Η ανωτερότητα της La Liga

Η ανωτερότητα της La Liga

   Σημερινό θέμα του Footballiacs.gr είναι το ισπανικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και οι λόγοι που αυτό υπερέχει έναντι των ανταγωνιστών του.

   Δε χωρά αμφιβολία ότι τα τελευταία χρόνια αν κάποιος ρωτούσε ένα τυχαίο ποδοσφαιρόφιλο ποιο θεωρεί το κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, τότε η πιθανότερη απάντηση θα ήταν η La Liga. Το πρωτάθλημα Ισπανίας εξελίχθηκε σε τέτοιο βαθμό τα τελευταία χρόνια τόσο σε επίσημο επίπεδο (βαθμολογία της UEFA) όσο και σε ανεπίσημο επίπεδο (προτίμηση του κοινού σε αυτό) που κατόρθωσε να ξεπεράσει τόσο τη παραδοσιακή Premier League όσο και τη ραγδαία αναπτυσσόμενη Bundesliga. Οι κύριοι λόγοι γι' αυτή την επικράτηση μπορούν να αναλυθούν σε δύο συνιστώσες: τους παίχτες-έμψυχο παράγοντα και τις ομάδες-οργανισμούς.

   Καταρχάς εν αρχή ην ο ποδοσφαιριστής. Είναι αδύνατο κάποιος να συνθέσει μία ανταγωνιστική ομάδα -και κατ' επέκταση μία ανταγωνιστική λίγκα- αν δε διαθέτει τα κατάλληλα υλικά-παίχτες. Οι Ισπανοί σε αυτό το θέμα υπήρξαν τόσο τυχεροί όσο και προνοητικοί. Έχοντας (κυρίως σε εθνικό επίπεδο) συσσωρευμένες αποτυχίες μέχρι το 2006 (σε βαθμό που η Furia Roja έφτασε να θεωρείται looser!) αποφάσισαν να επενδύσουν στο εγχώριο προϊόν τους, εξελίσσοντας το σε τέτοιο βαθμό που να είναι περιζήτητο σε όλη την Ευρώπη. Υιοθέτησαν στοιχεία από τα πάλαι ποτέ κραταιά πρωταθλήματα, όπως τη βρετανική ανταγωνιστικότητα και την ιταλική τακτική παιδεία και τα συμπεριέλαβαν στην δική τους υπάρχουσα τεχνική πληρότητα και επαφή με τη μπάλα, με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν μία ανεξάντλητη δεξαμενή παραγωγής ποδοσφαιριστών, τεχνικά άρτιων, με σωστή τοποθέτηση στο χώρο και με αγωνιστικό πνεύμα στο υψηλότερο επίπεδο. Παράλληλα, βέβαια υπήρξαν και τυχεροί, διότι όχι μόνο έβγαλαν Casillas, Puyol, Ramos, Capdevilla, Senna, Xavi, Iniesta, Alonso, Silva, Villa αλλά συνέχισαν με De Gea, Jordi Alba, Javi Martinez, Benat, Busquets, Isco, Navas, Negredo, Pedro, Paco Alcacer σε μία λίστα που πραγματικά δείχνει ατελείωτη. Με αυτό το τρόπο κατάφεραν όλες οι ομάδες τους που αγωνίζονται στην "ισπανική βιτρίνα" να είναι πλήρως εξοπλισμένες να αντιμετωπίσουν τον οποιοδήποτε και ταυτόχρονα τα δικά τους παιδιά να είναι ελκυστικά και για τον υπόλοιπο ποδοσφαιρικό κόσμο.

   Από την άλλη, η μεγάλη ευλογία της Liga BBVA είναι οι ίδιοι της οι σύλλογοι-οργανισμοί. Βασισμένες στην εξαιρετική ισπανική αθλητική παιδεία, οι ισπανικές ομάδες στην πλειοψηφία τους αγωνίζονται σε καθημερινή βάση για την βελτίωση τη δική τους αλλά και του πρωταθλήματος. Αγνοώντας κανείς τα δύο μεγαθήρια (που ευτυχώς για το θέμα της ανταγωνιστικότητας τείνουν να γίνουν 3) όλες οι ομάδες τις Ισπανίας λειτουργούν σε ποδοσφαιρικά πλαίσια, προσπαθώντας για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και διεκδικώντας τη νίκη σε κάθε αγώνα κόντρα σε κάθε αντίπαλο. Με αυτό το τρόπο τα τελευταία χρόνια, πέραν της καθολικής κυριαρχίας των Real και Barca σε πρωτάθλημα και Champions League, ο κόσμος είδε την Atletico να κατακτά 2 Europa League και να παίζει 1 τελικό Champions League, τη Sevilla να κατακτά 1 Europa League (που προστέθηκε στα 2 κύπελλα UEFA της περιόδου 2006-2007), την Athletic να παίζει 1 τελικό Europa League, τη Valencia να παίζει 2 ημιτελικούς Europa League και τη Villareal επίσης έναν ημιτελικό Europa League. Τη τελευταία δεκαετία δε, έχουν βρεθεί σε ημιτελικούς ή τελικούς ευρωπαϊκών διοργανώσεων ομάδες όπως οι Deportivo La Coruna, Espanyol, Osasuna, Villareal (ξανά!) και Valencia (ξανά!), ενώ αν ανατρέξει κανείς και λίγο πιο πίσω θα βρει και ομάδες όπως η Deportivo Alaves. Την ίδια ώρα αν κάποιος παρακολουθήσει παιχνίδι της Primera από το σπίτι του θα συνειδητοποιήσει ότι κάθε Κυριακή δύσκολο δεν είναι να περάσει μια ομάδα μόνο από το Nuevo San Mames και το Mestalla, αλλά και από το Sancez Pizjuan, το Vallecas, το Madrigal, το Anoeta και όλα τα γήπεδα των ομάδων. Γήπεδα με ιστορία και παράδοση, γήπεδα-στολίδια για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και γήπεδα που αποτελούν πραγματικές έδρες-δοκιμασίες για κάθε επίδοξο πρωταθλητή. Και φυσικά στη πρώτη γραμμή, δύο εκ των κορυφαίων ομάδων (αν όχι οι κορυφαίες) της τελευταίας 5ετίας, των οποίων κάθε αγώνας (γνωστός και ως El Clasico) συγκεντρώνει το ενδιαφέρον σχεδόν του 1/10 όλου του πλανήτη(!), όντας πραγματικές τιτανομαχίες που εξελίσσονται με κινηματογραφική ταχύτητα (χαρακτηριστικό παράδειγμα το "κολασμένο" πρώτο 20λεπτο του πρόσφατου μεταξύ τους αγώνα). Και δίπλα, η ομάδα-αλατοπίπερο των Ιβήρων, η ομάδα που κατάφερε να κάνει κάτι που δύο χρόνια πριν φάνταζε αδιανόητο -να κατακτήσει Copa del Rey μέσα στο κάστρο της Real κόντρα στη Real και La Liga μέσα στο φρούριο της Barca κόντρα στη Barca.

   Όλα τα παραπάνω, οι μικρές ιστορίες και οι μεγάλοι άθλοι, καθιστούν την Primera Division το κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Γιατί, μπορεί οι Ισπανοί να έχουν πολλά θέματα ακόμα να αντιμετωπίσουν στο πρωτάθλημά τους (αξίζει κανείς να αφιερώσει ένα ολόκληρο κείμενο γι' αυτά), αλλά αυτό που πραγματικά θέλησαν ήταν να δημιουργήσουν μία στέρεα βάση, μία ορθή δομή για αυτό που πραγματικά αγαπούν, το ποδόσφαιρο. Και τελικά το κατόρθωσαν, αφήνοντας στην άκρη της διαφορές τους (δεν είναι και λίγες αν αναλογιστεί κανείς ότι στην εξίσωση μπαίνουν Αστούριας, Βάσκοι, Καταλανοί κ.ο.κ.) και δουλεύοντας συλλογικά για το κοινό καλό, θέτοντας ως άξονα της δουλειάς τους την αθλητική εκπαίδευση.