Το εξουθενωτικό πρόγραμμα των Ευρωπαίων

Το εξουθενωτικό πρόγραμμα των Ευρωπαίων

Θέμα αυτού του άρθρου του Footballiacs.gr είναι το "βαρύ" πρόγραμμα των διεθνών ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται στην Ευρώπη και οι τρόποι που η επίσημη ομοσπονδία θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον υπέρογκο αριθμό αγώνων που γίνονται σε ένα ημερολογιακό έτος ή μία ποδοσφαιρική σεζόν.

Έχοντας νωπές ακόμα τις μνήμες από την ήττα-σοκ της εθνικής Ελλάδος από τα Νησιά Φερόε θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί τι συμβαίνει και πέραν της ντόπιας εθνικής ομάδας, προβλήματα αντιμετωπίζουν και οι υπόλοιπες εθνικές-φαβορί στον όμιλό τους. Ολλανδία, Βέλγιο, Βοσνία, Ισπανία, Ρωσία και Γερμανία θεωρήθηκαν αδιαφιλονίκητα φαβορί την ημέρα της κλήρωσης, ωστόσο σχεδόν στου δρόμου τα μισά, είτε καλούνται να αντιμετωπίσουν το φάντασμα του αποκλεισμού, είτε επιβάλλεται, βάσει της δυναμικότητάς τους, να ανατρέψουν τα ως τώρα δεδομένα του ομίλου τους και να κατακτήσουν τη πρώτη θέση. Την ίδια ώρα πλήθος ευρωπαϊκών συλλόγων αντιμετωπίζουν πληθώρα προβλημάτων -από μυϊκούς τραυματισμούς μέχρι αδυναμία εύρεσης χημείας εντός αγωνιστικού χώρου- και είναι φανερό ότι μία εκ των κοινών συνιστωσών όλων αυτών είναι και το υπάρχον καλεντάρι.

Αυτή τη στιγμή οι αγώνες που θα πάρει μέρος ένας διεθνής ποδοσφαιριστής που παίζει στην Ευρώπη (κατά μέσο όρο) είναι: 34 αγώνες πρωταθλήματος + 6 ματς κυπέλλου + 8 παιχνίδια στις διοργανώσεις της UEFA + 7 αγώνες με την εθνική ομάδα = σύνολο 55 παιχνίδια. Σε πολλές περιπτώσεις δε, αν πρόκειται για ομάδες που πρωταγωνιστούν σε όλες τις διοργανώσεις (π.χ. οι Ισπανοί και Πορτογάλοι της Real Madrid, οι Ισπανοί της Barca, οι Γερμανοί των Bayern και Dortmund κ.α.) τα παιχνίδια μπορούν να φτάσουν ακόμα και τα 63-65 ματς. Σε όλα αυτά προσθέτοντας κανείς και το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας που έχει παρέλθει, θα συνειδητοποιήσει ότι οι αριθμοί φτάνουν σε επίπεδα αγώνων της regular season του NBA. Είναι φυσικό, λοιπόν, όσο άρτια προπονημένος και να είναι ο παίχτης, όσο ανεπτυγμένη φυσική κατάσταση και ταχυδύναμη να διαθέτει, όσα εξειδικευμένα προγράμματα προπόνησης και να χρησιμοποιήσουν οι ομάδες (ενδιαφέρον παρουσιάζει το "googlάρισμα" των "Milan Lab", "Exos", "MiCoach", "Batak Challenge" κ.α.) αργά ή γρήγορα θα επέλθει φθορά, της οποίας το αποτέλεσμα θα είναι είτε βραχυπρόθεσμο (μικρομυϊκοί τραυματισμοί για τον αθλητή), είτε μακροπρόθεσμο (συσσωρευμένη κόπωση του οργανισμού και σταδιακή υποβάθμισή των φυσικών ικανοτήτων του αθλητή). Συνεπώς, είναι αναγκαίο η UEFA, σε συνεργασία με τις κατά τόπους ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες, να σκεφτούν και να υλοποιήσουν ένα τρόπο για να αντιμετωπιστεί το εξαντλητικό καλεντάρι αυτών των ποδοσφαιριστών.

Οι ιδέες για την αντιμετώπιση του υπάρχοντος φαινομένου είναι αρκετές. Μία πρώτη σκέψη θα ήταν να λειτουργήσουμε αναλογικά με το NBA. Αφού, οι αγωνιστικές τείνουν να κινούνται σε αυτά τα πρότυπα, ίσως να πρέπει να υιοθετηθούν και άλλα μέσα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Όπως, λοιπόν, εκεί εφαρμόζεται το salary cap, εδώ να εφαρμόζεται ένα match cap. Βάσει αυτού, ένας ποδοσφαιριστής θα έχει ένα συγκεκριμένο όριο αγώνων που θα μπορεί να αγωνιστεί σε ένα ημερολογιακό έτος, π.χ. 40 αγώνες και έτσι η καταπόνησή του δε θα φτάνει στα ανώτερα επίπεδα. Μία άλλη, απλούστερη, πιθανότατα ιδέα είναι ο επαναπρογραμματισμός των αγώνων μίας σεζόν. Για παράδειγμα το διάστημα αρχές Δεκέμβρη με μέσα Φλεβάρη δεν υπάρχουν καθόλου ευρωπαϊκοί αγώνες (τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο), ενώ από τα μέσα Φλεβάρη και μέχρι τα τέλη του Μάη διεξάγονται όλοι οι νοκ-αουτ αγώνες σε Champions και Europa League και παιχνίδια για τις προκριματικές φάσεις των εθνικών διοργανώσεων ή διεθνή φιλικά. Σίγουρα αυτοί οι δύο χειμερινοί μήνες αξιοποιούνται από τις περισσότερες ομοσπονδίες (οι Γερμανοί δίνουν τη δυνατότητα για ένα μίνι κύκλο προετοιμασίας, οι Βρετανοί έχουν τη παραδοσιακή boxing day, άλλες ομοσπονδίες τοποθετούν εμβόλιμες αγωνιστικές για να καλύψουν το χαμένο έδαφος, ενώ χώρες όπως η Ρωσία διακόπτουν λόγω καιρικών συνθηκών), αλλά καλό θα ήταν ίσως σε εκείνη τη περίοδο να εξεταστεί η τοποθέτηση αγώνων των εθνικών ομάδων ή η διεξαγωγή της πρώτης νοκ-άουτ φάσης των κυπέλλων Ευρώπης. Υπάρχει βέβαια και η τρίτη πλευρά που θα ήθελε τη δραματική μείωση των αγώνων των εθνικών ομάδων. Και σε αυτή τη σκέψη υπάρχουν αρκετές λογικές φωνές. Αυτή τη στιγμή πέραν των 10 ήδη αγώνων σε 1.5 σεζόν που καλούνται να δώσουν οι εθνικές ομάδες για τις επιμέρους προκριματικές φάσεις προστίθενται κατά καιρούς και φιλικοί αγώνες, οι οποίοι μάλιστα μετράνε κανονικότατα στο παγκόσμιο ranking. Ίσως, λοιπόν, θα έπρεπε οι εθνικές ομάδες να οδηγηθούν σε 12 ομίλους των 4 ομάδων και 1 όμιλο των 5 (από τους 8 ομίλους των 6 ομάδων και 1 των 5 που υφίστανται) και παράλληλα να σταματήσουν να διεξάγονται σε σταθερή βάση τα φιλικά παιχνίδια που υπάρχουν.

Καταλήγοντας, οι σκέψεις είναι αρκετές και θα μπορούσαν κάλλιστα να λειτουργήσουν και συνδυαστικά η μία με την άλλη, για να πάψουν οι αθλητές να δέχονται καταπόνηση τέτοιου επιπέδου. Το θέμα είναι αν ήρθε η ώρα να διερωτηθούν οι ομοσπονδίες για το αν όντως υπάρχει πρόβλημα επ' αυτού (και ποια είναι η λύση φυσικά) ή ακόμα και αν ήρθε η ώρα οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές να διεκδικήσουν μέσω των συνδικαλιστικών τους οργάνων να αγωνίζονται υπό πιο φυσιολογικές για τον ανθρώπινο οργανισμό συνθήκες.