισμένα έσοδα-έξοδα, τη στιγμή που μπορούσε να προσελκύει και μεγάλο κοινό λόγω τόσο της παράδοσής της όσο και του όμορφου ποδοσφαίρου που έπαιζε σε συνδυασμό με την ανταγωνιστικότητα του συλλόγου. Σε κάποιο σημείο όμως τα πράγματα έπαψαν να εξελίσσονται ιδανικά. Από τη μία ο σύλλογος πούλησε ότι ισχυρότερο διέθετε σε άμεσους ανταγωνιστές(Henry, Song, Fabregas, Vermaalen στη Barca, Vieira στη Juve, V. Persie στη Man. United, Nasri, Clichy, Adebayor, Toure στη Man. City, A. Cole στη Chelsea). Την ίδια ώρα υπήρξε o συνδυασμός της ατυχίας στην εξέλιξη κάποιων παιχτών (Rosicky, Eduardo, Arshavin, Hleb) και η πολιτική ενίσχυσης της ομάδας, η οποία αναγκάστηκε από ένα σημείο και μετά να κάνει πολυδάπανα έξοδα για να μείνει ανταγωνιστική, ρίχνοντας όμως το βάρος στις μεσοεπιθετικές θέσεις (Ozil, Podolski, Cazorla, Giroud, Welbeck, Alexis) και μη ενισχύοντας την ανασταλτική της λειτουργία, προσπερνώντας μάλιστα και ευκαιρίες που θα άλλαζαν επίπεδο το σύλλογο (επιστροφή Cesc). Ακόμα ο σύλλογος σε καμία περίπτωση δε ξέχασε τη παράδοσή του, αλλά σίγουρα η μετάβαση από το αγαπημένο των Λονδρέζων "The home of Football" Highbury (γκρεμίστηκε μετά την κατασκευή του νέου γηπέδου) στο πολύ πιο εμπορικό Emirates Stadium ενόχλησε αρκετά, γι' αυτό και το Arsenalisation πρότζεκτ. Αυτό που ενόχλησε μάλιστα ακόμα περισσότερο είναι η τιμολογιακή πολιτική που ισχύει εδώ και μία επταετία στο νέο γήπεδο με τη διοίκηση της ομάδας να προσπαθεί να βγάλει κέρδος εφαρμόζοντας τακτικές A.E. ξεχνώντας ότι ναι μεν είναι μία Ανώνυμη Εταιρία, όμως η ευρωστία της εξαρτάται από τον έμψυχο παράγοντα, τον οπαδό, τον οποίο και πρέπει να σέβεται.
   Και φτάνουμε στον άνθρωπο κλειδί, τον Arsene Wenger. Για πολλοστή φορά από το 2008 και μετά, ο Αλσατός τεχνικός έγινε δέκτης έντονων αποδοκιμασιών στα βρετανικά forum, ενώ χρόνο με το χρόνο οι πολέμιοι του αυξάνονται. Ο Γάλλος προπονητής αποτελεί αυτή τη στιγμή τον μακροβιότερο εν ενεργεία coach μιας ομάδας σε αυτό το επίπεδο (μετά την απόσυρση του S.A.F.), ενώ παράλληλα είναι και ο μοναδικός μη-βρετανοθρεμμένος head coach στην ιστορία της Arsenal! Είναι δεδομένο ότι ο Wenger είναι ένας άνθρωπος που αγαπά το σύλλογο και το ποδόσφαιρο και αγωνίζεται καθημερινά για τη βελτίωση αμφότερων. Παρά ωστόσο το σύγχρονο ποδόσφαιρο και τις καινοτόμες ιδέες που παρουσιάζει, δείχνει να μην έχει αντιληφθεί ότι το άθλημα έχει αλλάξει σε τρομακτικό βαθμό. Αυτή τη στιγμή υφίστανται ομάδες όλων των κατηγοριών: παραδοσιακές δυνάμεις τύπου Real Madrid, Bayern, Barcelona, ομάδες με ιστορία η οποίες επανέρχονται χωρίς το έξτρα πρες του απαραίτητου τίτλου τύπου Atletico, Dortmund, ομάδες που με πολύ κόπο(και χρήμα) καθιερώθηκαν στην ελίτ τύπου Chelsea, ομάδες που διατίθενται να δαπανήσουν υπέρογκα ποσά τύπου Man. City, Paris Saint-Germain και ομάδες που βρίσκονται σε κάθετη πτώση η οποία οφείλεται σε μη καθαρά αγωνιστικούς παράγοντες τύπου Milan, Inter(πτώση του calcio), Manchester United(φινάλε για S.A.F.). Εκεί είναι και το μεγάλο πρόβλημα της Arsenal. Δε γνωρίζει που πραγματικά ανήκει. Σε καμία περίπτωση δε παρουσιάζει τη δυναμική των Real Madrid, Bayern, Barcelona, Chelsea. Από την άλλη το ρόστερ της είναι πιο γεμάτο από Atletico, Dortmund, αλλά η ίδια δεν είναι σε καμία περίπτωση ισχυρότερη από αυτές. Επιπλέον, δεν ξοδεύει τα πόσα των Man. City, Paris Saint-Germain, ενώ δεν βρίσκεται και στη χείριστη θέση των Milan, Inter, Manchester United. Την ίδια στιγμή ο Αλσατός διατείνεται ότι η ομάδα του είναι διεκδικήτρια του πρωταθλήματος παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ακόμα δεν έχει νικήσει τον προπονητή του μεγάλου φαβορί, Mourinho.

   Αυτή είναι η πραγματική δυσκολία του να υποστηρίζεις την Arsenal. Το ελκυστικό ποδόσφαιρο είναι (σχεδόν πάντα) εγγυημένο, αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι ρευστά. Η ομάδα δείχνει να έχει αρχίσει να χάνει από τα αποθέματα δυναμικής της, σε έναν ποδοσφαιρικό κόσμο όπου επιχειρείται η ανατροπή του status quo, χωρίς μάλιστα να καταφέρνει να θυσιάσει την παράδοση της με έναν τρόπο που τουλάχιστον θα έφερνε απτές επιτυχίες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το να ακολουθείς την Arsenal σου δίνει τη δυνατότητα να απολαμβάνεις πραγματικό ποδόσφαιρο, δίχως τα αποτελέσματα να είναι πάντα τα αναμενόμενα και δίχως να υφίσταται ο παράγοντας της βαρεμάρας, της απώλειας του ενδιαφέροντος.

Ας γνωριστούμε!

Καλωσορίσατε στον διαδικτυακή γωνία των Footballiacs. Ποδοσφαιρικό blog που εξετάζει τι συμβαίνει στον κόσμο του ποδοσφαίρου και προσπαθεί να μείνει μακριά από εξωγηπεδικές δραστηριότητες. Θα υπάρχει εβδομαδιαία ανανέωση με νέα άρθρα που θα ασχολούνται με τα top clubs όλου του κόσμου. Για να αποφευχθούν φαινόμενα "διαδικτυακού χουλιγκανισμού" το blog δε θα ασχολείται με το τι συμβαίνει στον ελληνικό μικρόκοσμο (obviously!), ενώ στοιχεία όπως "Ο Webb σφύριζε United" ή "Fifalona, Uefalona" κ.τ.λ. σίγουρα δεν έχουν θέση εδώ. Συχνά-πυκνά θα διενεργούνται ψηφοφορίες σχετικές με την επικαιρότητα για να έχετε και εσείς την ευκαιρία να συμμετάσχετε ενεργά, ενώ λειτουργεί και Facebook page όπου παρέχεται η δυνατότητα για άμεση επικοινωνία.  Πρώτο κείμενο λοιπόν θα ανέβει μέχρι το τέλος της εβδομάδας και θα ασχολείται με τους Gunners. Stay tuned!