Οι καλύτεροι όλων των εποχών

Οι καλύτεροι όλων των εποχών

Μερικά 24ωρα μετά την ανάδειξη του Cristiano Ronaldo σε κορυφαίο ποδοσφαιριστή για το 2014, έχει ανάψει και πάλι η κουβέντα για το αν ο Πορτογάλος ή ο Αργεντινός σταρ της Barca, Messi είναι ο σπουδαιότερος και αν υπάρχει περίπτωση ένας εκ των δύο να είναι ακόμα και ο καλύτερος όλων των εποχών. Την ίδια ώρα, όλοι αναρωτιούνται εάν υπάρχει περίπτωση να σπάσει το μονοπώλιο των δύο στη διαδικασία της Χρυσής Μπάλας μετά και την αποτυχία του τεράστιου (μεταφορικά και κυριολεκτικά) Neuer. Ίσως όμως ήρθε και η ώρα να αναρωτηθούμε μήπως τόσο ο Ronaldo όσο και ο Messi είναι οι κορυφαίοι στην ιστορία του αθλήματος.

Δεκέμβρης του 2007. O Kaka κατακτά τη Χρυσή Μπάλα που τότε δίδονταν μόνο από το France Football και γίνεται ο τελευταίος ποδοσφαιριστής με αυτό το επίτευγμα πριν αρχίσει η δυναστεία των Messi-Ronaldo. Επί επτά συναπτά έτη, οι δύο τους μονοπωλούν το ενδιαφέρον καθώς όχι μόνο έχουν 7 στις 7 νίκες, αλλά και 13/14 εμφανίσεις στη πρώτη δυάδα. Η μόνη απουσία είναι εκείνη του Πορτογάλου τη σεζόν 2009-2010 με τη διαστημική τριάδα Messi-Iniesta-Xavi να είναι αδύνατον να "σπάσει". Σίγουρα, υπήρχαν χρονιές που αμφότεροι ευνοήθηκαν, ιδίως από τη στιγμή που ο θεσμός συνδιοργανώνεται και από τη FIFA. Πολλοί θεωρούν ότι νικητής του βραβείου το 2010 θα έπρεπε να είναι ο Iniesta ή το 2013 o Ribery ή ακόμα και φέτος o Neuer. Από την άλλη όμως, ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την απόλυτη κυριαρχία των δύο εδώ και σχεδόν μία δεκαετία; Χρονιά μπει χρονιά βγει, οι δυο τους εμφανίζονται στο κορυφαίο επίπεδο να ανταπεξέρχονται με τρομακτική συνέπεια προσφέροντας απλόχερα γκολ και θέαμα στο κοινό της ποδοσφαιρικής Ευρώπης. Είναι πιθανότατα η πρώτη φορά στην ιστορία του ποδοσφαίρου που δύο αδιαμφισβήτητα κορυφαίοι του αθλήματος αγωνίζονται μαζί την ίδια εποχή και υπάρχει τόσο έντονη κόντρα που καλλιεργείται γύρω από το ποιος είναι ο κορυφαίος. Κόντρα κατά πολύ ανώτερη από αυτή ανάμεσα σε Maradona-Pele, καθώς τα δύο ιερά τοτέμ των Λατινοαμερικάνων αγωνίστηκαν σε διαφορετικές εποχές και είχαν διαφορετικές πορείες. Η αναφορά φυσικά στα δύο αυτά ονόματα δεν είναι τυχαία. Οι σουπερ σταρ του σήμερα αυτούς θα χρειαστεί να προσπεράσουν στο ποδοσφαιρικό Hall of Fame. Ή μήπως ήδη το έχουν κάνει;

Πριν περάσουμε στους πολέμιους της παραπάνω ιδέας (οι οποίοι πιθανότατα είναι και οι περισσότεροι) ας δούμε λίγο τα επιτεύγματα των Ronaldo-Messi. Ξεκινώντας από το 2003-2004 για το Πορτογάλο (η χρονιά που μεταγράφεται στη Man. Utd και αγωνίζεται βασικός σε αυτή) έχουμε:

Σεζόν	Ομάδα	Συμμετοχές	Γκολ
2003-2004	Man. United	40	6
2004-2005	Man. United	50	9
2005-2006	Man. United	47	12
2006-2007	Man. United	53	23
2007-2008	Man. United	49	42
2008-2009	Man. United	53	26
2009-2010	Real Madrid	35	33
2010-2011	Real Madrid	54	53
2011-2012	Real Madrid	55	60
2012-2013	Real Madrid	55	55
2013-2014	Real Madrid	47	51

Ξεκάθαρα είναι από τις φορές που οι αριθμοί μιλούν μόνοι τους. Έντεκα σερί σεζόν που ο Ronaldo "γράφει" 40+ συμμετοχές (εξαίρεση η χρονιά που ο Πορτογάλος ήταν τραυματίας) και 8 χρόνια με 20+ γκολ, 5 εξ αυτών με 50+ γκολ! Τίτλοι φυσικά άφθονοι με 2 Champions League, 3 πρωταθλήματα Αγγλίας, 1 κύπελλο Αγγλίας, 1 πρωτάθλημα Ισπανίας και 2 κύπελλα Ισπανίας να είναι οι σημαντικότεροι. Σε όλα αυτά προσθέστε τίτλους τύπου League Cup ή UEFA Super Cup, ατομικές διακρίσεις, προσωπικά ρεκόρ και τους αγώνες με την εθνική ομάδα και θα έχετε έναν υπεραθλητή πρώτου βαθμού.

Τι συμβαίνει όμως και με το έτερο τιμώμενο πρόσωπο; Όντας δύο χρόνια μικρότερος του CR7 ο Messi, θα υπολογίσουμε δύο χρονιές αργότερα και έτσι έχουμε:

Σεζόν	Ομάδα	Συμμετοχές	Γκολ
2005-2006	Barcelona	25	8
2006-2007	Barcelona	36	17
2007-2008	Barcelona	40	16
2008-2009	Barcelona	51	38
2009-2010	Barcelona	53	47
2010-2011	Barcelona	55	53
2011-2012	Barcelona	60	73
2012-2013	Barcelona	50	60
2013-2014	Barcelona	46	41

Και εδώ φυσικά τα νούμερα είναι μαγικά. Ο Messi κάνει και αυτός τρεις σεζόν να σταθεροποιήσει τα γκολ του (γιατί οι συμμετοχές είναι πολλές από την αρχή) και μετά ακολουθεί το ξέσπασμα. Σε όλα αυτά δυστυχώς δεν φαίνεται το μαγικό -σε ατομικό επίπεδο- 2012 με τα 91 γκολ σε ένα ημερολογιακό έτος! Και φυσικά και εδώ τα τρόπαια δε λείπουν. Ειδική μνεία στα 3 Champions League και 6 πρωταθλήματα Ισπανίας αφού το παλμαρέ του Αργεντινού είναι τεράστιο. Σε προσωπικούς τίτλους και επιτεύγματα, πέρα από τις 4 Χρυσές Μπάλες (3 ο CR7), πρέπει να αναφερθεί ότι αποτελεί τον πρώτο σκόρερ στην ιστορία της Barcelona (o Ronaldo με μόλις πεντέμισι χρονιές στη Real είναι ο 4ος σκόρερ της και σύντομα θα είναι στη κορυφή), τον πρώτο σκόρερ στην ιστορία του Champions League (2ος είναι αυτός που νομίζετε-μπορεί και πρώτος ανάλογα με τη μέρα που διαβάζετε αυτό το κείμενο!) και τον πρώτο σκόρερ όλων των εποχών στη La Liga (το απίστευτο είναι πως ο Ronaldo βρίσκεται στην 9η θέση ήδη, ενώ στο τέλος του χρόνου αν σκοράρει με τη "συνήθη" συχνότητα του θα είναι στη 2η ή 3η θέση, καθώς έχει το καλύτερο ποσοστό από κάθε σκόρερ στη λίστα με το εξωπραγματικό 1.12 γκολ ανά αγώνα!)!

Ο αντίλογος βεβαίως βεβαίως υπάρχει. Ποιος είναι αυτός; Το παγκόσμιο κύπελλο. Ή καλύτερα η παρουσία των δύο με τις εθνικές τους ομάδες. Ο Pele πήρε 3 Μουντιάλ, ο Maradona 1 (ίσως το σπουδαιότερο όλων), ο Zidane 1, o Ronaldinho 1 κ.ο.κ. Πράγματι, οι μύθοι του ποδοσφαίρου έδειξαν την αξία τους και με την εθνική τους ομάδα. Αλλά μισό λεπτό. Οι Cruyff και Platini δεν είναι από τους κορυφαίους όλων των εποχών; Πόσα Μουντιάλ κατέκτησαν; Κανένα. Πόσες Χρύσες Μπάλες; 3 έκαστος. Δεν είναι συνεπώς άδικο όλη τους η πορεία να αμαυρώνεται από την έλλειψη ενός ομαδικού τίτλου; Γιατί καλώς ή κακώς κάθε τίτλος στο ποδόσφαιρο απονέμεται στην ομάδα, στο σύνολο και πολύ περισσότερο βέβαια στη σημερινή εποχή. Τρανό παράδειγμα τα πάντσερ το περασμένο καλοκαίρι. Και σε αυτό παίχτες όπως ο Pele και ο Ronaldinho ή ο Beckenbauer, ο Rummenige, και ο Rossi ευτύχησαν να είναι τυχεροί. Γιατί κακά τα ψέματα, άλλη η φανέλα της Βραζιλίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας και άλλη η φανέλα της Αργεντινής, της Πορτογαλίας, της Ολλανδίας και της Γαλλίας.

Σίγουρα με αυτό τον παραπάνω τρόπο γιγαντώνονται τα επιτεύγματα παιχτών όπως ο Maradona και ο Zidane, αλλά από την άλλη αυτοί μειονεκτούν στο βασικότερο προσόν των Messi και Ronaldo, τη διάρκεια. Πέραν φυσικά ότι στους υπόλοιπους ομαδικούς τίτλους είναι πολύ πίσω, με τον Maradona να έχει φυσικά κατακτήσει τρόπαια με την άσημη -τότε- Napoli και τoν Zidane να έχει σηκώσει ότι υπάρχει με Juve και Real, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πλησιάζουν τους δύο σύγχρονους ήρωες σε αυτό το κομμάτι. Και επανερχόμενοι στο θέμα των εθνικών ομάδων να αναφερθεί ότι ο Ronaldo έχει καταφέρει να φέρει τη Πορτογαλία στη 4η θέση του κόσμου (δεύτερη υψηλότερη στην ιστορία της πίσω από την ομάδα του Eusebio) και στη 2η θέση της Ευρώπης (κορυφαία στην ιστορία της ομάδας). Την ίδια ώρα ο Messi έχει φέρει τους Αργεντινούς στη 2η θέση του κόσμου (δεύτερη υψηλότερη στην ιστορία τους πίσω από τα Μουντιάλ του '78 και του '86) και τη 2η θέση της Νότιας Αμερικής (επίσης 2η υψηλότερη στην ιστορία τους). Α, και να τονιστεί ότι ο Ronaldo είναι πρώτος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής του ομάδας και ο Messi δεύτερος σκόρερ στην ιστορία της δικής του (πίσω από το Batistuta). Επομένως, είναι άδικο γι' αυτούς στο τέλος της καριέρας τους να κριθούν από ένα τουρνουά 7 αγώνων που ουσιαστικά και οι δύο δεν ήπιαν νερό από τη πηγή στις λεπτομέρειες. Ειδικά από τη στιγμή που αυτοί οι δύο πριν πάνε στα γήπεδα της Βραζιλίας ή παλιότερα της Νοτίου Αφρικής κουβάλαγαν ήδη 50+ ματς.

Αυτό που θα πρέπει να μείνει από το παραπάνω κείμενο είναι το πόσο κοντά βρίσκονται ο Messi και o Ronaldo και πόσο ανούσια είναι η μεταξύ τους σύγκριση από τη στιγμή, μάλιστα, που το κοντέρ ακόμα 'γράφει'. Το θέμα είναι μήπως έχει έρθει ήδη η ώρα να μπούνε στη ζυγαριά με τους κορυφαίους των κορυφαίων, καθώς είναι πιθανό να τους έχουν ξεπεράσει πια.

Η σημασία των ντέρμπι στην κούρσα του τίτλου

Η σημασία των ντέρμπι στην κούρσα του τίτλου

   Η σημερινή Κυριακή δεν είναι μία από τις πλέον συνηθισμένες Κυριακές της ποδοσφαιρικής χρονιάς. Με τα παιχνίδια Barca-Atletico, Man. Utd-Southampton, Napoli-Juve και Roma-Lazio να διεξάγονται, κατανοεί κανείς ότι είναι μία από τις 3-4 μέρες του χρόνου που η αγωνιστική δράση των εγχώριων πρωταθλημάτων συγκεντρώνει όλα τα βλέμματα (σε συνδυασμό με την απουσία μεσοβδόμαδων ευρωπαϊκών αγώνων). Ωστόσο, παραμένει αιώνιο δίλημμα το αν τα παιχνίδια αυτά κρίνουν τίτλο (ή στόχο, αφού το βρετανικό ματς επικεντρώνεται στη κατάληψη των θέσεων 3-4) ή όχι.

   Από τα παραπάνω παιχνίδια το μεγάλο ντέρμπι είναι το παιχνίδι που είναι γνωστό και ως Derby Della Capitale. Η μάχη της αιώνιας πόλης συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά του αυθεντικού ντέρμπι. Δύο ομάδες από την ίδια πόλη (με το ίδιο γήπεδο μάλιστα!), με κοινή πορεία στη διάρκεια της ποδοσφαιρικής τους ζωής, οι οποίες έχουν διαφορετικό background σε τουλάχιστον ένα θεμελιώδη παράγοντα (εδώ φυσικά είναι οι κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις), χωρίς μεγάλη υποστήριξη από outsiders (π.χ. to el clasico έχει κάθε χρόνο στις εξέδρες του ταξιδιώτες από όλο το κόσμο σε ποσοστό 25%-30%), με τα παιχνίδια τους να τα έχουν κρίνει κυρίως insiders (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Totti) και δυστυχώς με τις συνέπειες του μίσους, που επικρατεί στις τάξεις αμφότερων των οπαδών, να έχουν κάνει την εμφάνιση τους πολλές φορές κατά το παρελθόν με το θάνατο φιλάθλων των δύο ομάδων. Καλώς ή κακώς αυτό είναι το πραγματικό ντέρμπι που θα διεξαχθεί αύριο. Τα υπόλοιπα παιχνίδια είναι κρίσιμα, μεγάλα, κομβικά αλλά όχι ντέρμπι. Σίγουρα υπάρχει ασίγαστο μίσος ανάμεσα σε Napoli και Juventus (ιταλικός νότος-βορράς), αναμφίβολα οι οπαδοί των Barcelona και Atletico έχουν διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις και ξεκάθαρα η Man. Utd. με την Southampton έχουν παρόμοια πορεία εφέτος και κοινό στόχο (προς το παρόν τουλάχιστον). Αλλά, σε καμία περίπτωση όλοι οι προαναφερθέντες δεν διαθέτουν τα στοιχεία των Roma και Lazio.

   Κρίνουν όμως αυτά τα παιχνίδια, ντέρμπι ή μη, το πρωτάθλημα; Η απάντηση είναι εξαρτάται. Από δύο παράγοντες. Ο πρώτος έχει να κάνει με τον αριθμό αυτών των αγώνων. Στην Ιταλία π.χ. διαχρονικά οι ομάδες που θέτουν στόχο το πρωτάθλημα είναι 4, οι τρεις πολυνίκεις Juventus, Milan, Inter και ενίοτε μία εκ των Torino, Roma, Lazio, Napoli, με τις εκπλήξεις φυσικά να μην λείπουν. Συνεπώς, τα παιχνίδια ανάμεσα σε αυτούς είναι ένα μεγάλο ποσοστό όλων των αγώνων που έχουν να δώσουν στα πλαίσια του πρωταθλήματος (περίπου το 1/6) και άρα μπορούν να κρίνουν τον τελικό πρωταθλητή. Στη Γερμανία από την άλλη, η παραδοσιακή δύναμη είναι η Bayern και ενίοτε την ανταγωνίζονται μία εκ των Dortmund, Gladbach κ.α. Εκεί, λοιπόν, με τα "ντέρμπι" να είναι ελάχιστα, δε δύναται να κριθεί ο τίτλος σε αυτά. Ο άλλος ρυθμιστής είναι η ανταγωνιστικότητα του πρωταθλήματος. Με αφορμή και προηγούμενο άρθρο στο Footballiacs.gr, η επιλογή εδώ θα είναι η Αγγλία (φυσικά η Ισπανία θα ήταν ένα εξίσου καλό παράδειγμα). Στη διάρκεια της χρονιάς οι ομάδες καλούνται να ταξιδέψουν σε πολύ δύσκολες έδρες και παράλληλα έχουν να υποδεχθούν και πολύ δύσκολους αντιπάλους. Έτσι, πρωταρχικός τους στόχος είναι να κατορθώσουν να κερδίσουν τα παιχνίδια με τις ομάδες που έχουν κατώτερους στόχους και έπειτα να πάρουν το μάξιμουμ από τα ντέρμπι. Όλοι θυμούνται φυσικά την περυσινή Chelsea, που κέρδισε σε όλα τα ματς τίτλου, αλλά είδε να στέφεται πρωταθλήτρια η Man. City που έχασε τα περισσότερα, αλλά περιόρισε όσο το δυνατόν μπορούσε τις παράπλευρες απώλειές της.

   Συμπερασματικά, υπάρχουν φορές που τα παιχνίδια-τίτλος έχουν όντος κρίνει ένα πρωτάθλημα (Primera Divison 2013-2014, Liga Portugal 2012-2013 κ.ο.κ.). Συνήθως, όμως, όλες οι ομάδες είχαν την ευκαιρία τους να στεφθούν νωρίτερα πρωταθλήτριες, αν είχαν αποφύγει τα στραβοπατήματα. Στο φινάλε, ένα πρωτάθλημα 30+ αγωνιστικών είναι μαραθώνιος, όχι κατοστάρι.

Υ.Γ.: Αν θέλετε μερικές παραπάνω πληροφορίες για το derby della capitale πατήστε εδώ. Το άρθρο είναι γραμμένο σε αμερικανικό site και είναι δείγμα εξαιρετικής δημοσιογραφίας, αν δεχτούμε ότι οι Αμερικανοί δεν έχουν ιδιαίτερα καλές γνώσεις γύρω από τα άθλημα. Φυσικά, το blog θα επανέλθει στο ντέρμπι της Ρώμης, αφιερώνοντάς του ξεχωριστό κείμενο, όπως του αρμόζει.

Ο Stevie G του Liverpool

Ο Stevie G του Liverpool

   Λίγα 24ωρα έχουν περάσει από τη στιγμή που ο Steven Gerrard ανακοίνωσε την απόφασή του να αποχωρήσει από την αγαπημένη του Liverpool στο τέλος της σεζόν. Χιλιάδες φίλοι του αθλήματος στεναχωρήθηκαν, με πρώτους από όλους φυσικά τους Liverpoolian, καθώς η πεποίθηση των περισσοτέρων ήταν ότι ο captain θα τελείωνε τη καριέρα του στην ομάδα του λιμανιού. Ποια όμως ήταν, είναι και πιθανότατα θα είναι η σύνδεση του Gerrard με τους Reds, που τον κάνει έναν εκ των σημαντικότερων ποδοσφαιριστών στην ιστορία των πεντάκις πρωταθλητών Ευρώπης;

   Καταρχάς, πρέπει να αναφερθεί αυτό που πολύς κόσμος αγνοεί, τα όσα πήρε ο Gerrard από τη Liverpool. Οι κόκκινοι έδωσαν την ευκαιρία στον Steven να παίξει σε μία από τις κορυφαίες ομάδες του πλανήτη και να εργαστεί με κορυφαίους προπονητές. Πέραν των Gerard Houllier και Rafa Benitez του δόθηκε η δυνατότητα να προπονηθεί και με τον θρύλο της Liverpool, Kenny Dalglish, σε μία συνύπαρξη που μπορεί ποδοσφαιρικά να μην βοήθησε την ομάδα να ανέβει επίπεδο, αλλά αποτέλεσε τη συνύπαρξη δύο ιερών τοτέμ του συλλόγου για 1,5 χρόνο. Παράλληλα, ο Gerrard είχε την ευκαιρία να δουλέψει σε ένα από τα καλύτερα προπονητικά κέντρα του κόσμου, το Melwood, με ένα ικανότατο staff που τον βοήθησε (μαζί με τη προσωπική του δουλειά φυσικά) να γίνει ο παίχτης που ξέρουμε σήμερα. Επίσης, είχε την ευκαιρία να είναι συμπαίκτης με μερικούς από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές της εποχής, όπως ο Morientes, o Owen. o Xabi Alonso και ο Suarez. Ακόμη, μία σπουδαία προσφορά της Liverpool στον captain της ήταν η δυνατότητα να εξελιχθεί και να προβληθεί μέσα από κορυφαίες διοργανώσεις, όπως η Premier League και το Champions League-ειδικότερα την εποχή που οι Reds πρωταγωνιστούσαν σε αυτό το επίπεδο. Με αυτό το τρόπο ο Gerrard έγινε ένα από τα μεγαλύτερα 8αρια της τελευταίας 15ετιας και παράλληλα φόρεσε τη φανέλα με τα τρία λιοντάρια για 114 παιχνίδια (τρίτος σε συμμετοχές πίσω από Shilton και Beckham), αποτελώντας μάλιστα και αρχηγό της ομάδας.

   Ακόμη, του δόθηκε η ευκαιρία να αφομοιώσει όλα τα ηγετικά στοιχεία που πρέπει να έχει ένας αρχηγός από πολύ νεαρή ηλικία, αφού το περιβραχιόνιο του δόθηκε (με την ευλογία του Hyypia) μόλις στα 23 του χρόνια. Επιπλέον, μέσα από τη συμμετοχή του στη Liverpool, ο Gerrard είχε τη δυνατότητα να τιμήσει ένα από τα αγαπημένα του πρόσωπα, τον ξάδερφό του Jon-Paul. Κάτι που είναι σχετικά γνωστό είναι το γεγονός ότι ο Gerrard πριν τα 8 του χρόνια υποστήριζε την μισητή αντίπαλο Everton. Το άγνωστο είναι ότι ο κατά δύο χρόνια μεγαλύτερος ξάδερφός του ήταν υποστηρικτής της Liverpool και ήταν παρών στη τραγωδία του Hillsborough, όντας το νεότερο από τα 96 θύματα. Ένα χρόνο μετά, ο Stevie G γίνεται μέλος της Liverpool και μέχρι σήμερα αγωνίζεται γι' αυτή, στη μνήμη του εκλιπόντος ξαδέρφου του, τιμώντας τον με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Τελευταία και σπουδαιότερη προσφορά της ομάδας του Liverpool στον αρχηγό της είναι η λύση στο βιοποριστικό του πρόβλημα. Όσο ασήμαντο και αν φαίνεται σε σχέση με όσα αναφέρονται παραπάνω. ο ίδιος ο παίχτης έχει παραδεχθεί στο παρελθόν ότι, αν δεν γινόταν αυτός που είναι σήμερα, θα δυσκολευόταν να επιβιώσει καθώς δε θεωρούταν ιδιαίτερα έξυπνος ακαδημαϊκά και δεν υπήρξε κάτι άλλο που θα μπορούσε ή θα ήθελε να κάνει πέραν του να είναι αθλητής. Παρόλα αυτά, η Liverpool του έδωσε την ευκαιρία και αυτός όχι απλά την άρπαξε, αλλά ανταπέδωσε και το μεγαλύτερο μέρος αυτής.

   Γιατί, πράγματι ο Gerrard έδωσε πολλά περισσότερα στη Liverpool απ' όσα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Ξεκινώντας από το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, κατόρθωσε να συνθέσει με το εκάστοτε ταίρι του μία από τις καλύτερες μεσαίες γραμμές στην Ευρώπη. Πότε με τον Hamann, πότε με τον Alonso και πότε με τον Mascherano οι κόκκινοι είχαν την τύχη να διαθέτουν φανταστικά δίδυμα στον άξονα που τους επέτρεπαν, παρά την σταδιακή αποδυνάμωση τους χρόνο με το χρόνο, να παραμένουν σε υψηλό επίπεδο. Παράλληλα, ο Gerrard υπήρξε μία πραγματικά ηγετική φυσιογνωμία καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Ξεκινώντας, από της μικρές εθνικές ομάδες όπου διετέλεσε αρχηγός, έφτασε να του δοθεί εν λευκώ το περιβραχιόνιο επαγγελματικής ομάδας από πολύ μικρή ηλικία με τον υπαρχηγό του να αναφέρει ότι ήταν φυσική εξέλιξη τα όσα συνέβησαν και πως θα είναι περήφανος να είναι υπαρχηγός πίσω από τον Gerrard. Και φυσικά ο Steven δεν υπήρξε αρχηγός μόνο στα λόγια ή στα αποδυτήρια. Μπορεί σήμερα να είναι ένας από τους σπουδαιότερους μέσους στο παιχνίδι, αλλά το πρώτο του παιχνίδι όπου αγωνίστηκε (αν παραληφθεί το τετράλεπτο κόντρα στη Blackburn) ήταν κόντρα στη Tottenham σαν δεξιός μπακ! Και στη καριέρα του δέχτηκε για το καλό της Liverpool να αγωνιστεί και σαν δεξιός οπισθοφύλακας και σαν δεξί χαφ και σαν δεύτερος επιθετικός και σαν 6αρι και σαν 8αρι, με τον Carragher να επισημαίνει ότι "είναι ο καλύτερος παίχτης για να καλύψει κάθε τρύπα της ομάδας, αφού μπορεί να κάνει το καλύτερο τάκλιν στη μία φάση και το δυνατότερο σουτ στην επόμενη".

   Πέραν της αγωνιστικής του παρουσίας ο Gerrard υπήρξε και υπόδειγμα αθλητή εκτός γηπέδου. Διασφάλισε τη σταθερότητα σε μία, για 20 χρόνια δίχως πρωτάθλημα, Liverpool πολλάκις, με σπουδαιότερες τις δύο φορές που προτίμησε να ανανεώσει με τους κόκκινους, από το να δεχτεί τις προτάσεις της Chelsea και να πάρει τον εύκολο δρόμο του τίτλου. Ταυτόχρονα, δεν απασχόλησε ποτέ τα βρετανικά σκανδαλοθηρικά ΜΜΕ με τη ζωή του εκτός αγωνιστικών χώρων, αφού πραγματοποιεί μία από τις πιο ήσυχες ζωές ποδοσφαιριστή στην Αγγλία. Ενδεικτικό, είναι ότι στον ελάχιστο ελεύθερο του χρόνο ο Gerrard απολαμβάνει να ασχολείται με δραστηριότητες εντός του προπονητικού κέντρου, ενώ ανοίγοντας κανείς το ντουλάπι με το νούμερο 8 θα δει μέσα τα παπούτσια του για γκολφ και φυσικά το αγαπημένο του αυτόγραφο, του Maradona. Οι ηγετικές του δράσεις δε σταματούν όμως εδώ. O Gerrard παρά το γεγονός ότι έχει βιώσει εντονότερα από όλους την αποψίλωση της ομάδας με τη φυγή των σημαντικότερων παιχτών της, δεν δημοσιοποίησε ποτέ οποιοδήποτε παράπονό του, ενώ η συνεργασία του τόσο με τη διοίκηση όσο και με τους εκάστοτε προπονητές υπήρξε άριστη, πράγμα που παραδέχεται πρώτος από όλους ο Benitez. Τέλος, ο επί 12 χρόνια αρχηγός των Reds είχε ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Ήταν αρχηγός στην ομάδα της πόλης του. Το στοιχείο αυτό όσο λίγο και αν φαίνεται, είναι ιδιαιτέρως σημαντικό, διότι υπήρξε η κινητήρια δύναμη του Stevie G και παράλληλα έδωσε την ευκαιρία στη Liverpool να έχει στη πρώτη γραμμή ένα δικό της παιδί. Για την ίδια θα είναι πολύ δύσκολο να ξαναβρεί έναν τέτοιο αρχηγό ο οποίος όχι μόνο να είναι γηγενής ποδοσφαιριστής, αλλά να έχει και τέτοιο δέσιμο με την ομάδα και την πόλη.

   Εν κατακλείδι, όντας μεγάλος θαυμαστής του Steven Gerrard, πίστευα ότι το φινάλε της καριέρας του θα τον βρει να σηκώνει πρωτάθλημα με την Liverpool. Δυστυχώς για τους φίλους του, κάτι τέτοιο δε συνέβη πέρσι, στη μεγαλύτερη ευκαιρία που του παρουσιάστηκε όλα αυτά τα χρόνια, οπότε πλέον, δίνοντας τη δυνατότητα στους κόκκινους με τη συμμετοχή τους στα κύπελλα Ευρώπης να χτίσουν μία ομάδα από το μηδέν, ήρθε η ώρα για υποστολή σημαίας. Ευχή όλων είναι ο Gerrard να κλείσει την καριέρα του όπως επιθυμεί, καθώς είναι μία από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες του αθλήματος.