Champions League 2015/16 - Απολογισμός ομίλων

Champions League 2015/16 - Απολογισμός ομίλων

Με τη φάση των ομίλων του Champions League 2015/16 να έχει ολοκληρωθεί και περιμένοντας τον ερχόμενο Φεβρουάριο για τα νοκ-άουτ, πάμε για μία σύντομη ανασκόπηση όσων είδαμε τους πρώτους 3 μήνες της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης.

Οι ομάδες που ξεχώρισαν:

FC Zenit. Απρόσμενα σοβαρή παρουσιάστηκε η Zenit στη φάση των ομίλων. Μπήκε στο γκρουπ, όντας η "ισχυρή" αυτού, ωστόσο κανείς δεν περίμενε τέτοια παρουσία. Πέντε νίκες στις πρώτες 5 αγωνιστικές, 15 βαθμοί συνολικά με 5/6, νίκες μέσα-έξω κόντρα σε Valencia και Lyon και εμφατική 1η θέση. Dzyuba, Hulk, Witsel και Shatov έδειξαν την ποιότητά τους στο κοινό του Petrovsky και η ομάδα του Villas-Boas ελπίζει σε κάτι ακόμα καλύτερο στη φάση των "16".

Vfl Wolfsburg. Το λιγότερο εντυπωσιακοί οι "Λύκοι", δικαιολόγησαν τις υψηλές προσδοκίες και τερμάτισαν 1οι σε έναν πολύ δύσκολο όμιλο αφήνοντας πίσω τους PSV, Man. Utd και CSKA. Μεγάλη βραδιά η τελευταία στη Volkswagen Arena, ολοκληρώθηκε με νίκη 3-2 κόντρα στην Manchester United, αποτέλεσμα που εξασφάλισε την κορυφή του ομίλου και παράλληλα "υποβίβασε" στο Europa League τους "Κόκκινους Διαβόλους". Επιθυμητή η κλήρωση για την πρώτη νοκ-άουτ φάση, σίγουρα ο στόχος είναι η 8αδα.

Οι ομάδες που στάθηκαν στο ύψος τους (και προκρίθηκαν):

Real Madrid, Paris Saint-Germain, Benfica, Atletico de Madrid, Manchester City, Barcelona, Bayern Munich και Chelsea. Real και PSG έκαναν επίδειξη δύναμης στον όμιλό τους, με τους Blancos να κατακτούν την πρωτιά λόγω των 4 βαθμών στα μεταξύ τους παιχνίδια, Benfica και Atletico έπαιξαν χωρίς αντίπαλο στο 3ο γκρουπ και η "ευνοϊκότερη" κλήρωση κρίθηκε την τελευταία αγωνιστική στο μεταξύ τους παιχνίδι, η Manchester City τερμάτισε για 1η φορά στην ιστορία της στην 1η θέση των ομίλων (αν και δέχθηκε το sweep από την Juve) και το εισέπραξε αυτό στην κλήρωση των "16", Barcelona και Bayern έκαναν καλό "ζέσταμα" εν' όψει νοκ-άουτ στη πρώτη φάση της διοργάνωσης, ενώ η Chelsea αν και ήταν αποκαρδιωτική εντός συνόρων, εκτός αυτών παρουσιάστηκε άκρως Ευρωπαία.

Οι ομάδες που απογοήτευσαν (αλλά προκρίθηκαν):

Juventus, Roma και Arsenal. Η Juventus κατόρθωσε (πραγματικό κατόρθωμα) να νικήσει δύο φορές την πρωτοπόρο του ομίλου και τελικά να τερματίσει πίσω από αυτή! Η περσινή φιναλίστ έχασε όσους ακριβώς βαθμούς έπρεπε για να μην κατακτήσει την πρώτη θέση και εν τέλει αυτό το πλήρωσε, μιας και στους "16" την περιμένει η Bayern. Η έτερη ιταλική, η Roma, πέρασε συγκεντρώνοντας μόλις 6 βαθμούς (!) και την τελευταία αγωνιστική κινδύνεψε με αποκλεισμό μέσα στο Olimpico από την BATE. Μεγάλο αυτογκόλ γενικότερα από τους Ιταλούς η παρουσία τους στους ομίλους του φετινού Champions League, καθώς τη χρονιά που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν την είσοδό τους στο top-3 παρουσιάστηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Τελευταία σε αυτή την κατηγορία η Arsenal. Όταν ξεκινάς με ήττες 2-1 από την Dinamo Zagreb και 2-3 από τον Ολυμπιακό δεν μπορείς να ελπίζεις σε πολλά. Η Arsenal την ύστατη ώρα κεφαλαιοποίησε τις νίκες με Bayern (2-0) και Dinamo (3-0), κάνοντας το «τέλειο παιχνίδι» σύμφωνα με τον Arsene Wenger στο "Καραϊσκάκης" και αποκλείοντας τους γηπεδούχους με 0-3.

Οι ομάδες-έκπληξη:

PSV Eindhoven, Dynamo Kyiv και Gent. Μεγάλο επίτευγμα για τους πρωταθλητές Ολλανδίας η πρόκριση στην επόμενη φάση. Ήταν αναμφίβολα η πιο επιθυμητή ομάδα από το γκρουπ των ισχυρών, όμως αυτή τιμώρησε Man. Utd και CSKA, τερματίζοντας πάνω από αυτές και συνεχίζοντας το φετινό της ταξίδι στο Champions League. Υπεράνω προσδοκιών και η παρουσία της Dynamo Kyiv, έπαιξε δύο φορές σαν ίσος προς ίσο την Chelsea, πέτυχε μεγάλη νίκη την 4η αγωνιστική με αντίπαλο την Porto (0-2) και την άφησε πίσω της, ακολουθώντας τους μπλε του Λονδίνου στην επόμενη φάση. Ασφαλώς, δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη κατηγορία η μεγαλύτερη έκπληξη της φετινής version του θεσμού. Και το όνομα αυτής Gent. Όταν στην πρώτη σου παρουσία στο Champions League, συγκεντρώνεις 10 βαθμούς, τερματίζεις πάνω από Lyon και Valencia και προκρίνεσαι στους "16", τότε είσαι αναμφίβολα η έκπληξη της χρονιάς. Δικαιωματικά η Gent κερδίζει, λοιπόν, αυτόν τον τίτλο και ελπίζει σε ακόμα καλύτερη συνέχεια.

Οι ομάδες που στάθηκαν στο ύψος τους (αλλά αποκλείστηκαν):

Shaktar Donetsk, Malmö, CSKA Moskva, Astana, Borussia Mönchengladbach, BATE Borisov, Olympiacos και Dinamo Zagreb. Shakhtar και Malmö βρέθηκαν σε όμιλο με Real Madrid και PSG, συνεπώς το 3-4 γι' αυτές ήταν αναπόφευκτο και πράγματι αυτό συνέβη, με τους Σουηδούς να τσαλακώνουν λίγο παραπάνω την εικόνα τους με το 8-0 φινάλε στη Μαδρίτη. H CSKA μπήκε σε ένα πολύ δύσκολο γκρουπ τραβώντας σαν 2ου επιπέδου ομάδα την Manchester United και σαν 4ου την Wolfsburg. Έφτασε στο φινάλε να διεκδικεί την 3η θέση, δεν τα κατάφερε, αλλά κανείς δεν μπορεί να της καταλογίσει κάτι. Η Astana δεδομένα ικανοποίησε τους πάντες στην πρώτη της εμφάνιση σε ομίλο Champions League, καθώς τελευταία αγωνιστική άγγιξε το θαύμα και την 3η θέση σε γκρουπ με Benfica, Atletico και Galatasaray. Η Borussia Mönchengladbach ήταν ίσως η πιο άτυχη της κλήρωσης, μιας και της έλαχε Juventus, Manchester City και Sevilla. Σαν να μην έφτανε αυτό, έκανε και κάκιστο ξεκίνημα στη χρονιά, ωστόσο με τον Shubert στον πάγκο της θύμισε την περσινή ομάδα, έφυγε με βαθμό από το Τορίνο, νίκησε με 4-2 τους Ανδαλουσιάνους και παρά την 4η θέση δικαιολόγησε την παρουσία της στις 32 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Για την BATE, όμιλος με Barcelona, Bayer Leverkusen και Roma δεν θα μπορούσε να προμηνύει κάτι καλό, όμως παρά την τελική κατάταξη (4η), οι Λευκορώσοι την τελευταία αγωνιστική με διπλό στο Olimpico θα περνούσαν στους "16"! Τέλος, Ολυμπιακός και Dinamo Zagreb βρήκαν μπροστά τους Bayern και Arsenal, παρόλα αυτά στάθηκαν εξαιρετικά στο γκρουπ, με τους ερυθρόλευκους μάλιστα να φτάνουν μία ανάσα από την επόμενη φάση, ωστόσο λύγισαν στο ματς-τελικό απέναντι στους Λονδρέζους.

Οι ομάδες που απογοήτευσαν (και αποκλείστηκαν):

Galatasaray, Sevilla, Bayer Leverkusen, Porto, Valencia και Olympique Lyonnais. Κάκιστη σεζόν σε όλα τα μέτωπα για την Galatasaray, με την Ευρώπη να μην αποτελεί εξαίρεση. Σε τετράδα με Benfica, Atletico και Astana ήθελαν κάτι παραπάνω από την 3η θέση, μα έφτασαν κοντά στο να απολέσουν ακόμα και αυτή από τους "πρωτάρηδες" Καζάκους. H Sevilla, όντας κάτοχος του Europa League ήθελε να δείξει ότι ήταν ώρα για το κάτι παραπάνω στη μεγάλη σκηνή, αλλά παρά το ελπιδοφόρο ξεκίνημα, ήταν φανερά πίσω από τις Juventus και Manchester City. Βέβαια, το πάλαι ποτέ κύπελλο UEFA δείχνει να ταιριάζει στους Ανδαλουσιάνους, οπότε το μη χείρον βέλτιστον. Η Bayer Leverkusen δεν ήταν πολύ ικανοποιημένη όταν της ήρθε η Roma από το 3ο γκρουπ δυναμικότητας (προφανώς η Barca είχε ήδη καπαρώσει το No. 1 στον όμιλο), ωστόσο η αλήθεια είναι ότι στο πέσιμο της αυλαίας, οι Γερμανοί έστειλαν πίσω το 0-0 δώρο που τους έκαναν οι Ρωμαίοι με αντίπαλο την BATE. Σε περίεργο σύνολο ομάδων βρέθηκε η Porto. Οι "Δράκοι", έχοντας το "σάκο του μποξ" Maccabi και την ανώτερη των υπολοίπων Chelsea, γνώριζαν ότι η 2η θέση θα παιχτεί με την Dynamo, όμως στο heads-up με τους Ουκρανούς δεν ήταν αυτοί που έπρεπε και φυσιολογικά κατετάγησαν 3οι. Κλείνοντας αυτή την κατηγορία, εστιάζουμε στις Valencia και Lyon. Μαζί με Zenit και Gent αποτέλεσαν το παζλ του Group H. Η λογική υπαγόρευε 1-2 στο βέλτιστο σενάριο, 2-3 στο χείριστο. Εν τέλει αυτό που κατάφεραν "Νυχτερίδες" και Olympique ήταν ένα κάκιστο 3-4, πίσω από την πρωτοεμφανιζόμενη Gent, με τη Valencia να είναι αυτή που θα συνεχίσει Ευρωπαϊκά το 2016, όντας 3η.

Οι ομάδες που ξεχώρισαν (αρνητικά):

Manchester United. Άνευ ουσίας προς ώρας αποδεικνύεται η επιστροφή των "Μπέμπηδων" στα top club της Ευρώπης. Απογοητευτικές εμφανίσεις απέναντι σε Wolfsburg, PSV και CSKA, με την Manchester να έχει κερδίσει δικαίως τον τίτλο της πιο βαρετής ομάδας που της έχουν απονείμει οι συμπατριώτες της. Όαση οι Martial, Herrera και De Gea, μαζί με κάποιες εκλάμψεις του Juan Mata, μα κακά τα ψέμματα, το πλάνο Van Gaal αποτυγχάνει οικτρά μέχρι στιγμής, με τον Ολλανδό να φαίνεται να μετράει ώρες πια στον πάγκο των "Κόκκινων Διαβόλων". Πάντως, όσο και αν κακοφαίνεται στους φίλους της ομάδας το Europa League, εκεί η Manchester μπορεί να φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου αν επιβεβαιώσει τα προγνωστικά. Το μόνο που αρκεί είναι να μην παρουσιαστεί το ίδιο "μπλαζέ" με την προ τετραετίας version της ομάδας. 

Maccabi Teal-Aviv. Και αν στη Man. Utd απογοητεύτηκαν με τη συγκομιδή 8 βαθμών (λογικό για το brand name του συλλόγου), τι να πουν και στη Maccabi Tel-Aviv; Απλή αναφορά οι Ισραηλινοί στο φετινό Champions League, έδειξαν ότι ακόμα δεν έχουν θέση στη πρώτη γραμμή της Ευρώπης. Το κουαρτέτο ομάδων στο οποίο ήταν μέλος δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο για να πάρουν έστω ένα βαθμό (Chelsea, Dynamo Kyiv, Porto), μα όσο δύσκολο και να ήταν, 0 βαθμοί δεν δικαιολογούνται. Πολύ περισσότερο δε από το 0 δίπλα από τους πόντους ενοχλεί η γενικότερη παρουσία της "ομάδας του λαού". Κάτω του μετρίου σε όλη τη σειρά των 6 αγώνων, κόντραρε ελάχιστα τις Dynamo Kyiv και Porto (για την Chelsea ασφαλώς δεν υπήρχε απαίτηση), ενώ σκόραρε μόλις 1 γκολ(!) σε 540' αγώνα, χάρης την ευστοχία του Zahavi από την άσπρη βούλα με αντίπαλο τους Πορτογάλους. Αποχωρεί χωρίς να έχει κάτι να θυμάται και σχεδιάζει την επιστροφή της στη βιτρίνα της Ευρώπης με στόχο μία πιο αξιοπρεπή παρουσία.

Η καλύτερη ομάδα των ομίλων

Στον πάγκο: De Gea, Pique, Mladenovic, Kimmich, Gabi, Müller, Hulk

Προπονητής: H. Vanhaezenbrouck

Υ.Γ.: Καλή χρονιά να έχετε και εύχομαι υγεία σε εσάς και τις οικογένειές σας!

Messi, Ronaldo, Neymar: το παρόν και το μέλλον της Χρυσής Μπάλας

Messi, Ronaldo, Neymar: το παρόν και το μέλλον της Χρυσής Μπάλας

Στις 11 Ιανουαρίου του ερχόμενου έτους θα μάθουμε τον νικητή και νέο κάτοχο της Χρυσής Μπάλας, με τα βλέμματα να είναι στραμμένα στους Messi, Ronaldo και Neymar. Με τους δύο πρώτους να μονοπωλούν το ενδιαφέρον του θεσμού εδώ και σχεδόν μία δεκαετία και τον 3ο να είναι rookie, πάμε να εξετάσουμε πως κυριάρχησαν οι δύο κορυφαίοι παίχτες της γενιάς μας (ίσως και όλων των εποχών) και πως ετοιμάζεται να κυριαρχήσει (μαζί με ένα γκρουπ παικτών) ο Neymar Jr.

Αρχίζοντας με τον Messi, ας εξετάσουμε τα κατορθώματα του Αργεντινού στο θεσμό της Ballon d'Or ή FIFA Ballon d'Or, όπως πλέον ονομάζεται. O αρχηγός της Albiceleste και υπαρχηγός της Barca θα βρεθεί για 9η φορά στη τελική τριάδα, έχοντας μέχρι στιγμής 50% επιτυχία, αφού τις προηγούμενες 8 φορές κατάφερε και έφτασε σε 4 κατακτήσεις (ρεκόρ). Είναι το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση της Χρυσής Μπάλας για το 2015 και όχι άδικα. Οδήγησε (μαζί ασφαλώς με τον Neymar, τον Suarez και τους υπόλοιπους) την Barcelona στο treble και παράλληλα έφτασε μία ανάσα από την κατάκτηση του Copa America, εκεί όπου είδε τον συμπαίκτη του Claudio Bravo να γεύεται το νέκταρ της επιτυχίας, μετά τη διαδικασία των πέναλτι. Στη La Liga, βρήκε δίχτυα 43 φορές την περασμένη σεζόν (χωρίς ασφαλώς να λαμβάνονται όλα τους υπόψιν, αφού η Χρυσή Μπάλα είναι ετήσιο βραβείο και όχι ανά σεζόν), ενώ στο Champions League σκόραρε 10 φορές.

Αναμφίβολα το highlight του Messi για το 2015 είναι τα 2 γκολ στον ημιτελικό με την Bayern, αλλά και το αξέχαστο γκολ που πέτυχε στον τελικό του Copa del Rey· με το τέρμα του απέναντι στην Athletic να είναι υποψήφιο και για γκολ της χρονιάς. Αξέχαστη θα μείνει και η δήλωση του προπονητή της Bayern και πρώην προπονητή του Pep Guardiola, ο οποίος πριν τον ημιτελικό του Champions League σε ερώτηση που του είχε γίνει, είχε δηλώσει πως "κανείς δεν μπορεί να σταματήσει τον Messi, ειδικά όταν είναι σε φόρμα δεν υπάρχει αμυντικός ή αμυντικό σύστημα που μπορεί να τον σταματήσει". Πράγματι, ο coach Pep είχε δίκιο! Για φέτος έχει ήδη ανακηρυχθεί καλύτερος παίκτης του Copa America (αρνήθηκε προς τιμήν του το βραβείο), καλύτερος παίκτης που αγωνίζεται στην Ευρώπη από την UEFA και καλύτερος παίκτης που αγωνίζεται στην Ισπανία από την LFP. Συνεπώς, έχοντας ήδη αφήσει τους τρέχοντες αντιπάλους του πίσω του σε προηγούμενες ψηφοφορίες, αναμενόμενο είναι να συμβεί το ίδιο και τον ερχόμενο Γενάρη, ακόμα και αν το 2015/16 έχει χάσει 2 μήνες λόγω τραυματισμού.

(Εκπληκτική συνέπεια από τον Lionel Messi, 9η σερί χρονιά η φετινή που θα βρίσκεται στην 3αδα. Σημείωση: το 2010 άλλαξε η δομή της Χρυσής Μπάλας με την από κοινού απονομή της από το France Football και την FIFA, γι' αυτό και έχουμε ποσοστά και όχι αριθμό ψήφων.)

Επόμενος διεκδικητής ο C. Ronaldo. Ο Πορτογάλος είχε μία εντυπωσιακή σεζόν από ατομικής άποψης, μα απογοητευτική από ομαδικής. Γνωρίζοντας ότι το καλοκαίρι του 2015 δεν θα αγωνιστεί με την εθνική του ομάδα, μιας και Ευρωπαίος, την ώρα που Messi και Neymar είχαν το συν του Copa America, ήξερε ότι έπρεπε να είναι καταλυτικός για το σύλλογό του, τη Real Madrid. Ο ίδιος ήταν πράγματι απολαυστικός για ένα μεγάλο μέρος της σεζόν 2014/15 (δυστυχώς γι' αυτόν κατά βάση στο πρώτο μισό, το οποίο και δε λογίζεται στη φετινή Χρυσή Μπάλα), πετυχαίνοντας 48 γκολ στη La Liga (1ος σκόρερ) και 10 στο Champions League. Ωστόσο, η Real Madrid δεν πέτυχε κανέναν από τους στόχους της και το χειρότερο είναι ότι σε όλους είδε την πλάτη των Blaugrana. Βέβαια, τα ομαδικά κατορθώματα δεν παίζουν μεγάλο ρόλο, καθώς μιλάμε για ατομική διάκριση (π.χ. περιπτώσεις Ribery, Sneijder), αλλά σε κάθε περίπτωση είναι πολύ δύσκολο ο Ronaldo να ανακηρυχθεί κορυφαίος για το 2015, ιδίως από τη στιγμή που οι δύο αντίπαλοί του κατέκτησαν σχεδόν τα πάντα τους προηγούμενους 12 μήνες.

Αν παρόλα αυτά τα καταφέρει θα φτάσει τον Messi στις 4 κατακτήσεις, αφού μέχρι σήμερα μετράει 3 Χρυσές Μπάλες σε 7 εμφανίσεις στην τελική 3αδα (6ος το 2010). Το δικό του highlight είναι τα δύο γκολ που πέτυχε στα ημιτελικά με την Juventus (1 στο Τορίνο και 1 στη Μαδρίτη), απαντώντας στους επικριτές του, που τον θέλουν να "εξαφανίζεται" στα κρίσιμα. Βέβαια, το κακό για τον ίδιο είναι ότι τα γκολ αυτά δεν συνοδεύτηκαν με πρόκριση στον τελικό του Βερολίνου, μιας και ένας πρώην Μαδριλένος (ο Morata) τιμώρησε τη Βασίλισσα. Πάντως, η συμμετοχή τού Ronaldo στην τελική 3αδα δυσαρέστησε πολλούς, οι οποίοι θεώρησαν πως θα ήταν δικαιότερο να συμπεριληφθεί ο Suarez. Σε κάθε περίπτωση, όμως, 48 γκολ στη Liga BBVA και 10 στο Champions League δεν τα αγνοείς εύκολα. Μένει να δούμε αν ο Πορτογάλος θα διατηρήσει τα σκήπτρα του καλύτερου παίκτη του κόσμου για τρίτη χρονιά στη σειρά ή θα τα παραδώσει σε έναν εκ των Messi ή Neymar.

(Αξιοσημείωτη και η συνέπεια του Ronaldo· μονίμως συμπεριλαμβάνεται στους κορυφαίους,

με τον Πορτογάλο να έχει κατακτήσει τη Χρυσή Μπάλα τα τελευταία 2 χρόνια.)

Πριν προχωρήσουμε στον 3ο διεκδικητή, αλλά και το γενικότερο μέλλον των κορυφαίων του κόσμου, ας κάνουμε μία παύση. Αναλύοντας σε μεγαλύτερο βάθος τη λίστα των κορυφαίων την τελευταία δεκαετία, παρατηρούμε 4 ονόματα παικτών να εμφανίζονται συνεχώς. Ο λόγος για τους Messi, Ronaldo, Xavi και Iniesta. Οι 4 τους, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αποτελούν σχεδόν μονίμως την τελική τριάδα της Χρυσής Μπάλας, με παίκτες από την Bayern να προσπαθούν να σπάσουν αυτή τη παράδοση τα τελευταία χρόνια. Ίσως σε κάποιες περιπτώσεις να υπήρξαν αδικίες ή μεροληψία υπέρ αυτών των τεσσάρων. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Sneijder το 2010, ο οποίος κατέκτησε treble με την Inter και έπαιξε τελικό με την εθνική Ολλανδίας, αλλά δεν ήταν καν στην τελική 3αδα! Παρεμφερής και η περίπτωση του Ribery το 2013, που πήρε τα πάντα με την Bayern, αλλά τερμάτισε 3ος, ενώ και ο Robben πρέπει να αισθάνεται παραπονεμένος δίχως συμμετοχή στους 3 καλύτερους. Σε γενικές γραμμές, όμως, κοιτώντας πιο σφαιρικά το θέμα "Χρυσή Μπάλα" είναι απόλυτα φυσιολογικό να βρίσκονται μονίμως αυτοί οι 2 (Messi, Ronaldo) στην τελική 3αδα και οι Xavi, Iniesta να τους ακολουθούν. Ο λόγος απλός: η διάρκεια. Η διάρκεια που έχουν επιδείξει αυτοί οι τέσσερις είναι αδιανόητη για την εποχή που αγωνίζονται. Γίνεται λόγος για κακές σεζόν των Messi και Ronaldo, σεζόν στις οποίες "γράφουν" 40 γκολ μίνιμουμ και κατακτούν συνήθως τουλάχιστον ένα τρόπαιο! Αυτή η διάρκεια στο κορυφαίο επίπεδο είναι που πρέπει να απασχολεί κυρίως τον Neymar και τους μελλοντικούς σφετεριστές του τίτλου.

Και έτσι ερχόμαστε στο θέμα Neymar. Μία σύντομη αποτίμηση της χρονιάς του Ney, μας δίνει 22 γκολ στη Liga BBVA (3ος σκόρερ μαζί με τον Griezmann) και 10 γκολ στο Champions League (1ος μαζί με Messi, Ronaldo), ενώ αυτή τη στιγμή προηγείται στο πίνακα των σκόρερς της La Liga 2015/16. Αν ένα γκολ του θέλει να θυμάται ο Βραζιλιάνος σούπερ σταρ, τότε αυτό είναι στον τελικό του Champions League με αντίπαλο την Juventus, όταν και διαμόρφωσε στις καθυστερήσεις το τελικό 3-1. Μιλώντας, όμως, ρεαλιστικά είναι πολύ δύσκολο να δούμε τον Neymar να ανακηρύσσεται καλύτερος παίκτης του κόσμου στις 11 Ιανουαρίου. Από τη μία, σε απόλυτους αριθμούς υπολείπεται από τους 2 συν-διεκδικητές του τροπαίου, ενώ ταυτόχρονα έχει να επιδείξει και την αρνητική του εμφάνιση στο Copa America, με την αποβολή του απέναντι στη Κολομβία για αντιαθλητική ενέργεια, που του στέρησε το υπόλοιπο τουρνουά.

Το μείον για τον ίδιο, όμως, είναι ακόμα μεγαλύτερο και έχει να κάνει σχέση με το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή δεν είναι το Νο. 1 στην ομάδα του, εν αντιθέσει με τους δύο προαναφερθέντες. Όσο ο Neymar είναι No. 2 (ή 3) στη Barca, τόσο θα είναι σχεδόν αδύνατη για τον ίδιο η κατάκτηση της Χρυσής Μπάλας. Παρόλα αυτά, ο Βραζιλιάνος σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να απογοητευτεί. Αποτελεί αναμφίβολα το μέλλον του θεσμού, ενώ δεν είναι κρυφό μυστικό ότι στη FIFA έχει τις συμπάθειές του, τις οποίες ασφαλώς κέρδισε με τα όσα έχει βγάλει στο αγωνιστικό χώρο. Ο ίδιος αν συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό και παραδειγματιστεί από τις περιπτώσεις των 4 "ισόβιων" μπορεί να αφήσει εποχή. Παράλληλα, θα πρέπει να αποφύγει παραδείγματα όπως ο Kaka, o Ribery, ο Robinho, o Owen κ.α. παίκτες δηλαδή που ήταν άφταστοι για κάποιες σεζόν, αλλά δεν είχαν διάρκεια και δεν άντεξαν τους τραυματισμούς τους. Στην ίδια κατηγορία και ο Ronaldinho, o οποίος αποτελεί τον κορυφαίο βιρτουόζο που αγωνίστηκε, μα δυστυχώς για εμάς το έπραξε για μόλις 5 χρόνια.  Αν ο Neymar, λοιπόν, ακολουθήσει το "σωστό" δρόμο τότε αναμένεται μελλοντικά να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον, μαζί με παίκτες όπως οι Neuer (ως τερματοφύλακας έχει ακόμα αρκετά χρόνια μπροστά του), Müller, Reus, Coutinho, Pogba, Depay, De Bruyne, Ødegaard, Mastour, Tielemans, Calhanoglu, Griezmann + όσοι ακόμα προκύψουν.

Αυτοί είναι και το μέλλον της Χρυσής Μπάλας και κατ' επέκταση της νέας ποδοσφαιρικής γενιάς. Η κυριαρχία των Ronaldo και Messi πλησιάζει προς το τέλος της, αφού σιγά σιγά 30ρίζουν και αυτοί και ελπίδα όλων είναι να μας χαρίσουν όσο το δυνατόν περισσότερες μοναδικές στιγμές μπορούνε. Παράλληλα, όμως, τους ευχαριστούμε μαζί με τους Xavi και Iniesta για όσα μας έχουν ήδη χαρίσει, μα κυρίως γιατί έδειξαν το δρόμο στους μελλοντικούς αστέρες προς την παγκόσμια και καθολική υπόκλιση μέσα από τη διάρκεια στο χρόνο.

Που μπορεί να φτάσει η φετινή Manchester City;

Που μπορεί να φτάσει η φετινή Manchester City;

Επιστροφή μετά από αρκετό καιρό στην αρθρογραφία, με το διάστημα που απουσίασε το blog να είναι σχετικά "ήρεμο" από ποδοσφαιρικά γεγονότα. Διάλειμμα λόγω μπαράζ εθνικών ομάδων, μη διεξαγωγή αγώνων για τα ευρωπαϊκά κύπελλα και μία νηνεμία στα εθνικά πρωταθλήματα συνέθεσαν το σκηνικό των προηγούμενων ημερών. Με την επιστροφή, όμως, σε κανονική ροή ετοιμαζόμαστε για ένα γεμάτο ποδόσφαιρο μήνα που θα πάει μέχρι τα μέσα προς τέλη Δεκέμβρη, όταν και επίκειται η παύση για τις διακοπές των Χριστουγέννων (εξαίρεση η boxing day της Premier League). Το νέο θέμα του Footballiacs.gr, λοιπόν, είναι τα όρια της φετινής Manchester City, μιας ομάδας που στο πρώτο μισό της σεζόν κάνει εμφανίσεις πρωταθλητισμού και δείχνει ένα πρόσωπο σοβαρής διεκδικήτριας όλων των διοργανώσεων που συμμετέχει.

Ποιο είναι το ταβάνι της Manchester City του Pellegrini; Από τη μία, υπάρχει η εντός Αγγλίας Manchester City. Στο Νησί, αυτή τη στιγμή, οι Πολίτες παρουσιάζονται ως το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση τόσο του πρωταθλήματος όσο και του League Cup, με το κύπελλο Αγγλίας να αργεί να ξεκινήσει ακόμα. Ασφαλώς, αυτό που κυρίως θα μετρήσει στον εντός συνόρων απολογισμό στο τέλος είναι η επίδοση της ομάδας στο πρωτάθλημα, το οποίο και πρέπει να κατακτήσει. Σε αυτό το σημείο έχει ένα πλεονέκτημα. Θεωρώντας ότι Leicester City και West Ham United πολύ δύσκολα θα συνεχίσουν με αυτό το ρυθμό μέχρι το τέλος, ενώ παράλληλα οι άλλες πιθανές διεκδικήτριες του τίτλου (Tottenham, Liverpool, Chelsea) έχουν μείνει πολύ πίσω ακόμα και για τα δεδομένα της Premiership, οι μόνοι πραγματικοί ανταγωνιστές των Citizens είναι η Arsenal και η συμπολίτισσα Manchester United.

«Ποιο είναι το τόσο σημαντικό πλεονέκτημα σε σχέση με αυτές τις δύο;» θα αναρωτηθεί κανείς. Η Manchester City σε σχέση με τις Manchester United και κυρίως Arsenal ήταν διεκδικήτρια του τίτλου (ή τον κατέκτησε προφανώς) όλη την προηγούμενη 5ετία. Οι παίκτες της έχουν μάθει να ζουν υπό αυτή την πίεση. Υπάρχει ένας κορμός 12-14 παικτών που έχει γνωρίσει πως είναι να παίζεις για το πρωτάθλημα την 36η, 37η, 38η αγωνιστική. Παίχτες όπως ο Hart, o Kompany, o Zabaleta, o Toure, o Silva, o Aguero κ.α. γνωρίζουν πως να διαχειριστούν μία κατάσταση κούρσας πρωταθλήματος τόσο εντός της σεζόν όσο και στο φινάλε αυτής. Σε αυτό τον τομέα οι δύο κύριοι αντίπαλοι της Man. City υστερούν σημαντικά. Και εάν στην Man. Utd υπάρχουν οι Rooney, Valencia, Carrick, Smalling και Obertan (όχι ασφαλώς με την ίδια προσφορά όλοι οι προαναφερθέντες), στην Arsenal τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Δεν υπάρχει ούτε ένας παίκτης στο ρόστερ της ομάδας που να γνωρίζει πως είναι να κατακτάς (ή να φτάνεις κοντά στην κατάκτηση) της Premier League (εξαίρεση οι Cech και Welbeck που άνηκαν σε άλλες ομάδες). Βέβαια, ποδοσφαιριστές όπως ο Ozil και o Alexis έχουν υπάρξει διεκδικητές πρωταθλήματος αυτού του επιπέδου (στην La Liga, με τις Real Madrid και Barcelona αντίστοιχα), αλλά και πάλι αυτό δεν είναι αρκετό. Αυτή η "εμπειρία" της City, λοιπόν, θα της φανεί πολύ χρήσιμη στην κούρσα των επόμενων 25+ αγωνιστικών, μέχρι και τον Μάιο.

(Τα αποτελέσματα 5ετίας των Manchester City, Arsenal, Manchester United στην Premier League. *Το 2011/12 η Man. Utd έχασε πιο συγκλονιστικό πρωτάθλημα των τελευταίων ετών στην ισοβαθμία. **Το 2010/11 η Man. City ισοβάθμησε στην 2η θέση και τυπικά κατετάγη 3η.)

Ο μεγάλος στόχος, όμως, των Πολιτών δεν είναι άλλος από το Champions League. Ακόμα και τα 3 τρόπαια να σηκώσει στην Αγγλία φέτος η Man. City, αν για μία ακόμη χρονιά δεν προχωρήσει πέρα από τον γύρο των "16", η χρονιά της θα είναι αποτυχημένη. Σε καμία περίπτωση βέβαια, σκοπός δεν είναι η ομάδα να πάει μέχρι το τέλος του δρόμου στη διοργάνωση. Παρόλα αυτά, η συμμετοχή στην κορυφαία 8αδα της Ευρώπης θεωρείται επιβεβλημένη. Τις προηγούμενες σεζόν μπορεί να υπήρχαν δικαιολογίες (εν μέρει κατανοητές), μα πλέον οι Μπλε του Μάντσεστερ θεωρούνται (και όχι άδικα) top club. Και τα top club, ακόμα και όταν κληρώνονται με την Bayern στους ομίλους, ακόμα και όταν συναντούν δύο διαδοχικές χρονιές την Barcelona στα νοκ-αουτ καταφέρνουν το κάτι παραπάνω. Και αυτό το κάτι παραπάνω ψάχνει η φετινή Manchester City.

(Η πορεία της Manchester City την τελευταία 5ετία στην Ευρώπη. Επιβεβλημένη η παρουσία της τουλάχιστον στην φετινή 8αδα του Champions League.)

Κακά τα ψέμματα η σεζόν 2015/16 είναι η τελευταία ευκαιρία του Pellegrini. Οι διοικούντες της ομάδας έχουν αποφασίσει από την επόμενη σεζόν να ανέβουν επίπεδο και στον τομέα του προπονητή, με τις φήμες να κάνουν λόγο για coach που είναι πιθανό να είναι από το γκρουπ των κορυφαίων (Guardiola). Ξέρει, λοιπόν, καλά και ο ίδιος ότι αν θέλει να αλλάξει το προδιαγεγραμμένο, θα πρέπει η ομάδα του να παίζει ευρωπαϊκό αγώνα τις ημέρες του Πάσχα. Ό,τι και αν κάνει εντός συνόρων θα μετρήσει πολύ περισσότερο μία πιθανή συμμετοχή στα ημιτελικά του Champions League για παράδειγμα, παρά τα αγγλικά τρόπαια. Και το σημαντικότερο είναι ότι φέτος μία υγιής Man. City μπορεί να καταφέρει να φτάσει τόσο μακριά. Το ρόστερ της ομάδας είναι αξιόλογο τόσο στην πρώτη γραμμή (Aguero, Toure, Silva, De Bruyne, Kompany, Sterling, Hart) όσο και στον τομέα των back-up (Demichelis, Nasri, Bony, Mangala κ.τ.λ.), υπάρχει πια η απαιτούμενη "τριβή" με την Ευρώπη, οι απαραίτητες "μεγάλες" νίκες έχουν γίνει (Bayern, Sevilla, Roma, Villarreal), ενώ παράλληλα ο σύλλογος κρατάει την τύχη στα χέρια του, μιας και πιθανή πρωτιά στον όμιλο θα δώσει την ευκαιρία για μία καλή κλήρωση στην 1η νοκ-αουτ φάση.

(Πολλά τα μεγάλα ονόματα στο ρόστερ των Citizens, αλλά μόνο ένας έχει σηκώσει τη κούπα με τα "μεγάλα αυτιά": ο Yaya Toure με την Barcelona το 2009.)

Πιθανότατα αυτό είναι και το "ταβάνι" της φετινής Manchester City. Εντός συνόρων δείχνει να είναι ούτως ή άλλως ένα σκαλί πιο πάνω από τις υπόλοιπες ομάδες ανεξαρτήτως την τελική κατάληξη της χρονιάς στην Αγγλία. Αυτό, όμως, που λείπει πραγματικά από τη φυσιογνωμία του συλλόγου είναι μία πρόσφατη πορεία άξια αναφοράς στα κύπελλα Ευρώπης. Και η 4αδα την τρέχουσα σεζόν δεν είναι καθόλου απαγορευτική, ειδικά αν οι Πολίτες συνεχίσουν να δίνουν μία τόσο πειστική αγωνιστική εικόνα στο κοινό τους.

Υ.Γ.: To blog δεν πήρε καμία θέση στα γεγονότα των πρόσφατων ημερών. Επειδή, κάποιοι από τους αναγνώστες μας ρώτησαν, θα πρέπει να επιμείνουμε για μία ακόμη φορά ότι το blog είναι καθαρά ποδοσφαιρικό και ασχολείται ξεκάθαρα με το ποδοσφαιρικό κομμάτι της κοινωνίας. Παρόλα αυτά, (όπως τονίζαμε και πριν ένα χρόνο περίπου για τα θύματα του ουκρανικού πολέμου, με αφορμή των μη ορισμό αγώνων από την UEFA μεταξύ ουκρανικών και ρώσικων συλλόγων), ασφαλώς και πρόκειται για μία τεράστια τραγωδία για τον λαό του Παρισίου και όλη τη Γαλλία, την Ευρώπη και κατ' επέκταση τον κόσμο. Οι σκέψεις του Footballiacs.gr είναι με τους κατοίκους του Παρισίου που βίωσαν το βίαιο πρόσωπο της τρομοκρατίας.

Υ.Γ. 2: Παρεκκλίνοντας από το ποδοσφαιρικό κομμάτι είναι ευχάριστο να βλέπει κανείς ορισμένες από τις αντιδράσεις συμπαράστασης και συμπόνοιας από μεγάλο μέρος της παγκόσμιας κοινότητας (ειδικά αυτές που εμπεριέχουν το γνήσιο, πραγματικό συναισθηματισμό). Ωστόσο, επειδή θέλουμε να πιστεύουμε ότι το αναγνωστικό κοινό του blog είναι ενός αρκετά υψηλού επιπέδου έχουμε μία παράκληση. Ανεξαρτήτως οποιουδήποτε θέματος και τομέα της κοινωνικής σας ζωής, πάντοτε να ερευνάτε πιο σφαιρικά και αν είναι δυνατόν σε μελλοντικό χρόνο (αποκλείοντας έτσι όσο το δυνατόν περισσότερο τον συναισθηματικό παράγοντα), πριν υιοθετήσετε οποιαδήποτε θέση και αποκτήσετε οποιαδήποτε άποψη. Πάνω σε αυτό δείτε και το παρακάτω ενδιαφέρον βίντεο: Syria's war: Α 5-minute story.

Υ.Γ. 3: Τα παραπάνω μεγάλα (και συγγνώμη γι' αυτό) υστερόγραφα είναι μία παρένθεση που ανοίγει και κλείνει εδώ και δύσκολα θα επαναληφθεί κάτι ανάλογο στο μέλλον. Το blog θα συνεχίσει να εστιάζει στο ποδόσφαιρο, όπως κάνει εδώ και 1 χρόνο. Συλλυπητήρια στις οικογένειες των 129 θυμάτων.

Premier League: μία κατηγορία για "γερές" τσέπες

Premier League: μία κατηγορία για "γερές" τσέπες

Μία από τις σπουδαιότερες νίκες της πέτυχε πριν 10 μέρες η Arsenal στην σύγχρονη ιστορία της στο Champions League, επικρατώντας της πανίσχυρης Bayern Munich με 2-0 στο Emirates. Ωστόσο, η κίνηση των οπαδών της φιλοξενούμενης ομάδας να μην μπουν στο γήπεδο τα πρώτα 5 λεπτά του αγώνα, έχοντας στις θέσεις τους 3 τεράστια πανό, αποδοκιμάζοντας την τιμολογιακή πολιτική των ¨Κανονιέρηδων", άνοιξε για μία ακόμη φορά τον ασκό του Αιόλου. Με τις τιμές των εισιτηρίων της Premier League να έχουν ξεφύγει και την Arsenal να είναι από τις ομάδες που πρωτοστατούν σε αυτόν τον τομέα, έχει αρχίσει να γίνεται λόγος για άνιση μεταχείριση των οπαδών από τις διοικήσεις των αγγλικών ομάδων.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή, αναλύοντας πρώτα τη λογική της άλλης πλευράς, τη λογική των διοικήσεων των συλλόγων. Η Premier League αποτελεί αναμφίβολα το πιο εμπορικό πρωτάθλημα στον κόσμο. Παρά τις προσπάθειες της Bundesliga, παρά το υψηλό επίπεδο των ομάδων της La Liga και τις συνεχείς κατακτήσεις ευρωπαϊκών τροπαίων, παρά τη σταδιακή επάνοδο της Serie A, το αγγλικό πρωτάθλημα παραμένει στην κορυφή των προτιμήσεων της μεγαλύτερης μερίδας των φιλάθλων. Άλλωστε, η πρόσφατη τηλεοπτική συμφωνία της Premier League με τα δίκτυα των Sky Sports και BT, για πώληση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων για 3 χρόνια έναντι του αστρονομικού ποσού των £5.13 δισεκατομμυρίων (περίπου 7,200,000,000€) αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Παράλληλα, η κορυφαία κατηγορία της Αγγλίας μπορεί να καυχιέται για τα περισσότερα γήπεδα 4 αστέρων της UEFA (η λεγόμενη "elite" κατηγορία), με τις έδρες των Manchester United, Manchester City, Arsenal κ.τ.λ., αλλά και το Wembley να αποτελούν γήπεδα-στολίδια που προσφέρουν μία πραγματικά ξεχωριστή εμπειρία στο θεατή.

Επιπλέον, ένας σημαντικός παράγοντας στη διαμόρφωση των τιμών των εισιτηρίων είναι και το κατά κεφαλήν εισόδημα των Βρετανών πολιτών, το οποίο είναι από τα υψηλότερα στην Ευρώπη. Ενδεικτικά, αναφέρεται ότι το μέσο ετήσιο εισόδημα στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι £21,000, ενώ με μία πιο δίκαιη διερεύνηση (μην λησμονούμε ότι υπάρχει μεγάλη διασπορά, με το μεγαλύτερο μέρος να συγκεντρώνεται είτε στα πολύ υψηλά, είτε στα πολύ χαμηλά κοινωνικά στρώματα) παρατηρούμε ότι στις πιο χαμηλόμισθες δουλειές στη Βρετανία (μπάρμαν, σερβιτόρος κ.τ.λ., δηλαδή δουλειές που συνήθως αναλαμβάνουν οι φοιτητές στο Νησί) ο εβδομαδιαίος μισθός ανέρχεται στις £255 - περίπου £1020 το μήνα. Με βάση τα παραπάνω στοιχεία ίσως θα μπορούσε να δικαιολογήσει κανείς την πολιτική των ομάδων. Όπως θα δούμε, όμως, στη συνέχεια κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

Το μέσο εισιτήριο στην Αγγλία, για έναν αγώνα της Premier League, ανέρχεται στις £54. Εδώ θα πρέπει να γίνει μία πολύ αναλυτικότερη παρουσίαση της τιμολογιακής πολιτικής των ομάδων, μιας και υφίστανται σημαντικές διαφορές ανά ομάδα, αλλά και ανά κοινωνικό σύνολο. Για την ευκολότερη ανάγνωση των αποτελεσμάτων και εξαγωγή συμπερασμάτων η έρευνα περιορίστηκε στα εξής: οι τιμές των εισιτηρίων διαρκείας στις 3 κορυφαίες ομάδες (τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο στην κορυφή βρίσκονται οι Manchester City, Arsenal και Manchester United), οι τιμές των εισιτηρίων διαρκείας των 3 ομάδων που αν τελείωνε σήμερα το πρωτάθλημα θα υποβιβάζονταν (Newcastle, Aston Villa και Sunderland) και οι τιμές των εισιτηρίων για ένα από τα πολλά ντέρμπι, αυτό ανάμεσα στις Chelsea και Liverpool, στην έδρα μιας ομάδας που κινείται κοντά στους μέσους όρους των τιμών, το Stamford Bridge. Τα ευρήματα εντυπωσιακά.

Στις τρεις κορυφαίες ομάδες, οι ομάδες του Manchester κυμαίνονται σε "φυσιολογικούς" σχετικά ρυθμούς με το φθηνότερο εισιτήριο διαρκείας στο Old Trafford να κοστίζει £532 για τους ενήλικες, £399 για τους νέους 18-20 ετών και £266 για τα παιδιά 16-17 ετών και τους ηλικιωμένους άνω των 65 ετών, με τα παιδιά κάτω των 16 να μην πληρώνουν είσοδο. Παράλληλα, στο Etihad ένας πατέρας μπορεί να δει ένα παιχνίδι με το γιο του πληρώνοντας £560 συνολικά, με το μέσο ατομικό εισιτήριο διαρκείας να βρίσκεται κοντά στις £600. Αυτή που δεν δείχνει καθόλου σύνεση είναι η Arsenal, η οποία κοστολογεί το φθηνότερο διαρκείας με £1035! Καμία απολύτως δικαιολογία για τους Κανονιέρηδες, ειδικά αν αναλογιστούμε το γεγονός ότι την τελευταία δεκαετία, 2 πρωταθλήματα έχει σηκώσει η City, 4 η United και κανένα η Arsenal. Παρακάτω ακολουθούν οι πίνακες με τις τιμές των διαρκείας στους 3 πρωτοπόρους:

(Οι τιμές των διαρκείας των 3 πρωτοπόρων. Πολλές επιλογές και "συγκρατημένες" τιμές στις ομάδες του Μάντσεστερ, τρομακτικά υψηλές τιμές για τους φίλους της Arsenal.)

Στη συνέχεια ελέγξαμε τις τιμές των εισιτηρίων διαρκείας στις 3 τελευταίες ομάδες της Premier League. Και εκεί τα δεδομένα δεν ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικά. Από τη μία, η Newcastle, μία ομάδα με τεράστια παράδοση και ιστορία που τα τελευταία χρόνια δεν ικανοποιεί στο ελάχιστο το απαιτητικό κοινό της (και εν μέσω διαμάχης μεταξύ οπαδών και διοίκησης της ομάδας) κοστολογεί το φθηνότερο εισιτήριο διαρκείας στις £525. Από την άλλη, η Sunderland έχει σταματήσει την κανονική κίνηση των διαρκείας της και έχει βγάλει στην αγορά εισιτήρια διαρκείας για τον β' γύρο, με τη μέση τιμή αυτού να κυμαίνεται στο πολύ υψηλό ποσό των £430 (βέβαια για να είμαστε δίκαιοι, η Sunderland έχει 11 εντός έδρας ματς στο δεύτερο μισό, με πολλές μεγάλες ομάδες να φιλοξενούνται στο Στάδιο του Φωτός). Η χειρότερη όλων, όμως, ίσως είναι η Aston Villa, η οποία χρεώνει μέχρι και τα παιδιά κάτω των 8 ετών, με το διόλου ευτελές ποσό των £85! Αναλυτικότερα:

(Τα εισιτήρια διαρκείας των 3 τελευταίων. Η Aston Villa δεν διστάζει να έχει κατηγορία «κάτω των 8 ετών», χρεώνοντας έτσι ακόμα και τα μικρά παιδιά.)

Το πρόβλημα όμως δεν εντοπίζεται μόνο στα εισιτήρια διαρκείας. Ψάξαμε να βρούμε ένα εισιτήριο για να παρακολουθήσουμε το ντέρμπι ανάμεσα σε Chelsea και Liverpool (σ.σ. οι Κόκκινοι κέρδισαν με 1-3) και τα αποτελέσματα μόνο ενθαρρυντικά δεν ήταν. Λίγα 24ωρα πριν τη σέντρα στο Stamford Bridge, το φθηνότερο εισιτήριο που έβρισκες ήταν στις £135, ενώ το ακριβότερο άγγιζε τις £1,510.66! Το ξαναγράφουμε για να γίνει όσο το δυνατόν πιο κατανοητό. Ένα εισιτήριο για να δεις έναν ποδοσφαιρικό αγώνα (από τα επίσημα μεν, αλλά μιλάμε για ένα ντέρμπι μέσα στη χρονιά, από τα πολλά που θα ακολουθήσουν) κόστιζε πάνω από £1,500 ή 2,100€! Καθόλου περίεργο λοιπόν να διαμαρτύρονται οι οπαδοί των ομάδων, όταν βλέπουν τέτοια τρελά νούμερα για τις εντός συνόρων υποχρεώσεις των ομάδων. Γιατί όταν πρόκειται για Champions League, τότε οι τιμές έχουν μία μικρή άνοδο. Εξ' ου και η διαμαρτυρία των οπαδών της Bayern για τις £64 που χρειάστηκε να πληρώσουν για να δουν έναν εκτός έδρας αγώνα της ομάδας τους.

(«£64 ένα εισιτήριο, αλλά χωρίς οπαδούς το ποδόσφαιρο δεν αξίζει τίποτα», το μήνυμα των φίλων της Bayern.)

Καταληκτικά, οι τιμές των εισιτηρίων στην Αγγλία έχουν ξεφύγει. Ναι, ο κόσμος εκεί έχει αξιοπρεπέστατα εισοδήματα και ναι, είναι γνώστη η αγάπη των Άγγλων για το ποδόσφαιρο, μα σε κανέναν δεν αρέσει να τον κοροϊδεύουν. Εντός Νοεμβρίου επίκειται συνάντηση των διοικήσεων των αγγλικών συλλόγων, για να τεθεί το θέμα της αξίας των εισιτηρίων, με την FSF (Football Supporters' Federation-αντιπροσωπεία των οπαδών των ομάδων της Premier League) να αναμένει με αγωνία τα αποτελέσματα, για να δράσει αναλόγως. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή τη φορά οι οπαδοί έχουν ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια τους, καθώς δεν πρόκειται οι σύλλογοι να ρισκάρουν να παίζουν σε μισογεμάτα γήπεδα, διακινδυνεύοντας μέρος της μαγείας της Premier League. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι έχουν το δίκιο με το μέρος τους και την αμέριστη συμπαράσταση των φιλάθλων όλης της Ευρώπης.

Raúl: ο Πρίγκηπας μιας Βασίλισσας

Raúl: ο Πρίγκηπας μιας Βασίλισσας

Με τον Cristiano Ronaldo να ξεπερνά τον Raúl στην κορυφή του πίνακα τον αρχισκόρερς της Real Madrid το περασμένο Σάββατο και τον Raúl να έχει ανακοινώσει την απόφασή του να αποσυρθεί από την ενεργό δράση λίγα 24ωρα πριν, η ευκαιρία μοιάζει ιδανική για ένα αφιέρωμα στο αγαπημένο παιδί των Merengues.

Τα πρώτα βήματα (1987-1992)

Ο Raúl (ή Raúl González Blanco όπως είναι το πλήρες όνομά του) ξεκίνησε να αγωνίζεται από τα 9 του μόλις χρόνια στην τοπική ομάδα του San Cristóbal de Los Ángeles, όπου σε πολύ νεαρή ηλικία οι διοικούντες του ερασιτεχνικού συλλόγου συνειδητοποίησαν ότι είχαν στα χέρια τους έναν μετέπειτα παίκτη παγκόσμιας κλάσης. Ασφαλώς, μία συνοικιακή περιοχή της Μαδρίτης δεν θα μπορούσε να αντεπεξέλθει στις προσδοκίες του Ισπανού striker και έτσι 4 χρόνια μετά, η Atletico Madrid θα τον κάνει δικό της, εντάσσοντάς τον στις ακαδημίες της. Στους Rojiblancos ο Raúl θα αγωνιστεί μόλις 3 χρόνια, όντας μέλος των παιδικών και μετέπειτα εφηβικών τμημάτων της ομάδας. Δυστυχώς, όμως, η περίοδος του Raúl στην Atletico Madrid ήταν μία από τις δυσκολότερες στην ιστορία των ερυθρόλευκων της Μαδρίτης, αφού στις αρχές των 90s, παρά το γεγονός ότι το ρόστερ ήταν εξαιρετικό η Atletico αποτύγχανε να κατακτήσει το πρωτάθλημα και ο πρόεδρος τής ομάδας, Jesús Gil απαιτούσε άμεσα αποτελέσματα μη διστάζοντας να πάρει ρηξικέλευθες (και πολλές φορές λανθασμένες) αποφάσεις. Μία από αυτές ήταν να κλείσει το τμήμα ακαδημιών της Atletico το 1992 με συνέπεια καταρχάς, πολλά ταλαντούχα παιδιά να μείνουν δίχως ποδοσφαιρική στέγη και παράλληλα ο σύλλογος της Μαδρίτης να υποστεί μία ασύλληπτη ταλαιπωρία, καθώς τα επόμενα χρόνια (με εξαίρεση τη σεζόν 1995/96) η ομάδα παρασιτούσε μεταξύ 1ης και 2ης κατηγορίας, μέχρις ότου επέλθει ο υποβιβασμός το 2000.

(Ο Raúl με τη φανέλα της Atletico de Madrid σε ηλικία 15 ετών.)

Η παγκόσμια αναγνώριση (1992-2002)

Από τη μέρα που έφυγε από την Atletico και εντάχθηκε στον οργανισμό της Real Madrid, ο Raúl ανέβηκε ένα-ένα όλα τα σκαλοπάτια της επιτυχίας μέχρι την παγκόσμια καταξίωση. Αγωνίστηκε για μία διετία στα εφηβικά και νεανικά τμήματα της Real Madrid και το 1994 υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο και εντάχθηκε στην τρίτη ομάδα της Real Madrid. Οι πρώτοι δύο μήνες σε επαγγελματικό επίπεδο φανέρωσαν τις ικανότητες του σπουδαίου Μαδριλένου επιθετικού και σύντομα μετά από 7 συμμετοχές και 16(!) γκολ με την 3η ομάδα και μόλις 1 συμμετοχή με την 2η, ο Jorge Valdano αποφάσισε τον άμεσο προβιβασμό του στην πρώτη ομάδα της Real. Ο Raúl δεν άργησε να συστηθεί στο κοινό του Santiago Bernabeu και στο πρώτο του κιόλας ντέρμπι της πόλης, ο Ισπανός χρίστηκε σκόρερ και έγινε άμεσα ένας από τους πιο αγαπητούς παίκτες της εξέδρας. Εκείνη τη σεζόν ο Raúl θα έχει απολογισμό 9 γκολ σε 28 εμφανίσεις, ενώ στο τέλος θα στεφθεί και πρωταθλητής Ισπανίας. Παράλληλα, ήδη είχαν αρχίσει οι συζητήσεις για διαδοχή του σπουδαίου Emilio Butragueno από τον νεαρό τότε επιθετικό. Στις σεζόν που ακολούθησαν ο Raúl πράγματι διαδέχθηκε τον Butragueno, ωστόσο η Real Madrid φρόντιζε πάντοτε να αποκτά σπουδαίους επιθετικούς για να στελεχώσει τη γραμμή κρούσης της. Ένας εξ' αυτών είναι και ο άνθρωπος στον οποίο ο Raúl "οφείλει" το πρώτο του Champions League το 1997, ο Predrag Mijatovic. Ασφαλώς, κανείς εξ' αυτών δεν κατόρθωσε να παραγκωνίσει τον Raúl, επίτευγμα σπουδαίο αν αναλογιστεί κανείς τα ονόματα που αγωνίστηκαν μαζί του στην επίθεση της Real Madrid. Ονόματα, όπως o Morientes, o Ronaldo, o Owen και ο Van Nistelrooy. Στα χρόνια που ακολούθησαν όλοι αυτοί και πολλοί περισσότεροι αποτέλεσαν συμπαίκτες του Raúl, όμως πλέον αυτοί ήταν που "όφειλαν" τα τρόπαια που κέρδιζαν στη φανέλα με το No 7. Και τα τρόπαια αυτά ουκ ολίγα, αφού ακολούθησαν πληθώρα τίτλων τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων, με αποκορύφωμα τα δύο ακόμα Champions League, το 2000 και το 2002, στους τελικούς των οποίων ο Raúl δεν παρέλειψε να σκοράρει.

(Ο Raúl α. σκοράρει στον τελικό του Champions League τη σεζόν 1999/2000 και σφραγίζει τη νίκη της Real επί της Valencia και β. πανηγυρίζει το γκολ που άνοιξε το σκορ στον τελικό του Champions League το 2002 σε βάρος της Bayer Leverkusen.)

Η εποχή των Galacticos και η αποχώρηση από τη Real (2002-2010)

Τη "χρυσή" δεκαετία με την πληθώρα τίτλων και διακρίσεων τόσο σε ομαδικό όσο και σε ατομικό επίπεδο ακολούθησε μία ιδιαίτερα περίεργη περίοδος για την Real Madrid. Με την επιτυχία των 1ων Galacticos να είναι ακόμα νωπή, ο Florentino Perez, στην πρώτη του θητεία στον προεδρικό θώκο των Blancos, συνέχισε να επενδύει τεράστια ποσά και σύντομα κατόρθωσε να δημιουργήσει μία ομάδα στης όποιας το άκουσμα και μόνο των ονομάτων της 11αδας έτρεμε κάθε αντίπαλος. Στους ήδη υπάρχοντες Casillas, Roberto Carlos, Guti, Hierro, Zidane, Makelele, Figo και Raúl συνέχισαν να προστίθενται παίκτες όπως ο Beckam και o Ronaldο. Ωστόσο, ο Perez άρχισε να προβαίνει σε κινήσεις έπαρσης, μία εκ των οποίων ήταν και η απόλυση του απόλυτα επιτυχημένου Vicente Del Bosque. Μέσα από τις επιλογές του στη θέση του προπονητή (π.χ. Luxemburgo), αλλά και την ταυτόχρονη ισχυροποίηση της μεγάλης αντιπάλου Barcelona, ο Perez σύντομα άρχισε να αποτελεί περισσότερο πρόβλημα παρά πανάκεια για την Real Madrid και τελικά εξωθήθηκε σε παραίτηση το 2006. Παρόλα αυτά, ακόμα και όταν όλοι οι μεγάλοι αστέρες της Real Madrid δεν απέδιδαν τα μέγιστα ή διένυαν περίοδο ντεφορμαρίσματος ο Raúl ήταν πάντα εκεί, προσφέροντας τις υπηρεσίες του στο στέμμα της Βασίλισσας. Τα τρόπαια βέβαια είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν πλέον, μιας και οι Μαδριλένοι είχαν μείνει σημαντικά πίσω από την άσπονδη εχθρό τους, Barcelona, η οποία μετά την ανωτερότητα της ομάδας του Ronaldinho, απολάμβανε τους καρπούς του οράματος του Cruyff και την υπεροχή της Pep team. Ο Raúl, ασφαλώς και δεν εγκατέλειψε την Real Madrid και αποτέλεσε μέλος και των δεύτερων Galacticos που δημιούργησε ο εκ νέου αφιχθείς Perez. Η δημιουργία, όμως, των Galacticos No. 2 ήταν ουσιαστικά και το τέλος του μεγάλου Raúl στη Real Madrid.

(Βασικό στέλεχος των πρώτων Galacticos ο Raúl, μαζί με τους Beckam, Ronaldo, Figo και Zidane.)

Schalke, Al Sadd και New York Cosmos (2010-2015)

Το καλοκαίρι του 2010, ο Raúl, έχοντας χάσει τον τελευταίο μήνα της προηγούμενης σεζόν λόγω τραυματισμού και δίχως να είναι στα προπονητικά πλάνα του νεοαφιχθέντα Jose Mourinho, ο οποίος είχε στόχο να μην διατηρήσει κανένα παίκτη από την λεγόμενη "παλαιά φρουρά" της Βασίλισσας, αποχωρεί από τον σύλλογο μετά από 18 χρόνια σε αυτόν. Νέο ποδοσφαιρικό του σπίτι έμελλε να είναι μία άλλη "ομάδα-Βασίλισσα", η Schalke, της οποίας τη φανέλα τίμησε και με το παραπάνω. Στη διετή του παρουσία στο Ρουρ, κατόρθωσε να οδηγήσει τους "Βασιλικούς Μπλε" στην κατάκτηση τόσο του κυπέλλου Γερμανίας, όσο και του Σούπερ Καπ Γερμανίας. Η μεγάλη του συνεισφορά, όμως, ήταν στο τομέα του ευρωπαϊκού πρεστίζ και στο σεβασμό που ενέπνεε πλέον η Schalke στους αντιπάλους της, έχοντας στο ρόστερ της έναν παίκτη αυτού του επιπέδου. Άλλωστε, κατά τη διετία του Raúl στο Gelsenkirchen, ο σύλλογος πέτυχε σπουδαίες νίκες (αποκορύφωμα το 2-5 στο Μιλάνο σε βάρος της Inter) και είχε αξιοπρόσεκτη πορεία στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις (ημιτελικά Champions League το 2010/11 και προημιτελικά Europa League το 2011/12), με τον Ισπανό σε ρόλο πρωταγωνιστή. Ο Raúl, όμως, αποφασίζει να αποχωρήσει από την ομάδα και να φύγει εκτός Ευρώπης, με την Schalke να σκέφτεται την απόσυρση του No. 7, παρά το γεγονός ότι ο παίκτης είχε αγωνιστεί με τα χρώματα της ομάδας μόλις 66 φορές! Τέτοια ήταν η επιρροή του Raúl στις ομάδες που αγωνιζόταν. Επιρροή που είχε πάντοτε τις ρίζες της στην καθαρά αγωνιστική παρουσία του Μαδριλένου επιθετικού. Επιρροή που συνέχισε να υφίσταται και στην Al Sadd, την οποία και οδήγησε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος στην πρώτη του κιόλας χρονιά στην ομάδα. Με τη λήξη του συμβολαίου στην ομάδα του Κατάρ, ο Raúl είχε πάρει την απόφαση να "κρεμάσει" τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Παρόλα αυτά, επέστρεψε για μία τελευταία παράσταση στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και την New York Cosmos, την οποία θα προσπαθήσει να στέψει και αυτή πρωταθλήτρια!

(O Raúl πανηγυρίζει με τη φανέλα της Schalke το γκολ του σε βάρος της Inter στη ρεβάνς του 2-5.)

Κεφάλαιο Εθνική Ισπανίας

Ένας επιθετικός του ποδοσφαιρικού μεγέθους του Raúl δεν γινόταν να μην έχει και πρωταγωνιστικό ρόλο στην Εθνική ομάδα της χώρας του. Παίζοντας σε μία Εθνική με μεγάλη παράδοση στην παραγωγή επιθετικών, ο Raúl κατάφερνε και εκεί να είναι αυτός που πάντα ξεχώριζε. Μέλος του οργανισμού της Furia Roja από μικρή ηλικία, αγωνίστηκε σε όλες τις μικρές κατηγορίες (U18, U20, U21) και φόρεσε τη φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος σε αντρικό επίπεδο 103 φορές σκοράροντας 44 γκολ. Η Εθνική ομάδα, όμως, είναι δικαίως το μεγάλο παράπονο του Raúl. Έχοντας σηκώσει τα πάντα σε συλλογικό επίπεδο, αυτό που λείπει από την τροπαιοθήκη του είναι ένας τίτλος με την ομάδα της χώρας. Ωστόσο, ποτέ δεν έφτασε κοντά στην κατάκτηση αυτού, αφού έπαιξε μόλις έναν τελικό ευρωπαϊκού πρωταθλήματος κάτω των 21, τον οποίο και έχασε. Δυστυχώς για τον ίδιο και την Εθνική του ομάδα, ο Raúl αποτέλεσε μέλος μιας φουρνιάς που δεν κατέκτησε τίποτα απολύτως και χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως looser. Αυτό που λυπεί ακόμα περισσότερο είναι το γεγονός ότι με το που σταμάτησε ο Raúl να αγωνίζεται με την Furia Roja, εκείνη άρχιζε να κερδίζει τα πάντα τόσο σε αντρικό, όσο και σε εφηβικό-νεανικό επίπεδο!

(O Raúl πανηγυρίζει αυτό που έμελλε να είναι το τελευταίο του γκολ με τη φανέλα της Εθνικής Ισπανίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, στη Γερμανία.)

Raúl εντός γηπέδων

Ένας επιθετικός διαφορετικός από τους άλλους ήταν ο Raúl. Με εκπληκτική ικανότητα στο να τελειώνει τις φάσεις, πληθώρα τρόπων για να σκοράρει τόσο εντός, όσο και εκτός περιοχής και αδύνατο να τον μαρκάρεις μέσα στο "κουτί", όπως το αποκαλούν οι Άγγλοι, ο Raúl είχε όλα τα στοιχεία για να θεωρηθεί 9αρι. Καλός στο ψηλό παιχνίδι, εξαιρετική χρήση του σώματός του για να μπορεί να ξεφεύγει από τα μαρκαρίσματα είτε με τη μπάλα στα πόδια, είτε χωρίς αυτήν, φανταστικά τελειώματα και με τα δύο πόδια, καταπληκτική αίσθηση του χώρου και υψηλό ποδοσφαιρικό IQ συνέθεσαν έναν δύσκολα διαχειρίσιμο από τους αντίπαλους αμυντικούς παίκτη, ο οποίος, όμως προτιμούσε να αγωνίζεται σαν δεύτερος επιθετικός πίσω από τον εκάστοτε σέντερ-φορ της ομάδας (Morientes, Ronaldo, Van Nistelrooy, Huntelaar). Όντας ελαφρύς (73 kg), με ύψος 1.80, πολύ υψηλό fitness και ταχυδύναμη που θα ζήλευαν ακόμα και σύγχρονοι ποδοσφαιριστές ήξερε πως να σκοράρει ο ίδιος, αλλά και πως να κάνει ευτυχισμένους και τους συμπαίκτες του. Παράλληλα, παίζοντας ανάμεσα στο 9αρι και το 10αρι ή έχοντας ο ίδιος πολλές φορές το ρόλο του "ψευτοδεκαριού", είχε τη δυνατότητα να κινείται ανάμεσα στις δύο ζώνες άμυνας των ομάδων (μεταξύ 6αριου και στόπερ) και να εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι πολλές φορές έμεινε στιγμιαία αμαρκάριστος, χρόνος που φυσικά έφτανε και περίσσευε για την ποδοσφαιρική του ποιότητα. Τα μεγαλύτερα παράσημά του, όμως, είναι ότι καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του ο Raúl: α) δεν αντιμετώπισε ποτέ σοβαρό τραυματισμό. Αγωνίστηκε για 20 χρόνια στο κορυφαίο επίπεδο, αλλά ποτέ δεν έλειψε πάνω από ένα μήνα, έχοντας χάσει συνολικά μόνο 9 παιχνίδια! Μάλιστα μέχρι το 2010 δεν είχε απουσιάσει ποτέ του από τις υποχρεώσεις της ομάδας του λόγω τραυματισμού, πιστοποιώντας το υψηλό επίπεδο της αθλητικότητάς του. β) Ο Raúl πότε στη καριέρα του δεν αποβλήθηκε. Έχοντας αγωνιστεί σε πάνω από 750 αγώνες ο Ισπανός στράικερ δεν αντίκρισε σε καμία περίπτωση την κόκκινη κάρτα, δίνοντας έτσι το παράδειγμα ως πραγματικός ηγέτης ενός συνόλου.

(Ικανός να σκοράρει με κάθε πιθανό τρόπο ο Raúl, αν και  αριστεροπόδαρος, δεν δίσταζε πολλές φορές να τελειώνει τις φάσεις με το δεξί.)

Raúl εκτός γηπέδων

Όντας μέλος της πιο κοσμοπολίτικης και μίας εκ των εμπορικότερων ομάδων του κόσμου, ο Raúl θα περίμενε κανείς να ακολουθήσει ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής. Κι όμως! Ο Raúl μακριά από το γήπεδο δεν θυμίζει σε τίποτα μέλος των Galacticos. Μακριά από εμπορικές συμφωνίες και διαφημίσεις (εξαίρεση η προβολή αθλητικού υλικού της Adidas και μία διαφήμιση για γνωστή εταιρία αναψυκτικών ελέω του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Νοτίου Κορέας), δεν αρέσκεται στο να τραβά τα φώτα της δημοσιότητας, παρά το γεγονός ότι είναι παντρεμένος από το 1999 με την Ισπανίδα pop star και top model, Mamen Sanz. Ο ίδιος προτιμά να ζει μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, σεβόμενος την προσωπική ζωή του και των οικείων του και όντας πιστός στη σύζυγό του, σε βαθμό που να μετατρέψει αυτή του την πίστη σε πανηγυρισμό-σήμα κατατεθέν του. Παράλληλα, απολαμβάνει να περνάει χρόνο με τους 4 γιους του και την κόρη του (σ.σ. οι γιοι του έχουν ονόματα ποδοσφαιριστών που θαυμάζει ο πατέρας του), είναι λάτρης της φύσης και του κυνηγιού, αγαπά τα κατοικίδια και ιδιαίτερα τους σκύλους του, ενώ σαν γνήσιος Ισπανός αρέσκεται στο να παρακολουθεί το αμφιλεγόμενο άθλημα των ταυρομαχιών. Αγαπημένος του...συνάδελφος είναι ο Diego Maradona. Τέλος, από το 2004 είναι πρέσβης καλής θέλησης των Ηνωμένων Εθνών.

(Αναμφίβολα ο διασημότερος πανηγυρισμός της περασμένης 15ετίας: ο Raúl φιλάει τη βέρα του.)

Επιμύθιο

Συμπερασματικά ο Raúl άφησε το στίγμα του στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Δεινός σκόρερ, με υψηλό ποδοσφαιρικό δείκτη ευφυίας και με τρομερή συνέπεια, κατάφερε να μείνει στην πρώτη γραμμή δράσης για σχεδόν μία 20ετία. Τίμησε κάθε έμβλημα το οποίο φόρεσε στο στήθος του, κέρδισε αναρίθμητες ομαδικές και ατομικές διακρίσεις, μα πάνω από όλα κέρδισε το σεβασμό φίλων και αντιπάλων. Πρότυπο αθλητή εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου, ευχή όλων να αποτελέσει παράδειγμα στα παιδιά που θέλουν να ακολουθήσουν επαγγελματική καριέρα ποδοσφαιριστή στο μέλλον.

Bonus

Ακολουθούν μερικά από τα σημαντικότερα γκολ του Raúl. Το πρώτο του γκολ κόντρα στην Atletico, το γκολ του κόντρα στη Barcelona στα ημιτελικά του Champions League, το τελευταίο του γκολ με τη Furia Roja, καθώς και ένα top-10 με τα καλύτερα γκολ του.

Πήγες: Marca.com, Goal.com, bleacher report.com, transfermarkt.es, wikipedia.org, youtube.com

Liverpool-Rodgers: ένα αναπόφευκτο διαζύγιο

Liverpool-Rodgers: ένα αναπόφευκτο διαζύγιο

Η ισοπαλία της Liverpool με την Everton στο ντέρμπι του Merseyside αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του Brendan Rodgers στον πάγκο των Κόκκινων, με την διοίκηση τής ομάδας να σπεύδει άμεσα να καλύψει το κενό της θέσης του προπονητή με την υπογραφή του Jürgen Klopp. Η ενστικτώδης αντίδραση των φίλων του συλλόγου ήταν μία ανακούφιση, σαν να έφυγε ένα βάρος από τις πλάτες της ομάδας. Σε συνδυασμό, δε, με την πρόσληψη του Γερμανού τεχνικού, η ανακούφιση μετατράπηκε σε αισιοδοξία για το μέλλον. Ήταν, όμως, τόσο κακή η παρουσία του Rodgers στην Liverpool;

O Rodgers προσελήφθη από την Liverpool την 1η Ιουνίου του 2012 και έκατσε στον πάγκο τής ομάδας για 1220 μέρες, μέχρι την Κυριακή της 4ης Οκτωβρίου. Σε αυτές τις 1220 μέρες ο ΒορειοΙρλανδός coach πρόλαβε να κάνει πολλά, κάποια εκ των οποίων είναι άξια αναφοράς. Άλλωστε, αν δεν είχε να επιδείξει κανένα επίτευγμα σε 3 και κάτι χρόνια δουλειάς, τότε θα είχε απολυθεί πολύ νωρίτερα. Τι το σπουδαίο έκανε ο coach Rodgers, λοιπόν; Για αρχή, παρέλαβε μία ομάδα η οποία είχε τερματίσει την προηγούμενη σεζόν στην 8η θέση της Premier League και είχε πάρει το τελευταίο εισιτήριο για το Europa League. Πρώτος στόχος ήταν μία βελτιωμένη θέση για την ομάδα, πράγμα το οποίο εν μέρει επετεύχθη, μιας και το 2012/13 η Liverpool τερμάτισε μεν 7η, μένοντας, όμως εκτός κυπέλλων Ευρώπης. Την επόμενη σεζόν ο πήχης ανέβηκε ψηλότερα και οι Κόκκινοι άρχισαν να κρυφοκοιτάζουν την είσοδο στην 4αδα. Αυτό που ακολούθησε, όμως, ήταν κάτι που δύσκολα θα φανταζόταν ο μέσος φίλος τής Liverpool.

Με την κάτοχο του τίτλου Manchester United εκτός διεκδίκησης του πρωταθλήματος από νωρίς και τις Arsenal, Chelsea, Liverpool και Manchester City να ερίζουν για να καθίσουν αυτές στο θρόνο, το πρωτάθλημα ήταν εκ των συγκλονιστικότερων των τελευταίων ετών. Η Liverpool έκανε ένα απίστευτο σερί 11 νικών, στις οποίες συγκαταλέγονταν και μία νίκη-τίτλου με 3-2 κόντρα στην Manchester City. Τελικά, η Chelsea γκρέμισε αυτό το σερί με νίκη 0-2 μέσα στο Anfield για να έρθει η καταδικαστική ισοπαλία (3-3) με την Crystal Palace, σε ένα αλησμόνητο ματς, όπου οι Κόκκινοι προηγήθηκαν με 0-3, προσπάθησαν να πετύχουν και άλλα γκολ για να έχουν καλύτερη διαφορά τερμάτων από τους Πολίτες, αλλά τελικά έχασαν τη νίκη μέσα από τα χέρια τους και μαζί και τον τίτλο, με τον Suarez να ξεσπά σε κλάματα μετά το τέλος του αγώνα. Εκείνο, το δεύτερο μισό του πρωταθλήματος ήταν και το αποκορύφωμα της Liverpool του Rodgers. Έκτοτε, η Liverpool εμφανιζόταν όλο και χειρότερη, τερματίζοντας 6η πέρσι και όντας 10η την ημέρα που ο Rodgers αποτέλεσε παρελθόν από τον πάγκο της.

Μιλώντας με αριθμούς, η παρουσία του Rodgers σε καμία περίπτωση δεν ήταν αρνητική. Με ποσοστό νικών στο 51.2% αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους προπονητές στην ιστορία του συλλόγου, πίσω ασφαλώς από τους Shankly, Paisley, Dalglish και Benitez, αλλά μπροστά από τους Hodgson, Souness και Kay. Παράλληλα, η Liverpool 2013/14 πέτυχε 101 γκολ, νούμερο που είναι μικρότερο μόνο από τα 102 της Man. City 2013/14 και τα 103 της Chelsea 2009/10. Ασφαλώς, πολλά χρωστάει στους Suarez και Sturridge, οι οποίοι σχημάτισαν ένα από τα καλύτερα επιθετικά δίδυμα που έχουμε δει στα 23 χρόνια της Premier League. Επιπλέον, στον Rodgers πιστώνεται και η εκπληκτική σεζόν του Gerrard την ίδια χρονιά, με τη μετακίνηση του τότε captain από 8αρι σε 6αρι να είναι κομβική. Επιπρόσθετα, ο Rodgers σε ατομικό επίπεδο αναδείχθηκε προπονητής της χρονιάς το 2013/14, όντας ο μόνος προπονητής της Liverpool που το έχει καταφέρει αυτό από την μέρα που δημιουργήθηκε η Premier League.

Γιατί, λοιπόν, ήταν επιτακτική η απομάκρυνση του ΒορειοΙρλανδού; Οι λόγοι πολλοί. Καταρχάς, αν παρατηρήσατε, στην καταγραφή των επιτευγμάτων δεν συμπεριλήφθηκε κανένα ευρωπαϊκό παιχνίδι. Ο λόγος απλός. Η Liverpool με τον Rodgers στον πάγκο της έδωσε 22 παιχνίδια με απολογισμό 9 νίκες, 6 ισοπαλίες και 7 ήττες. Απολογισμός όχι κακός, μα αν αναλύσει κανείς τα παιχνίδια θα δει ότι από τις 9 νίκες οι μισές σχεδόν (4) είναι απέναντι σε ομάδες όπως η Gomel, η Hearts και η Ludogorets. Από εκεί και πέρα, η Liverpool έχει να υπερηφανεύεται για τις εντός έδρας επιτυχίες της σε βάρος των Anji, Besiktas και Zenit και τα εκτός έδρας τρίποντα απέναντι σε Young Boys και Udinese. Βέβαια, οι νίκες με Besiktas και Zenit ήταν κατ' ουσίαν δώρον άδωρον, καθώς οι Κόκκινοι αποκλείστηκαν τόσο στην πρώτη όσο και στη δεύτερη περίπτωση. Συνοπτικά, η Liverpool του Rodgers αποκλείστηκε στη φάση των "32" του Europa League τη σεζόν 2012/13, δεν έπαιξε στην Ευρώπη τη σεζόν 2013/14, το 2014/15 έμεινε 3η στον όμιλο του Champions League και εν συνεχεία αποκλείστηκε ξανά στη φάση των "32" του Europa League και φέτος μετρούσε δύο ισοπαλίες με Bordeaux (εκτός) και Sion (εντός).

Αλλά και εντός συνόρων τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα. Ναι, την δεύτερη χρονιά του, το μεγάλο λιμάνι της Αγγλίας έφτασε μια ανάσα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ναι, κατά καιρούς η Liverpool έπαιξε ελκυστικό ποδόσφαιρο και πέτυχε κάποιες μεγάλες νίκες (π.χ. Liverpool-Arsenal 5-1). Ωστόσο σε 122 ματς πρωταθλήματος ο Rodgers δεν έπεισε ότι έβαλε τη σφραγίδα του στο στυλ παιχνιδιού της Liverpool. Δεν πρέπει να λησμονείται ότι το 2013/14 αυτή η εικόνα που έβγαζε η Liverpool στον αγωνιστικό χώρο ήταν απόρροια της δαιμονιώδης φόρμας που βρισκόταν ο Suarez και το ρυθμό στον οποίο ακολουθούσε ο Sturridge, του γεγονότος ότι οι Κόκκινοι δεν είχαν εκτός συνόρων υποχρεώσεις, αλλά και σαφώς κάποιων εμπνεύσεων του Rodgers (π.χ. η περίπτωση Gerrard που αναφέρθηκε άνωθεν). Από εκεί και πέρα δεν άφησε κάποιο άρτιο επιθετικό πλάνο, κάποια έφεση στο σκοράρισμα σε δεδομένες στιγμές του παιχνιδιού (π.χ. transition, στημένες μπάλες, δημιουργία ευκαιριών μέσω της κατοχής κ.ο.κ.), κάποια αμυντική λειτουργία υψηλού επιπέδου, κάποιο τρόπαιο για τον οποίο μπορεί να καυχιέται ο σύλλογος (μοναδικός στην ιστορία της ομάδας που την προπόνησε για πάνω από 3 χρόνια και δεν πήρε κανέναν τίτλο) ή έστω κάποιους παίκτες πάνω στους οποίους μπορεί να δουλέψει η Liverpool για το μέλλον της.

Στην τελευταία φράση βρίσκεται και η ουσία για την επόμενη μέρα. Ο Rodgers αποτελεί παρελθόν και ο Klopp το παρόν και το μέλλον. Η Liverpool με αυτόν θα βελτιωθεί άμεσα. Έτσι και αλλιώς, είθισται οι ομάδες να «βγάζουν» κάποια αντίδραση μετά από μία αλλαγή προπονητή. Το θέμα είναι ποιοι θα είναι οι στόχοι της ομάδας για το εγγύς και το μακροπρόθεσμο μέλλον. Ο Rodgers έφταιγε μέχρι ένα σημείο, αλλά με τα υλικά που είχε, υπήρχε ταβάνι στο τι μπορούσε να φτιάξει. Το ίδιο θα ισχύει και για τον Klopp. Όσο καλός προπονητής και να είναι, αν η Liverpool συνεχίζει να πουλάει τους καλύτερους παίκτες τού ρόστερ της και έπειτα να ξοδεύει τα λεφτά αυτά σε Άγγλους ποδοσφαιριστές πληρώνοντας και την υπεραξία αυτών, τότε είτε 80 εκατομμύρια παίρνει για κάθε Suarez, είτε 65 εκατομμύρια για κάθε Sterling δεν θα έχει καμία σημασία. Μία αξιόλογη βάση παικτών υπάρχει (Mignolet, Sakho, Moreno, Coutinho, Sturridge, Ings, Clyne, Benteke, Origi, Henderson), μα είναι αναγκαία η απόκτηση παικτών που θα αποτελέσουν όχι συμπλήρωμα του υπάρχοντος ρόστερ, αλλά κορμό αυτού.

Καταληκτικά, η ώρα για να χωρίσουν οι δρόμοι Liverpool-Rodgers είχε έρθει εδώ και καιρό. Όταν σε μία ομάδα επικρατεί μία τόσο προβληματική κατάσταση για 9 ολόκληρους μήνες δεν είναι δυνατόν να μην φέρει ο προπονητής μεγάλο μέρος της ευθύνης. Από εδώ και πέρα, όμως, με την απόκτηση ενός κορυφαίου προπονητή, αυτού του είδους οι δικαιολογίες τελείωσαν για την Liverpool, αρκεί ασφαλώς να αρχίσει να συμπεριφέρεται σε όλα τα επίπεδα σαν σύλλογος με 5 κύπελλα πρωταθλητριών και 18 πρωταθλήματα Αγγλίας.

Messidependencia: μπορεί να αντεπεξέλθει η Barcelona;

Messidependencia: μπορεί να αντεπεξέλθει η Barcelona;

Όλη η ποδοσφαιρική υφήλιος έχει στραφεί το τελευταίο δεκαήμερο στον τραυματισμό του σουπερ-σταρ της Barcelona, Lionel Messi. Με τα αποτελέσματα της Barca να μην είναι και τα πλέον ενθαρρυντικά, το ερώτημα που επανήλθε στην επιφάνεια είναι ένα: μπορούν να αποδώσουν τα πρέποντα οι Blaugraba εν απουσία του Αργεντινού; Στην επόμενες γραμμές το Footballiacs.gr θα προσπαθήσει να λύσει την άνωθεν απορία, με όσο το δυνατόν ορθότερη προσέγγιση.

Υπάρχουν δύο τρόποι επεξεργασίας της παραπάνω ερώτησης. Πριν προχωρήσουμε, όμως, στην απάντηση του ερωτήματος «Messidependencia: υφίσταται ή όχι;», ας αναλύσουμε λίγο τις δύο μέχρις στιγμής εμφανίσεις των Καταλανών δίχως την παρουσία του καλύτερού τους παίκτη. Σε δύο αγώνες, λοιπόν, μετρούν μία εντός έδρας νίκη σε βάρος της Bayer Leverkusen στα πλαίσια των ομίλων του Champions League και μία εκτός έδρας ήττα από την Sevilla στο πλαίσιο της 7ης αγωνιστικής της La Liga. Η ειρωνεία; Και τα δύο ματς είχαν το ίδιο τελικό σκορ: 2-1. Όσον αφορά την στατιστική (ενδιαφέρει κυρίως το επιθετικό κομμάτι αυτής); Στο παιχνίδι με τους Γερμανούς η Barcelona είχε: 2 γκολ υπέρ (1 κατά), 65% κατοχή (35% ο αντίπαλος), 19 σουτ (9 η Bayer), 8 σουτ στο στόχο (3 η Bayer), 1 δοκάρι (0 η Bayer), 585 ολοκληρωμένες πάσες (181 η Bayer) και ευστοχία στις πάσες 84.5% (68.1% η Bayer). Κατ' αντιστοιχία με την Sevilla η στατιστική έγραψε (σε παρένθεση οι αριθμοί των Ανδαλουσιάνων): 1 γκολ υπέρ (2 κατά), 63% κατοχή (37%), 28 σουτ (12), 9 σουτ στο στόχο (5), 4 δοκάρια (0), 427 ολοκληρωμένες πάσες (210) και ευστοχία στις πάσες 86% (72%). Τα παραπάνω σε μέσο όρο δίνουν: 1.5 γκολ υπέρ (1.5 γκολ κατά), 64% κατοχή (36% ο αντίπαλος), 23.5 σουτ (10.5 ο αντίπαλος), 8.5 στο στόχο (4 ο αντίπαλος), 2.5 δοκάρια (0 ο αντίπαλος), 506 εύστοχες πάσες (195.5 ο αντίπαλος) και 85.3% ευστοχία στις πάσες (70.1% ο αντίπαλος).

Ο πρώτος, λοιπόν, τρόπος προσέγγισης είναι η ανάλυση των πεπραγμένων της Barca στα ματς προ τραυματισμού Messi. Πριν τεθεί νοκ-άουτ ο Αργεντινός με ρήξη έσω πλαγίου συνδέσμου, η Barcelona είχε κατά μέσο όρο (ξανά σε παρένθεση τα στατιστικά των αντιπάλων της): 1.8 γκολ ανά αγώνα (1.8), 68.6% κατοχή (31.4%), 16.8 σουτ (11.2), 5.7 σουτ στο στόχο (3.6), 0.9 δοκάρια (0.1), 601 πάσες (226) και 87 ευστοχία στις πάσες (71%). Το συμπέρασμα που εξάγεται είναι εντυπωσιακό. Η φετινή Barcelona είτε έχει τον Messi στην σύνθεσή της είτε όχι, πετυχαίνει όσα ακριβώς γκολ δέχεται ενώ σημαντικό είναι να παρατηρήσουμε ότι οι Καταλανοί έχουν σχεδόν ένα δοκάρι ανά αγώνα! Οι αξιοσημείωτες διαφορές εμφανίζονται στην κατοχή (με τον Messi η Barca είχε κατοχή υψηλότερη κατά 4-5%) και στις πάσες (δίχως τον Leo η Barca έχει σχεδόν 100 λιγότερες πάσες ανά αγώνα). Παράλληλα, χωρίς τον καλύτερό της παίκτη η Barcelona σουτάρει περισσότερο, πράγμα που μπορεί να φαντάζει παράλογο, μα είναι απολύτως λογικό, αφού τώρα οι παίχτες της δεν διστάζουν να τελειώσουν μόνοι τους τις φάσεις, ακόμα και αν υπάρχουν προϋποθέσεις για καλύτερη επιθετική ανάπτυξη· πράγμα που με τον Messi δεν συνέβαινε μιας και α) με αυτόν στην 11αδα αναζητείται μονίμως η βέλτιστη επιλογή και β) ο Messi (απολύτως λογικά) έχει έναν δεδομένο αριθμό προσπαθειών που πρέπει να πάρει σε κάθε αγώνα. Αυτό σημαίνει ότι οι τελικές του Messi δεν έχουν μοιραστεί σωστά, αφού π.χ. δεν είναι δυνατόν οι 5-6 τελικές του Messi να μοιράζονται σε +3 τελικές του Suarez, +3 τελικές του Neymar και +3 τελικές του 3ου επιθετικού, καθώς οι αριθμοί δεν βγαίνουν. Με βάση, λοιπόν, την 1η προσέγγιση, η απουσία του Messi δεν μπορεί να πει κανείς ότι έχει βλάψει τους Blaugrana, αφού τα προβλήματά τους την φετινή σεζόν δείχνουν να είναι πολύ περισσότερα και σημαντικότερα.

Η δεύτερη προσέγγιση έχει να κάνει με την μελέτη του τρόπου του παιχνιδιού τής Barca. Το να μελετήσει κάποιος τη στατιστική και να αποφανθεί «η απουσία του Messi δεν κοστίζει στην Barcelona» θα ήταν ναι μεν σωστό μαθηματικά, μα στην πραγματικότητα λανθασμένο. Υπάρχουν πράγματα που η στατιστική αδυνατεί να αναδείξει. Για παράδειγμα, η στατιστική δεν μπορεί να ποσοτικοποιήσει το αίσθημα ασφάλειας που αισθάνονται οι παίκτες των πρωταθλητών Ευρώπης, όταν ο Messi βρίσκεται στον αγωνιστικό χώρο. Δεν μπορεί να βάλει κάποιο νούμερο για την σιγουριά, την πεποίθηση πως ό,τι και αν συμβεί, ο Messi θα βρει τρόπο να λύσει το γόρδιο δεσμό της αντίπαλης άμυνας. Δεν μπορεί να μετρήσει το άγχος μιας ομάδας που μένει πίσω στο σκορ και τη δυνατότητά της να το ανατρέψει (για την ακρίβεια αυτό το τελευταίο μπορεί να μετρηθεί, αλλά οι φετινές μετρήσεις δείχνουν μία σχετική ισορροπία σε αυτόν τον τομέα). Χαρακτηριστικό είναι το παιχνίδι με την Atletico. Η Barcelona δίχως τον Messi εντός, βρέθηκε πίσω στο σκορ και αδυνατούσε να γυρίσει το ματς, παρά το υπέροχο γκολ του Neymar. Με τον Messi εντός (έναν Messi άυπνο και με 17,000 χλμ. ταξίδι στις πλάτες του) πήρε τη νίκη με ανατροπή, με τον ίδιο να σκοράρει το νικητήριο τέρμα. Πέρσι, τέτοια εποχή ο (τότε υπαρχηγός και σήμερα αρχηγός της Barca) Iniesta σε σχετική ερώτηση που του είχε γίνει, είχε απαντήσει: «φυσικά και εξαρτόμαστε από τον Messi, είναι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Θα πρέπει, όμως, να μάθουμε να παίζουμε και δίχως αυτόν». Προσοχή! Ο Iniesta έκανε αυτή την τοποθέτηση πέρσι, μια χρονιά που ο Messi δεν έχασε ούτε έναν αγώνα λόγω τραυματισμού. Στο ίδιο μήκος κύματος και οι δηλώσει του coach Enrique, μετά το φετινό ματς με την Las Palmas: «Ο Messi είναι αναντικατάστατος, αλλά θα πρέπει να αντεπεξέλθουμε χωρίς αυτόν και ίσως χρειαστεί να αλλάξουμε το στυλ παιχνιδιού μας για να το πετύχουμε αυτό».

Στις δύο αυτές δηλώσεις, του αρχηγού τής ομάδας και του προπονητή της, βρίσκεται ουσιαστικά όλη η αλήθεια. Ναι, η Barcelona εξαρτάται από τον Messi. Είναι απολύτως φυσιολογικό όταν έχεις στο ρόστερ σου τον καλύτερο παίκτη του κόσμου να εξαρτάσαι από αυτόν, όσο καλή ομάδα και αν είσαι. Το ζητούμενο είναι σε ποιο βαθμό εξαρτάται από τον Messi η Barca. Εξαρτάται στον βαθμό που ίσχυε πριν 3 χρόνια, όταν ο Leo αναγκάστηκε να παίξει με κίνδυνο υποτροπής τού τραυματισμού του κόντρα στην Paris Saint Germain ή εξαρτάται στον περσινό βαθμό, όταν π.χ. ναι μεν ο Messi έκρινε τον 1ο ημιτελικό με την Bayern (και κατ' επέκταση την πρόκριση), αλλά παράλληλα οι Suarez, Neymar είχαν τέτοια απόδοση στο τελευταίο 1/3 της χρονιάς, που σου έδιναν την αίσθηση ότι ίσως τα κατάφερναν και μόνοι τους να οδηγήσουν την Barcelona στο treble. Το πιθανότερο είναι ότι πρόκειται για το δεύτερο είδος εξάρτησης. Δηλαδή, οι Blaugrana μπορούν όντως να ζήσουν για δύο μήνες δίχως τον υπαρχηγό τους, αρκεί οι υπόλοιποι να πιάσουν maximum (ή κοντά στο ζενίθ τους) απόδοση. Άλλωστε, οι Καταλανοί έχουν ήδη βγάλει από το πρόγραμμα, τα ματς για τα Σούπερ Καπ Ευρώπης και Ισπανίας, τα εκτός έδρας παιχνίδια με Bilbao, Atletico, Sevilla και Celta για την LigaBBVA και τα ματς με Roma (εκτός) και Leverkusen (εντός) για το Champions League, όντας στην κορυφή του ομίλου τους στην Ευρώπη και ένα βαθμό μακριά από την 1η θέση στην Ισπανία. Επομένως, μόνο σε οδυνηρή θέση δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι βρίσκονται. Κάθε άλλο μάλιστα! Στην Ευρώπη, ο Messi θα χάσει μόνο τα διπλά ματς με την BATE, ενώ στην Ισπανία αν όντως προλάβει το clasico, τότε η απώλειά του ενδέχεται να φανεί μόνο στο εντός έδρας παιχνίδι με τη Villarreal, αφού τα υπόλοιπα ματς είναι αρκετά ευκολότερα. Ίσως, όμως, η Barcelona να πρέπει όντως να προβληματιστεί, αλλά όχι για την ολιγόμηνη απουσία τού Messi. Για πράγματα όπως: "δέχομαι 1.7 γκολ ανά αγώνα, ενώ ο αντίπαλός μου έχει 4 σουτ στο στόχο, την ώρα που πετυχαίνω και εγώ 1.7 γκολ αλλά με 6 σουτ στο στόχο έχοντας συνολικά 7 παραπάνω τελικές" αξίζει να αρχίσει να προβληματίζεται.

Συνοπτικά, η απάντηση στο αν υφίσταται Messidependencia είναι σαφέστατα καταφατική, καθώς το παραδέχονται και στην ίδια την Bracelona. Στο αν οι τρεμπλούχοι μπορούν να αντεπεξέλθουν το επόμενο δίμηνο, η απάντηση εξαρτάται ξεκάθαρα από τους ίδιους. Αν είναι η ομάδα που ήταν πριν 4, 5 και 6 μήνες, σαφέστατα μπορούν. Αν συνεχίσουν να παρουσιάζουν το φετινό τους αγωνιστικό προφίλ (ειδικά αμυντικά) είτε με τον Messi εντός είτε εκτός, τότε το πρόβλημα θα είναι πολύ μεγαλύτερο, ακόμα και όταν επιστρέψει ο Αργεντινός.